Wojna grecko-włoska: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m MalarzBOT: regeneracja szablonu {{Wojna infobox}} |
→Walki grecko-włoskie po agresji niemieckiej i kapitulacja armii greckiej: Źródło na tę informację? |
||
Linia 62:
=== Walki grecko-włoskie po agresji niemieckiej i kapitulacja armii greckiej ===
{{osobny artykuł|Plan Marita}}
Przyczyną planowania przez III Rzeszę operacji zajęcia Bałkanów było zarówno niepowodzenie wojsk włoskich w wojnie z Grecją{{fakt}}, jak również coraz większa obecność militarna Wielkiej Brytanii w tym regionie. 29 października 1940 roku Brytyjczycy uzyskali od rządu greckiego zgodę na stworzenie bazy wojskowej w zatoce Suda na [[Kreta|Krecie]], co stwarzało zagrożenie nalotów na obszary roponośne w Rumunii<ref>{{cytuj książkę|nazwisko=Solarz|imię=Jacek|tytuł=Bałkany 1940-1941|strony=27}}</ref>. Na początku lutego 1941 roku Niemcy uzyskali zgodę Bułgarii na wykorzystanie jej terytorium do ataku na Grecję, zaś 1 marca Bułgaria oficjalnie przystąpiła do [[pakt trzech|paktu trzech]]<ref>{{cytuj książkę|nazwisko=Solarz|imię=Jacek|tytuł=Bałkany 1940-1941|strony=28-29}}</ref>. Po przewrocie wojskowym w Jugosławii w nocy z 26 na 27 marca 1941 roku i przejęciu władzy w tym kraju przez sympatyków krajów zachodnich plany niemieckie zostały skorygowane o dodatkowy atak na Jugosławię z terenów [[Węgry|Węgier]], Rumunii i Bułgarii przy współudziale Włoch<ref>Илья Мощанский: ''Битва за Балканы''. Ss. 17-19.</ref>.
Atak niemiecki nastąpił 6 kwietnia 1941 roku. W Albanii wojska greckie i jugosłowiańskie podjęły 7 kwietnia próbę zaatakowania pozycji włoskich, ale ich natarcie zostało zatrzymane przez dobrze przygotowaną obronę<ref>{{cytuj książkę|nazwisko=Solarz|imię=Jacek|tytuł=Bałkany 1940-1941|strony=53-54}}</ref>. Po przełamaniu przez Niemców pozycji greckich w [[Macedonia (Grecja)|Macedonii]] i rozbiciu armii jugosłowiańskiej greckie dowództwo, w obawie o odcięcie dywizji na froncie albańskim, wydało rozkaz odwrotu. Włosi postępowali w ślad za Grekami, zajmując teren niemal bez walki<ref name=autonazwa1>{{cytuj książkę|nazwisko=Solarz|imię=Jacek|tytuł=Bałkany 1940-1941|strony=62-64}}</ref>. Obecny w Grecji od marca brytyjski korpus ekspedycyjny (tzw. ''Force W'') nie wytrzymał impetu uderzenia niemieckiego i pierwszy, przed ogólnym odwrotem Greków, wycofywał się na południe z zamiarem jak najszybszej ewakuacji na Kretę<ref>Илья Мощанский: ''Битва за Балканы''. S. 41.</ref>. 20 kwietnia 1941 roku generał [[Jeorjos Tsolakoglu|Jeorios Tsolakoglu]], działając w porozumieniu z dużą częścią wyższych oficerów armii greckiej, choć bez zgody i wiedzy naczelnego dowódcy, rządu i króla [[Jerzy II Grecki|Jerzego II]], podpisał akt kapitulacji armii greckiej przed wojskami niemieckimi. Jednak Mussolini nie zgodził się na zawarcie rozejmu za pośrednictwem swych sojuszników i zażądał kapitulacji również przed jego armią. Odpowiedni akt został podpisany 23 kwietnia 1941 roku w [[Saloniki|Salonikach]]<ref name=autonazwa1 />. 27 kwietnia 1941 roku wojska niemieckie zajęły [[Ateny]], zaś ostatnie walki z wycofującymi się z kontynentalnej Grecji Brytyjczykami, przy bardzo ograniczonym udziale wojsk włoskich, wygasły 30 kwietnia 1941 roku<ref>Илья Мощанский: ''Битва за Балканы''. Ss. 49-51.</ref>.
| |||