Neofaszyzm: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
m drobne techniczne
drobne techniczne
Linia 47:
W tym samym czasie ferment ideologiczny w Niemczech przyniósł narodziny '''Europejskiej Nowej Prawicy''', łączącej idee przedwojennego rewolucyjnego konserwatyzmu i strasseryzmu. W 1964 r. powstało pismo „Junges Forum” (m.in. Lothar Penz), na przełomie lat 60. i 70. niemieccy nowoprawicowcy przystąpili do tworzenia swoich organizacji z Aktion Neue Rechte na czele. Wprawdzie grupki te miały charakter efemeryczny, ale w 1977 r. tą „nacjonalrewolucyjną” ideologię przejęła zmarginalizowana NPD. W odróżnieniu od swego niemieckiego odpowiednika francuska [[Nowa Prawica (Nouvelle Droite)|Nouvelle Droite]] skoncentrowała się – pod wpływem teorii włoskiego marksisty A. Gramsciego – na „metapolityce”, uznając że uzyskanie rządu dusz musi poprzedzać zdobycie władzy. Fundamentem ideologii ND jest negacja egalitaryzmu, którego źródła widziano w chrześcijaństwie (stąd neopogańskie fascynacje nowoprawicowców); metodą – szukanie naukowego uzasadnienia dla swoich poglądów. Sztandarową postacią Nowej Prawicy był [[Alain de Benoist]] (autor m.in. „Vu de droite”, 1978), najważniejszą organizację – utworzona w 1968 r. Groupement de Recherche et d’Etudes pour la Civilisation Européenne.
 
Różne nurty “faszystowskiego rewizjonizmu” (na równi z tradycyjnymi doktrynami faszystowskimi i populistycznymi, jak argentyński [[peronizm]], hiszpański falangizm czy brytyjski [[Dystrybucjonizm|dystrybucjonizm]]) przyczyniły się do narodzin nurtu narodowo-rewolucyjnego zwanego [[Terceryzm|'''terceryzmem''']]. Terceryzm opiera się na koncepcjach “trzeciej drogi” (między socjalizmem i kapitalizmem) oraz “trzeciej siły” (Europy między USA i ZSRR). W 1977 r. grupa młodych sympatyków MSI utworzyła organizację Terza Posizione (TP). Po rozbiciu TP przez policję niektórzy jej działacze (np. [[Roberto Fiore]]) znaleźli azyl w Wielkiej Brytanii, gdzie zainspirowali frakcję tzw. ''political soldiers'', która 1983-86 przechwyciła kontrolę nad National Front (NF). W 1988 r. we Francji Parti des Forces Nouvelles (radykalny rozłam z Front National) i Mouvement Nationaliste Révolutionnaire połączyły się w Troisieme Voie (TV); w Hiszpanii w tym samym roku powstała Vanguardia Nacional-Revolucionaria, a w 1989 Tercera Via Solidarista, skupiająca różne odpryski falangistów. Włoską odnogą ruchu tercerystycznego był Fronte Europeo di Liberazione (FEL).
 
Upadek komunizmu przyniósł kryzys terceryzmu – idea “trzeciej drogi” przestała być aktualna wobec zaniknięcia “drugiej”: komunizmu. W 1990 r. w brytyjskim NF doszło do rozłamu na Third Way Patricka Harringtona (określającą się jako “radykalne centrum” i szukającą miejsca w głównym nurcie polityki) oraz International Third Position (ITP; obecnie England First) Dereka Hollanda, pozostającą pod wpływem [[Tradycjonalizm katolicki|katolickiego tradycjonalizmu]] (Bractwo Św. Piusa X) oraz tradycji [[Francisco Franco]] i [[Philippe Pétain|Philippe Pétaina]]. Na kontynencie z ruchu tercerystycznego wyrósł nurt [[Identytaryzm|'''identytarystyczny''']] (francuski Bloc Identitaire, założony w 2003 r.), kładący nacisk na tożsamość europejską w opozycji do globalizmu i szowinizmu.