Peter Carington: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m pisownia |
m Kod |
||
Linia 35:
Był synem Ruperta Caringtona, 5th Baron Carrington, i Sybil Colville, córki Charles Colville, 2nd Viscount Colville of Culross. Wykształcenie odebrał w [[Eton College]] oraz w [[Royal Military Academy Sandhurst]]. Po śmierci ojca w 1938 r. odziedziczył tytuł Baron-a Carrington i zasiadł w Izbie Lordów. Miejsce w Izbie objął po ukończeniu 21 roku życia w 1940 r. Podczas [[II wojna światowa|II wojny światowej]] walczył w szeregach Grenadierów Gwardii we [[Francja|Francji]] i [[Benelux|krajach Beneluksu]], i został odznaczony [[Military Cross]] w 1945 r. Wojnę ukończył w stopniu [[major]]a.
Po wojnie Carington rozpoczął karierę polityczną. W 1951 r. został parlamentarnym sekretarzem w ministerstwie rolnictwa, rybołówstwa i żywności w rządzie [[Winston Churchill|Churchill]]a. Mając 32 lata był najmłodszym członkiem rządu. W latach 1954–1956 był parlamentarnym sekretarzem w ministerstwie obrony. W 1956 r. został Wysokim Komisarzem w [[Australia|Australii]] którą to pozycję obejmował do 1959 r. Po powrocie do [[Wielka Brytania|Wielkiej Brytanii]] został pierwszym [[Pierwszy Lord Morski
Kiedy premierem został [[Alec Douglas-Home]] w październiku 1963 r. Carington został członkiem gabinetu jako przewodniczący Izby Lordów i [[Minister bez teki|ministrem bez teki]]. Po wyborczej porażce konserwatystów w 1964 r. Carington został liderem Opozycji w Izbie Lordów. Po powrocie [[Partia Konserwatywna (Wielka Brytania)|Partii Konserwatywnej]] do władzy w 1970 r. Carington objął stanowisko ministra obrony i pozostał na nim do 1974 r. Od 1972 r. był równocześnie przewodniczącym Partii Konserwatywnej. Od stycznia do marca 1974 r. był ministrem energii. W latach 1974-1979 ponownie był liderem Opozycji w Izbie Lordów. W 1979 r. został ministrem spraw zagranicznych w gabinecie Margaret Thatcher. W tym samym roku przewodniczącym konferencji w Lancaster House, która doprowadziła do zakończenia wojny domowej w [[Rodezja|Rodezji]] i wyborów w lutym 1980 r. Ze stanowiska ministra zrezygnował w kwietniu 1982 r. po [[wojna o Falklandy-Malwiny|inwazji]] [[Argentyna|Argentyńskiej]] [[Falklandy|Falklandów]].
| |||