Historia Paragwaju: Różnice pomiędzy wersjami

 

== Do 1864 ==

 

Po obaleniu władzy hiszpańskiej szybko wyznaczono [[Dyktatura wojskowa|juntę]] przewodzoną przez [[Fulgencio Yegros]]a, w rzeczywistości jednak większy wpływ miał [[José Gaspar Rodríguez de Francia]]. Kongres zwołany przez Francię 12 października 1813 proklamował utworzenie Republiki Paragwaju, uniezależniając ją od władz w [[Buenos Aires]]{{r|brt}}. Pierwsze pół wieku niepodległości było dla Paragwaju okresem stabilizacji politycznej i rozwoju gospodarczego pod rządami Francii (od 1814 do 1840, kiedy zmarł{{r|brt}}), następnie rodziny Lópezów – [[Carlos Antonio López|Carlosa Antonia]] (1844–1862) i [[Francisco Solano López|Francisca Solana]] (1862–1870). W międzyczasie – w 1842 – zniesiono niewolnictwo, a następnie za rządów Carlosa Antonia zlikwidowano misję kościelną (panowała polityka antyklerykalna). Paragwaj był państwem izolowanym – [[Brazylia]] uznała jego niepodległość w 1844{{r|ct}}, [[Argentyna]] w 1852, kiedy obalono ówczesnego dyktatora ([[Juan Manuel de Rosas]]){{r|brt}}. Paragwaj prowadził politykę samowystarczalności ekonomicznej, stworzono model państwa o [[egalitaryzm|egalitarnym]] społeczeństwie, w znacznym stopniu kontrolującym gospodarkę, dysponującym większością ziemi i posiadającym monopol w handlu zagranicznym{{r|ct}}. Carlos Antonio López starał się w swoich rządach „otworzyć” Paragwaj na pozostałe państwa i postępującą modernizację{{r|brt}}.