Richard Nixon: Różnice pomiędzy wersjami

'''Richard Milhous Nixon''' (ur. [[9 stycznia]] [[1913]] w [[Yorba Linda]], zm. [[22 kwietnia]] [[1994]] w [[Nowy Jork|Nowym Jorku]]) – [[Stany Zjednoczone|amerykański]] [[polityk]], 37. prezydent Stanów Zjednoczonych, wcześniej 36. [[wiceprezydenci Stanów Zjednoczonych|wiceprezydent]]. ByłJest jedynym, jak dotądamerykańskim prezydentem, który ustąpił ze stanowiska przed końcem kadencji.

Richard Milhous Nixon urodził się 9 stycznia 1913 roku w Yorba Linda, jako syn sadownika Francisa Nixona i jego żony Hannah Milhous{{r|Pastusiak818}}. Pobierał nauki w lokalnych szkołach, a następnie wstąpił naw [[Whittier College]]{{r|Pastusiak818}}. Po jego ukończeniu wstąpił na [[Duke University]], gdzie studiował [[nauki prawne|prawo]]{{r|Pastusiak818}}. Prywatny uniwersytet był poza zasięgiem finansowym rodziny Nixonów, lecz przyszły prezydent otrzymywał [[stypendium]] naukowe, które pozwoliło mu kontynuować naukę{{r|Pastusiak818}}. Gdy uzyskał dyplom, rozpoczął prowadzenie prywatnej praktyki w [[Whittier (Kalifornia)|Whittier]]{{r|Pastusiak818}}.

W momencie [[Atak na Pearl Harbor|ataku na Pearl Harbor]], Nixon pracował w Biurze Kontroli Cen w [[Waszyngton]]ieWaszyngtonie, lecz po przystąpieniu Stanów Zjednoczonych do [[II wojna światowa|II wojny światowej]], postanowił wstąpić do [[United States Navy|Marynarki Wojennej]]{{r|Pastusiak818}}. Przeszedł szkolenie w [[Ottumwa (Iowa)|Ottumwie]], otrzymał stopień [[porucznik]]a i został skierowany na południowy [[Ocean Spokojny|Pacyfik]]{{r|Pastusiak818}}. Będąc oficerem lotnictwa, nie brał udziału w bombardowaniach i bezpośrednich starciach{{r|Pastusiak818}}. Pod koniec 1944 został zdemobilizowany i wrócił do kraju{{r|Pastusiak818}}.

Zaraz po II wojnie światowej, rozpoczął swoją działalność polityczną, angażując się w działalność [[Partia Republikańska (Stany Zjednoczone)|Partii Republikańskiej]]{{r|Pastusiak818}}. W 1946 wystartował w wyborach do [[Izba Reprezentantów Stanów Zjednoczonych|Izby Reprezentantów]] i zdobył mandat{{r|Pastusiak819}}. Został członkiem [[Komisja ds. Działalności Antyamerykańskiej|Komisji ds. Działalności Antyamerykańskiej]] (House Un-American Activities Committee), w której wykazywał postawę antykomunistyczną i antyliberalną{{r|Pastusiak819}}. W ramach działalności komisji, wziął udział w skazaniu pracownika [[Departament Stanu Stanów Zjednoczonych|Departamentu Stanu]], [[Alger Hiss|Algera Hissa]], który został oskarżony o sympatie [[komunizm|prokomunistyczne]]{{r|Pastusiak819}}. W 1947 roku pomógł w obaleniu weta prezydenta [[Harry Truman|Trumana]] wobec antyzwiązkowej [[Labor Management Relations Act|ustawy Tafta–Hartleya]]{{r|Pastusiak819}}.

W 1950 roku postanowił ubiegać się o mandat [[Senat Stanów Zjednoczonych|senatora]]{{r|Pastusiak819}}. Jego konkurentką z [[Partia Demokratyczna (Stany Zjednoczone)|Partii Demokratycznej]] była [[Helen Gahagan Douglas]]{{r|Pastusiak819}}. Podobnie jak w wyborach do Izby Reprezentantów, Nixon kłamliwie powiązał swoją konkurentkę z lewicowym [[Kongres Stanów Zjednoczonych|kongresmanem]], [[Vito Marcantonio|Vitem Marcantoniem]]{{r|Pastusiak819}}. PomimoMimo zwycięstwa w wyborach, nie zapewnił sobie popularności – jego nieczyste zagrywki spowodowały, że nadano mu pseudonim „Cwany Dick” (Tricky Dick){{r|Pastusiak819}}.

Gdy odbywały się [[Wybory prezydenckie w Stanach Zjednoczonych w 1952 roku|wybory prezydenckie w 1952 roku]], Nixon był jednym z [[Kalifornia|delegatów kalifornijskich]] delegatów{{r|Pastusiak819}}. Dzięki uchwaleniu rezolucji o uczciwych zasadach gry, nominację prezydencką z łatwością uzyskał [[Dwight Eisenhower]]{{r|Pastusiak819}}. Bossowie republikańscy uznali, że Nixon, z twardymi poglądami antykomunistycznymi, będzie odpowiednim kandydatem na wiceprezydenta{{r|Pastusiak820}}. W trakcie kampanii ostro atakował kandydata demokratów, [[Adlai Ewing Stevenson II|Adlaia Stevensona]], oskarżając go o [[appeasement]] wobec [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|Związku Radzieckiego]]{{r|Pastusiak820}}. Jesienią 1952 roku wyszło na jaw, że Nixon miał otrzymywać 900 dolarów miesięcznie z tajnego funduszu, finansowanego przez 76 konserwatywnych biznesmenów kalifornijskich{{r|Pastusiak820}}. Gdy ujawniono aferę, kandydat na wiceprezydenta otrzymał łącznie nieco ponad 18 tysięcy dolarów{{r|Pastusiak820}}. W orędziu do narodu, 23 września wyjaśniał, że pieniądze te są przeznaczane na koszty utrzymania biura i sekretariatu{{r|Pastusiak820}}. Twierdził, że jedynym otrzymanym prezentem jaki otrzymał był pies Checkers, dla jego córki{{r|Pastusiak820}}. Zaznaczył dodatkowo, że bez względu na opinie, psa nie odda, wskutek czego przemówienie nazwano „przemówieniem Checkersa”{{r|Pastusiak820}}. PomimoMimo winy, Nixonowi udało się zatrzeć złe wrażenie i wzbudzić współczucie części wyborców{{r|Pastusiak820}}. Duet republikański bez trudu wygrał wybory powszechne i w [[Kolegium Elektorów Stanów Zjednoczonych|Kolegium Elektorów]] i 20 stycznia 1953 Nixon został zaprzysiężony na wiceprezydenta{{r|Pastusiak820}}.