Stanisław Szurlej: Różnice pomiędzy wersjami

|imię i nazwisko org =

|pseudonim =

|zwycięstwa =

|siły zbrojne = [[Wojsko Polskie (II RP)|Wojsko Polskie II RP]]

|jednostki = [[Ministerstwo Spraw Wojskowych]]<br /> [[Ministerstwo Obrony Narodowej]]

|stanowiska = Szef Sądownictwa Wojskowego<br /> i Naczelny Prokurator Wojskowy

|wojny i bitwy = [[I wojna światowa]]<br /> [[II wojna światowa]]

Stanisław Szurlej urodził się 21 listopada 1878 roku w Lutczy, [[powiat strzyżowski|powiecie strzyżowskim]]. Był absolwentem Wydziału Prawa [[Uniwersytet Jagielloński|Uniwersytetu Jagiellońskiego]]. Od 1902 doktor nauk prawnych, od 1909 adwokat. W 1910 otworzył we [[Lwów|Lwowie]] [[kancelariaKancelaria adwokackaprawna|kancelarię adwokacką]] przy ulicy Akademickiej 2. Później prowadził kancelarię przy [[Aleje Ujazdowskie w Warszawie|Alejach Ujazdowskich]] 18 w Warszawie.

Był członkiem [[Stronnictwo Narodowe (1928–1947)|Stronnictwa Narodowego]]. Działał w środowisku kombatanckim, był prezesem [[Związek Oficerów Rezerwy Rzeczypospolitej Polskiej|Związku Oficerów Rezerwy Rzeczypospolitej Polskiej]]<ref>{{Cytuj książkę | tytuł = Kalendarz oficerów rezerwy Rzeczypospolitej Polskiej. Rocznik II | miejsce = Warszawa | data = 1927 | strony = 24 | url = http://jbc.bj.uj.edu.pl/dlibra/docmetadata?id=370387}}</ref>. W 1937 został uhonorowany Złotym Wawrzynem [[Polska Akademia Literatury|Polskiej Akademii Literatury]]. W okresie międzywojennym zdobył sławę i przydomek „złotousty” w wielu głośnych [[procesPostępowanie karnykarne|procesach]], między innymi jako obrońca generała brygady [[Michał Rola-Żymierski|Michała Żymierskiego]] w 1927 i [[Wincenty Witos|Wincentego Witosa]] w [[proces brzeski|procesie brzeskim]] oraz jako pełnomocnik rodziny zamordowanego w sprawie zabójstwa [[Tadeusz Hołówko|Tadeusza Hołówki]]. Był także obrońcą kapitana [[Marian Jurecki (pułkownik)|Marian Jureckiego]] oskarżonego o zabójstwo szwagra, porucznika Aleksandra Głogowskiego oraz obrońcą porucznika Leona Pruszanowskiego oskarżonego o zabójstwo porucznika rezerwy obserwatora [[Zdzisław Bilażewski|Zdzisława Bilażewskiego]].

6 listopada 1939 roku Minister Spraw Wojskowych, generał dywizji [[Władysław Sikorski]] mianował go szefem Sądownictwa Wojskowego i [[NaczelnyNaczelna prokuratorProkuratura wojskowyWojskowa|Naczelnym Prokuratorem Wojskowym]]. 20 czerwca 1940 roku został awansowany na pułkownika w korpusie oficerów audytorów. 28 czerwca 1944 roku został przeniesiony w stan spoczynku<ref>Leszek Kania, ''Służba sprawiedliwości ...'', s. 70-71.</ref>. Od 1940 roku był prezesem Stowarzyszenia Prawników Polskich w Zjednoczonym Królestwie.