Henryk II Święty: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m Dodana sekcja "Zobacz też" |
AndrzeiBOT (dyskusja | edycje) m Poprawiam linki wewnętrzne i wykonuje drobne zmiany typograficzne i techniczne. |
||
Linia 48:
|wikicytaty =
}}
'''Henryk II Święty''' ([[Język niemiecki|niem]]. Heinrich II. der Heilige, ur. [[6 maja]] [[973]] lub [[978]], zm. [[13 lipca]] [[1024]]) – [[książę]] [[władcy Bawarii|Bawarii]] jako Henryk IV w latach [[995]]-[[1005]], [[Władcy Niemiec|król Niemiec]] od [[1002]], [[Królowie Włoch|król Włoch]] od [[1004]], [[Święty cesarz rzymski|Święty Cesarz Rzymski]] od [[1014]]. [[kanonizacja|Kanonizowany]] przez [[Kościół katolicki]] w [[1146]]. Syn księcia Bawarii [[Henryk II Kłótnik|Henryka Kłótnika]], ostatni władca z [[dynastia|dynastii]] [[Saksonia#Założenie pierwszego państwa saksońskiego|saskiej]] ([[Ludolfingowie|Ludolfingów]]).
Żonaty z [[Kunegunda Luksemburska|Kunegundą Luksemburską]], nie miał dzieci. Na Henryku II skończyła się męska linia dynastii Ludolfingów. Po jego śmierci tron w Niemczech objął [[Konrad II Salicki|Konrad II]] z [[dynastia salicka|dynastii salickiej]], daleki krewny dynastii saskiej.
Linia 66:
Margrabia [[Henryk ze Schweinfurtu]], który do tej pory stał po stronie Henryka II w nadziei, że dostanie w lenno Bawarię, zaczął tracić złudzenia bądź cierpliwość i wycofał się z otoczenia króla. Wkrótce złożył hołd lenny jednemu z panów turyngeńskich podczas wizyty z królem w [[Turyngia|Turyngii]]. Tamtejsi panowie złożyli hołd Henrykowi II, któremu zależało na pozyskaniu mieszkańców tego rejonu, ponieważ znajdowało się tu stronnictwo ottońskiej polityki.
W lipcu 1002 roku Henryk udał się do [[Merseburg]]a, gdzie nastąpił [[Zjazd w Merseburgu (1002)|zjazd]], na którym panowie wschodnioniemieccy uroczyście uznali go królem. Na zjazd przybyli: arcybiskup bremeński Liberiusz i magdeburski Gizyler wraz z biskupami Retorem z Paterbornu, Bernardem z Hildesheimu, Idzim z Miśni, Bernardem z Werbel. Przyjechali także książęta i margrabiowie niemieccy oraz Bolesław Chrobry.
Książę polski starał się wykupić Miśnię od cesarza, czego jednak nie udało się dokonać. Na zjeździe doszło do pewnego
Henryk II udał się do [[Lotaryngia|Lotaryngii]], żeby w [[Nowa Korbea|Nowej Korbei]], w dzień św. Wawrzyńca, jego żona została ukoronowana przez arcybiskupa Willigisa, zaś siostra Ottona III [[Zofia (opatka w Gandersheim i Essen)|Zofia]] została ksienią w Gandersheim. Następnie władca udaje się do Akwizgranu na ponowną koronację, nawiązującą do tradycji frankijskiej.
Linia 81:
Henryk II znajdował się nadal w trudnej sytuacji. W wyniku klęsk w wojnie z Arduinem i nieprzychylnej dla niego sytuacji w kraju nie chciał się od razu angażować w spór z Bolesławem celem odebrania mu Czech. Zażądał uznania ich jako lenna, na co jednak Bolesław się nie zgodził, zapewne mając świadomość, że z czasem cesarz i tak będzie próbował je odzyskać siłą.
Bolesław Chrobry wspierał czynnie przeciwników Henryka II przysyłając im pomoc wojskową. Już w [[Zjazd w Merseburgu (1002)|Merseburgu]] w [[1002]] r. margrabia (Szwejsfurdzki) popierał Chrobrego jako swojego sprzymierzeńca przeciwko Henrykowi II. Współpraca ta była dla Henryka II niebezpieczna i król niemiecki musiał szybko podjąć kroki w celu rozprawienia się z przeciwnikami. Na dodatek brat Henryka II, Bruno, także przyłączył się do opozycji, pragnąc zapewne objąć księstwo bawarskie.
Bolesław Chrobry zażądał od [[Guncelin z Kuckenburga|Guncelina]] (którego [[Thietmar z Merseburga|Thietmar]] uważał za brata Bolesława) aby oddał mu we władanie wcześniej obiecaną Miśnię, do tego jednak nie doszło z powodu obaw (Guncelina) przed królem niemieckim. Bolesław spustoszył kraj i uprowadził jeńców nie czując się zapewne na siłach, aby zmierzyć się w otwartym boju z przeciwnikiem.
Linia 88:
== Pierwsza wyprawa włoska ==
Wkroczył do Italii zajmując poszczególne miasta i w efekcie koronował się na króla Longobardów. Przy okazji musiał zmagać się z buntem ludowym wymierzonym przeciwko feudałom. [[15 maja]] [[1004]]
== Druga wyprawa przeciwko Chrobremu ==
Henryk Szwejsfurdzki i inni uciekinierzy nie przebywali długo u Bolesława, udając się wkrótce na dwór węgierski, skąd wrócili do kraju uzyskując przebaczenie pod warunkiem, że Bruno, brat króla, zgodzi się na stan duchowny, a margrabia Henryk rok przesiedzi w więzieniu.
W sierpniu [[1004]] r. Henryk II wyznaczył ekspedycję przeciwko Polsce. Rycerstwo polskie obsadzone było przeważnie na [[Łużyce|Łużycach]] i [[Śląsk]]u. [[8 września]] [[1004]] r. po przybyciu cesarza do Czech Jaromir złożył mu hołd. Czechy były w rękach Henryka II, a półtoraroczne panowanie Chrobrego skończyło się. Łużyce także przeszły w ręce niemieckie. Teraz ekspedycja niemiecka próbowała przeprawić się przez [[Bóbr (
Warunki traktatu nie są nam znane. Najprawdopodobniej Czechy właściwe i Łużyce oraz Milsko Chrobry utracił. Jak wynika z wydarzeń [[1007]] r., kiedy to [[Wolin (miasto)|Wolin]] działa na równych prawach na [[Pomorze|Pomorzu]] co [[Lutycy]] i Czesi. Bolesław poszedł jeszcze na jakieś ustępstwa w sprawie Wolina. Porażką Henryka II było nie odzyskanie [[Morawy|Moraw]]. Jeńcy obydwu stron wrócili do kraju.
Linia 151:
=== Literatura przedmiotu ===
* Balzer O., ''Genealogia Piastów'', Warszawa 1980.
* Borawska D., ''Margrabia Miśni Ekkehard i Ludolfingowie'',
* ''Dzieje Polski średniowiecznej'', pod red. Grodecki R., Znachorski S., Dąbrowski J., Kraków 1995.
* Gawlas S., ''O kształt zjednoczonego Królestwa: niemieckie władztwo terytorialne a geneza społeczno- ustrojowej odrębności Polski'', Warszawa 1993. Grabski A. F., ''Bolesław Chrobry, zarys dziejów politycznych i wojskowych'', Warszawa 1966.
* Grudziński T., ''Charakter i znaczenie hołdu magdeburskiego Mieszka Bolesławca z r. 1013'',
* Jedlicki M. Z., ''Układ merseburski z 1013 r.''.,
* Korta W., ''Milsko i Łużyce w polityce pierwszych Piastów'',
* Pleszczyński A., ''Początek rządów Bolesława Chrobrego'', w. ''Viae Historicae. Księga jubileuszowa dedykowana profesorowi Lechowi A. Leciejewiczowi w siedemdziesiątą rocznicę urodzin'', Wrocław 2000.
* ''Polacy i Niemcy: dziesięć wieków sąsiedztwa'', pod red. Czubiński A., Warszawa 1987.
Linia 162:
* Strzelczyk J., ''Bolesław Chrobry'', Poznań 1999.
* Tymieniecki K., ''Dzieje Niemiec od początku ery nowożytnej'', Poznań 1948.
* Wojciechowski Z., ''Bolesław Chrobry i kryzys stosunków polsko-niemieckich'',
* Zakrzewski S., ''Bolesław Chrobry Wielki'', Lwów 1925.
* Zakrzewski S., ''Historia Polityczna Polski'', Kraków 1923.
| |||