Gieorgij Malenkow: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
1. Nie było czegoś takiego jak Komunistyczna Partia ZSRR 2. Co było nie tak z resztą zmian ? Znaczniki: Z urządzenia mobilnego Z wersji mobilnej (przeglądarkowej) |
→Życiorys: ort. |
||
Linia 26:
W 1919 wstąpił do [[Armia Czerwona|Armii Czerwonej]], w rok później do [[RKP(b)]]. W czasie służby wojskowej był [[Politruk|komisarzem politycznym (''politrukiem'')]]. Następnie studiował w [[Moskwa|Moskwie]]. Później był pracownikiem technicznym aparatu partyjnego. W latach 1934-1939 był kierownikiem ważnego Wydziału Kierowniczych Organów Partyjnych KC WKP(b), aktywnie uczestnicząc w przeprowadzeniu [[Wielki terror (ZSRR)|''wielkiej czystki'']] – m.in. osobiście uczestniczył w przesłuchaniach aresztowanych działaczy partyjnych.
Na XVIII zjeździe |WKP(b) w 1939 Malenkow został sekretarzem KC WKP(b). W czasie wojny wszedł w skład [[Państwowy Komitet Obrony ZSRR|Państwowego Komitetu Obrony]], był wysyłany często na krytyczne odcinki frontu; kierował też produkcją samolotów. Od 1944 wicepremier ZSRR, od 1946 członek Biura Politycznego KC WKP(b). Mimo przejściowej niełaski stał się drugą osobą w państwie. W 1949 organizował tzw. [[Sprawa leningradzka|sprawę leningradzką]], a następnie sprawę „Żydowskiego Komitetu Antyfaszystowskiego”<ref>Taubman 2003, s. 263–64.</ref>. W 1952 przewodniczył [[XIX Zjazd
Po śmierci [[Józef Stalin|Józefa Stalina]] w marcu 1953, Malenkow zastąpił go na stanowisku premiera ZSRR<ref>Tompson 1995, s. 114.</ref>. Przez kolejne kilka dni po 5 marca, tj. do czasu wyboru nowego kierownictwa, jako drugi po Stalinie w hierarchii partyjnej, pełnił też obowiązki generalnego sekretarza partii komunistycznej. Z funkcji sekretarza zrezygnował 14 marca po oskarżeniach o próbę zbytniej konsolidacji władzy<ref>Taubman 2003, s. 245.</ref>. Nie ulegało wątpliwości, że w nowej sytuacji politycznej, pełniąc również funkcję sekretarza [[Komitet Centralny Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego|KC KPZR]] (jednego z pięciu równoprawnych – przewodniczący im [[Nikita Chruszczow]] początkowo miał uprawnienia wyłącznie w zakresie koordynacji ich pracy), jest faktycznym przywódcą państwa, ale jego wpływy polityczne systematycznie malały na rzecz Chruszczowa, zwłaszcza po aresztowaniu i straceniu [[Ławrientij Beria|Ławrientija Berii]], do czego sam się przyczynił zawiązując sojusz z Chruszczowem<ref>Tompson 1995, s. 121.</ref>.
| |||