Likud: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Paweł Ziemian BOT (dyskusja | edycje)
m Redukuję wywołanie Szablon:Przypisy i dodaję nagłówek
Micpol (dyskusja | edycje)
m drobne redakcyjne
Linia 59:
Netanjahu zwyciężył w wyborach na lidera ''Likudu'' w grudniu 2005 roku, uzyskując 44,4% głosów. Szalom zajął drugie miejsce, otrzymawszy 33% głosów<ref>{{cytuj stronę| url = http://www.ynetnews.com/articles/0,7340,L-3187017,00.html| tytuł = Bibi: Likud moving forward| data dostępu = 12 stycznia 2008| autor = Ilan Marciano| język = en}}</ref>. Zapewniło mu to drugie miejsce na liście wyborczej partii do parlamentu<ref>{{cytuj stronę| url = http://fr.jpost.com/servlet/Satellite?cid=1134309617563&pagename=JPost/JPArticle/ShowFull| tytuł = Netanyahu wants no. 2 slot for Shalom| data dostępu = 12 stycznia 2008| autor = Gil Hoffman| język = en}}</ref>. Stwierdzono, że frekwencja w wewnątrzpartyjnych wyborach była o wiele mniejsza niż w poprzednich latach – wyniosła mniej niż 40% ze 96 tys. zadeklarowanych członków partyjnych<ref>{{cytuj stronę| url = http://www.haaretz.com/hasen/spages/893319.html| tytuł = Polls close in Likud primaries after only 40 percent cast their ballot| data dostępu = 12 stycznia 2008| autor = Mazal Mualem| język = en|archiwum=http://web.archive.org/web/20080412054504/http://www.haaretz.com/hasen/spages/893319.html|zarchiwizowano=2008-04-12}}</ref>. Duża uwaga mediów skupiła się na najbardziej prawicowym kandydacie, Mosze Feiglinie, który uzyskał ostatecznie 12,4% głosów<ref>{{cytuj stronę| url = http://fr.jpost.com/servlet/Satellite?cid=1186557440731&pagename=JPost/JPArticle/ShowFull| tytuł = Feiglin encouraged despite defeat| data dostępu = 12 stycznia 2008| autor = Gil Hoffman| język = en}}</ref>.
 
Po powstaniu ''Kadimy'' Szarona, partia Netanjahu stanęła przed zagrożeniem utraty pozycji jednej z dwóch głównych partii politycznych w Izraelu. Centrowa orientacja nowego ugrupowania przyciągnęła dużą część wyborców i członków ''Likudu''. Z tego powodu kierownictwo tej partii musiało wykonać zwrot w „prawo”, opowiadając się np. przeciwko kolejnym likwidacjom żydowskich osiedli. Pomimo tego w Knesecie wciąż zasiada przedstawicieli wielu ugrupowań o wiele bardziej radykalnym profilu ideologicznym. Innym problemem było to, że część skrajnie prawicowych wyborców ''Likudu'' zaczęło głosować na wcześniej wspomniane partie, czując się zdradzonymi. Z tego powodu po wyborach w 2006 roku ''Likud'' znalazł się dopiero na czwartym miejscu, ustępując pola m.in. prawicowo-nacjonalistycznej partii [[język rosyjski|rosyjskojęzycznych]] [[Migracja ludności|imigrantów]], ''[[Nasz Dom Izrael|Jisra’el Betenu]]''. Trzecią największą partią, po ''Kadimie'' i Partii Pracy, został religijny sefardyjski ''[[Szas]]''. Wyniki wyborów okazały się dla ''Likudu'' porażką – udało mu się uzyskać tylko 12 mandatów, co oznaczało utratę aż 28 miejsc w porównaniu z poprzednimi wyborami<ref>{{cytuj stronę| url = http://www.guardian.co.uk/israel/Story/0,,1741953,00.html| tytuł = Kadima wins Israel’s general election as Likud humiliated| data dostępu = 12 stycznia 2008| autor = Chris McGreal| język = en}}</ref><ref>{{cytuj stronę| url = http://news.bbc.co.uk/2/hi/middle_east/4856248.stm| tytuł = Israel’s Likud falls from grace| data dostępu = 12 stycznia 2008| autor = Martin Patience| język = en}}</ref>. Oznacza to najgorszy wynik od czasu, gdy 41 lat wcześniej powstał sojusz ''Herutu'' i liberałów, ''[[Gahal]]'' (pierwowzór ''Likudu''). Netanjahu przyznał, iż wynik ten jest klęską, ale stwierdził także, że pragnie pozostać liderem do czasu nadejścia ''„lepszych dni”''<ref>{{cytuj stronę| url = http://findarticles.com/p/articles/mi_kmafp/is_200603/ai_n16237782| tytuł = Netanyahu concedes in Israel election| data dostępu = 12 stycznia 2008| autor = AFP| język = en}}</ref>.
 
1 marca 2006 roku komitet centralny ''Likudu'' zdecydował o zrzeczeniu się prawa do ustalania składu i kolejności nazwisk na partyjnej liście wyborczej<ref>{{cytuj stronę| url = http://fr.jpost.com/servlet/Satellite?pagename=JPost/JPArticle/ShowFull&cid=1139395508784| tytuł = Central committee strips itself of power| data dostępu = 18 stycznia 2008| autor = Gil Hoffman| język = en}}</ref>. Partia wkrótce zaczęła odzyskiwać poparcie społeczne, zwłaszcza po kolejnych niepowodzeniach rządu [[Ehud Olmert|Ehuda Olmerta]]<ref>{{cytuj stronę| url = http://news.bbc.co.uk/2/hi/middle_east/7612715.stm| tytuł = Israeli fears boost opposition Likud | data dostępu = 14 września 2008| autor = Heather Sharp| język = en}}</ref>. Okazało się nawet, że może liczyć na zwycięstwo w kolejnych wyborach parlamentarnych. Jeden z sondaży, przeprowadzony 11 stycznia 2007 przez redakcję gazety ''Yediot Aharonot'' wskazał, iż ''Likud'' może uzyskać nawet 28 mandatów (przy 21 dla Partii Pracy, 11 dla ''Szas'' i jedynie 10 dla ''Kadimy'')<ref>{{cytuj stronę| url = http://news.yahoo.com/s/afp/20080111/wl_mideast_afp/mideastisraelpolitics| tytuł = Israel’s right-wing Likud would win election: poll| data dostępu = 18 stycznia 2008| autor = AFP| język = en}}</ref>. W związku z tym, w doniesieniach medialnych pojawiły się informacje o planowanym połączeniu ugrupowania z ''Jisra’el Betenu'', zwłaszcza po wyjściu tego ugrupowania z rządu Olmerta<ref>{{cytuj stronę| url = http://fr.jpost.com/servlet/Satellite?cid=1200475894906&pagename=JPost/JPArticle/ShowFull| tytuł = 'Coalition is not over land'| data dostępu = 18 stycznia 2008| autor = Gil Hoffman| język = en}}</ref>. Zostały one jednak szybko zdementowane<ref>{{cytuj stronę| url = http://www.ynetnews.com/articles/0,7340,L-3494076,00.html| tytuł = Netanyahu: No talks on merger between Likud, Yisrael Beiteinu| data dostępu = 18 stycznia 2008| autor = Gil Hoffman| język = en}}</ref>.