Peter Carington: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m Śmierć, źródła/przypisy, kat., WP:SK |
m →Życiorys: potrzebne to? |
||
Linia 39:
Kiedy premierem został [[Alec Douglas-Home]] (październik [[1963]] r.) Carrington został członkiem gabinetu jako przewodniczący Izby Lordów i minister bez teki. Po wyborczej porażce konserwatystów w [[1964]] r. Carrington został liderem Opozycji w izbie wyższej. Po powrocie Partii Konserwatywnej do władzy w [[1970]] r. Carrington objął stanowisko ministra obrony i pozostał na nim do [[1974]] r. Od [[1972]] r. był równocześnie przewodniczącym Partii Konserwatywnej. Od stycznia do marca [[1974]] r. był ministrem energii. W latach [[1974]]-[[1979]] ponownie był liderem Opozycji w Izbie Lordów. W [[1979]] r. został ministrem spraw zagranicznych w gabinecie Margaret Thatcher. W tym samym roku przewodniczącym konferencji w Lancaster House, która doprowadziła do zakończenia wojny domowej w [[Rodezja|Rodezji]] i wyborów w lutym [[1980]] r. Ze stanowiska ministra zrezygnował w kwietniu [[1982]] r. po [[Wojna o Falklandy-Malwiny|inwazji]] [[Argentyna|Argentyńczyków]] na [[Falklandy]].
W latach [[1984]]-[[1988]] był sekretarzem generalnym NATO. W [[1991]] r. prowadził dyplomatyczne rozmowy na temat rozpadu [[Jugosławia|Jugosławii]]. Oprócz stanowisk politycznych Carrington był również kanclerzem uniwersytetu w [[Reading]] oraz przewodniczącym wielu firm (np. Christie's) oraz dyrektorem m.in. Barclays Bank, Schweppes oraz Daily Telegraph. Kiedy reforma Izby Lordów z [[1999]] r. usunęła z Izby parów dziedzicznych Carrington został kreowany parem dożywotnim jako '''baron Carrington of Upton'''
Carrington jest kawalerem [[Order of the Companions of Honour|Orderu Kawalerów Honorowych]] (1983), [[Order Podwiązki|Orderu Podwiązki]] (1985) oraz Krzyża Wielkiego [[Order św. Michała i św. Jerzego|Orderu św. Michała i św. Jerzego]] (1988). Od 1959 był członkiem Tajnej Rady.
| |||