Petru Groza: Różnice pomiędzy wersjami

Przez swoich przeciwników politycznych nazywany ''Czerwonym Burżujem'', był jedną z głównych postaci na politycznej scenie [[Rumunia|Rumunii]] w okresie międzywojennym. Po wojnie został premierem rządu koalicyjnego w latach 1945-1952. Groza założył radykalną organizację rolników nazywaną [[Front Oraczy|Frontem Oraczy]] ({{w języku|ro|Frontul Plugarilor}}) w czasie [[Wielki Kryzys|Wielkiego Kryzysu]]. Został premierem 6 marca 1945, gdy generał [[Nicolae Rădescu]], desygnowany przez króla [[Michał I Hohenzollern-Sigmaringen|Michała I]] premierem Rumunii 7 grudnia 1944 w nadziei powstrzymania pełzającego przejmowania władzy przez komunistów przy wsparciu [[Armia Czerwona|Armii Czerwonej]] i [[NKWD]]<ref>Bezpośrednio po obaleniu pod kierownictwem króla Michała I rządów [[Ion Antonescu|Iony Antonescu]] i przejściu Rumunii na stronę [[koalicja antyhitlerowska|koalicji antyhitlerowskiej]] premierem został [[Constantin Sănătescu]].</ref>, został zmuszony do rezygnacji przez komisarza ludowego ds. zagranicznych [[ZSRR]] [[Andriej Wyszynski|Andrieja Wyszynskiego]] w konsekwencji ustaleń [[konferencja jałtańska|konferencji jałtańskiej]]. W czasie kadencji Grozy, w grudniu 1947, rumuński monarcha zmuszony został do [[abdykacja|abdykacji]] i opuszczenia Rumunii, po tym, jak państwo stało się oficjalnie republiką ludową. Pomimo iż jego władza jako premiera była uzależniona od wsparcia [[ZSRR]], Groza utrzymywał się na tym stanowisku do czasu zastąpienia go przez [[Gheorghe Gheorghiu-Dej]]a w 1952 roku.