Peter Carington: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
ministrem obrony był do stycznia 1974
mortuus est
Linia 33:
 
== Życiorys ==
JestBył synem [[Rupert Carington (5. baron Carrington)|Ruperta Caringtona, 5. barona Carrington]], i Sybil Colville, córki [[Charles Colville (2. wicehrabia Colville of Culross)|2. wicehrabiego Colville of Culross]]. Wykształcenie odebrał w [[Eton College]] oraz w Royal Military Academy w [[Sandhurst]]. Po śmierci ojca w 1938 r. odziedziczył tytuł barona Carrington i zasiadł w Izbie Lordów. Miejsce w Izbie objął po ukończeniu 21 roku życia w 1940 r. Podczas [[II wojna światowa|II wojny światowej]] walczył w szeregach [[Grenadier Guards|Grenadierów Gwardii]] we [[Francja|Francji]] i [[Benelux|krajach Beneluksu]], i został odznaczony [[Military Cross]] w 1945 r. Wojnę ukończył w stopniu [[major]]a.
 
Po wojnie Carrington rozpoczął karierę polityczną. W 1951 r. został parlamentarnym sekretarzem w ministerstwie rolnictwa, rybołówstwa i żywności. Mając 32 lata był najmłodszym członkiem rządu. W latach 1954–1956 był parlamentarnym sekretarzem w ministerstwie obrony. W 1956 r. został Wysokim Komisarzem w [[Australia|Australii]] i był nim do 1959 r. Po powrocie do [[Wielka Brytania|Wielkiej Brytanii]] został pierwszym lordem Admiralicji. Na tym stanowisku popierał politykę [[Premierzy Wielkiej Brytanii|premiera]] [[Harold Macmillan|Macmillana]] modernizacji [[Royal Navy]]. W 1962 r. został dodatkowo wiceprzewodniczącym Izby Lordów.
Linia 39:
Kiedy premierem został [[Alec Douglas-Home]] (październik 1963 r.) Carrington został członkiem gabinetu jako przewodniczący Izby Lordów i minister bez teki. Po wyborczej porażce konserwatystów w 1964 r. Carrington został liderem Opozycji w izbie wyższej. Po powrocie Partii Konserwatywnej do władzy w 1970 r. Carrington objął stanowisko ministra obrony i pozostał na nim do 1974 r. Od 1972 r. był równocześnie przewodniczącym Partii Konserwatywnej. Od stycznia do marca 1974 r. był ministrem energii. W latach 1974-1979 ponownie był liderem Opozycji w Izbie Lordów. W 1979 r. został ministrem spraw zagranicznych w gabinecie Margaret Thatcher. W tym samym roku przewodniczącym konferencji w Lancaster House, która doprowadziła do zakończenia wojny domowej w [[Rodezja|Rodezji]] i wyborów w lutym 1980 r. Ze stanowiska ministra zrezygnował w kwietniu 1982 r. po [[wojna o Falklandy-Malwiny|inwazji]] [[Argentyna|Argentyńczyków]] na [[Falklandy]].
 
W latach 1984–1988 był sekretarzem generalnym NATO. W 1991 r. prowadził dyplomatyczne rozmowy na temat rozpadu [[Jugosławia|Jugosławii]]. Oprócz stanowisk politycznych Carrington był również kanclerzem uniwersytetu w [[Reading]] oraz przewodniczącym wielu firm (np. Christie's) oraz dyrektorem m.in. Barclays Bank, Schweppes oraz Daily Telegraph. Kiedy reforma Izby Lordów z 1999 r. usunęła z Izby parów dziedzicznych, Carrington został kreowany parem dożywotnim jako '''baron Carrington of Upton'''.
 
Carrington jestbył kawalerem [[Order Towarzyszów Honoru|Orderu Kawalerów Honorowych]] (1983), [[Order Podwiązki|Orderu Podwiązki]] (1985) oraz Krzyża Wielkiego [[Order św. Michała i św. Jerzego|Orderu św. Michała i św. Jerzego]] (1988). Od 1959 był członkiem Tajnej Rady.
 
=== Rodzina ===