Pismo japońskie: Różnice pomiędzy wersjami

W pierwszych wiekach naszej ery Japończycy nie mieli własnego pisma, ale w miarę rozwoju kontaktów z Chinami przyjmowali chińskie zwyczaje, wiedzę, instytucje, wzorce zachowań i dostosowywali je do własnych celów. Podobnie stało się z chińskimi znakami pisma, które poprzez [[Półwysep Koreański]] dotarły do Japonii w IV wieku. W ciągu następnych dwustu lat napływały chińskie księgi filozoficzne i buddyjskie, stając się przedmiotem studiów arystokracji japońskiej i mnichów buddyjskich. Czytając [[sutra|sutry]], stopniowo wprowadzali do języka japońskiego chińskie słowa i terminy. Początkowo religijne, ale wkrótce moda posługiwania się słowami chińskimi rozszerzyła się na inne obszary życia Japończyków. Znajomość chińskich słów świadczyła o solidnym wykształceniu{{r|halp}}.

 

 

Ze względu na to, że było to wyjątkowo uciążliwe, a przede wszystkim dlatego, że chiński i japoński nie mają ze sobą nic wspólnego pod względem: fonetycznym, morfologicznym i składniowym, Japończycy zmuszeni byli do wynalezienia uproszczonego, sylabicznego systemu pisma, którym stała się [[kana (pismo)|kana]] 仮名{{r|Ken}}. W ten sposób doprowadzono do możliwości zapisywania m.in. końcówek fleksyjnych i ''man’yōgana'' w wyniku stopniowych uproszczeń przekształciła się w dwa sylabariusze: hiraganę 平仮名 i katakanę 片仮名{{r|halp}}.