Enigma: Różnice pomiędzy wersjami

Enigma została zaprojektowana w taki sposób, że transmisja musiała być bezpieczna także w przypadku, gdy sposób okablowania wirników był znany dla podsłuchującego. W praktyce jednak dane na temat okablowania wirników były tajne. Z użyciem wirnika o nieznanym sposobie kablowania przybliżona liczba wszystkich ustawień wynosiła około 10¹¹⁴ (około 380 bitów), natomiast w przypadku wirników o jawnym sposobie kablowania oraz znajomości ustawień malała ona do około 10²³ (76 bitów)<ref>{{cytuj stronę|url=http://www.nsa.gov/about/_files/cryptologic_heritage/publications/wwii/engima_cryptographic_mathematics.pdf|tytuł=The Cryptographic Mathematics of Enigma|autor=Dr.A. Ray Miner|archiwum=http://web.archive.org/20090117030740/www.nsa.gov/about/_files/cryptologic_heritage/publications/wwii/engima_cryptographic_mathematics.pdf|zarchiwizowano=2009-01-17|data dostępu=2011-08-05}}</ref>. Użytkownicy Enigmy byli pewni, że bezpieczeństwo przekazu jest całkowite ze względu na olbrzymią liczbę możliwych kombinacji ustawień maszyny, a jedyną metodą rozkodowania wiadomości jest [[Atak brute force|atak metodą ''brute force'']]. Wadą Enigmy było to, że potrzebowała dwóch ludzi: Jednego piszącego na klawiaturze, drugiego spisującego wyświetlane litery. Wykonywanie tych czynności przez jedną osobę niosło zbyt wysokie ryzyko pomyłki. I byłoby czasochłonne.