Hel (pierwiastek): Różnice pomiędzy wersjami

Hel odkryto najpierw na Słońcu, później na Ziemi. Podczas całkowitego [[Zaćmienie Słońca|zaćmienia Słońca]], które miało miejsce [[18 sierpnia]] [[1868]] roku i było widoczne w Indiach, astronom [[Pierre Janssen]], badając [[Widmo (spektroskopia)|widmo]] [[Korona słoneczna|korony słonecznej]], zaobserwował pomarańczowy prążek odpowiadający długości fali 587,6 [[Nanometr|nm]], którego nie można było przypisać do żadnego spośród znanych wówczas pierwiastków. Ten sam prążek w widmie Słońca zaobserwował [[20 października]] [[1868]] r. angielski astronom [[Norman Lockyer]]. Lockyer i angielski chemik [[Edward Frankland]] nadali nowemu pierwiastkowi – emitującemu falę o długości 587,6 [[Nanometr|nm]] – nazwę ''helium'' od greckiego boga słońca – [[Helios (mitologia)|Heliosa]]<ref>{{Cytuj książkę |nazwisko = Eichstaedt |imię = Ignacy |tytuł = Księga pierwiastków |wydawca = Wiedza Powszechna |miejsce = Warszawa |rok = 1973 |strony = 68}}</ref>. Przez wiele lat hel był uważany za pierwiastek, który występuje na Słońcu, ale nie występuje na Ziemi. W roku [[1895]] [[William Ramsay]] otrzymał hel po potraktowaniu [[kleweit]]u (rudy [[Uran (pierwiastek)|uranowej]]) kwasem mineralnym. Ramsay przesłał próbkę gazu do [[William Crookes|Williama Crookesa]] i Normana Lockyera, którzy zidentyfikowali hel<ref>{{Cytuj książkę |nazwisko = Eichstaedt |imię = Ignacy |tytuł = Księga pierwiastków |wydawca = Wiedza Powszechna |miejsce = Warszawa |rok = 1973 |strony = 73}}</ref>.