Jerzy Wyszomirski: Różnice pomiędzy wersjami

Jako rok urodzin Jerzego Wyszomirskiego, w wielu publikacjach podawany jest 1900. Jest to celowy zabieg samego Wyszomirskiego<ref>{{Cytuj |autor = Tomasz Śmigielski |tytuł = Między Wilnem a Łodzią. Życie i twórczość Jerzego Wyszomirskiego (1897-1955) |data = 2006 |miejsce = Wysokie Mazowieckie}}</ref>, który według relacji jego córki, "nie chciał być człowiekiem z XIX wieku". Jego ojciec, GabirelGabriel Wyszomirski, był generałem wojsk rosyjskich, komendantem carskiego garnizonu w Zambrowie. Matka, Walentyna z Borowskich, pochodziła ze szlachty. Ponieważ ojciec nie chciał przejść na [[prawosławie]], został przesunięty z czynnej służby na stanowisko namiestnika [[Aszchabad|Aszchabadu]] w [[Turkiestan (region)|Turkiestanie]], a następnie przeniesiony do [[Petersburg|Petersburga]] w 1914 r., gdzie zmarł na [[Rak jelita grubego|raka jelita grubego]]. Jerzy Wyszomirski z matką i siostrami cały czas pozostawali w Zambrowie. W trakcie [[I wojna światowa|pierwszej wojny światowej]], rodzina przeniosła się do [[Mohylew|Mohylewa]], gdzie Jerzy ukończył gimnazjum, a następnie, został skierowany do szkoły artylerii w Petersburgu. Początkowo pełnił slużbę w armii rosyjskiej, po czym dołączył od korpusu gen. [[Józef Dowbor-Muśnicki|Józefa Dowbór-Muśnickiego]], osiągając w wojsku polskim stopień podporucznika<ref>{{Cytuj |autor = |tytuł = Almanach Literacki Wileńskiego Oddziału Polskiego Białego Krzyża |data = 1926 |s = 53 |url = http://wmbc.olsztyn.pl/dlibra/docmetadata?id=4688&from=publication}}</ref>.

W 1944, żona Wyszomirskiego została wywieziona na roboty do Niemiec. [[Powstanie warszawskie|Powstanie Warszawskie]] zastało go, wraz z córką, w Warszawie. Zostali zatrzymani przez Niemców i skierowani do obozu koncentracyjnego. Uciekli z transportu i zatrzymali się w posiadłości [[Radziwiłłowie herbu Trąby|Radziwiłłów]] w [[Nieborów (województwo łódzkie)|Nieborowie]], a następnie w [[Stawisko (Podkowa Leśna)|Stawisku]] u [[Jarosław Iwaszkiewicz|Iwaszkiewiczów]]. Praktycznie do końca wojny WyszomirskiegoWyszomirski przebywał w Borysławiu koło [[Łowicz|Łowicza]], gdzie, w zamian za schronienie, uczył wiejskie dzieci. Tuż przed nadejściem armii sowieckiej, Wyszomirski z córką przeszli do [[Skierniewice|Skierniewic]], a następnie do Łodzi.

Jako felietonista, Wyszomirski porównywany był z [[Antoni Słonimski|Antonim Słonimskim]]. Sam Słonimski, w 1939 r., wyraził się o "Słowie" i Wyszomirskim tak: "Mackiewicz jest redaktorem bardzo dobrym, i jedną z jego cech, która nas godzi z wieloma wadami MickiewiczaMackiewicza, jest jego niewątpliwe wyczucie talentu i umiejętność dobierania sobie współpracowników. Umiał pozyskać Wyszomirskiego, jednego z najwybitniejszych dziś felietonistów."<ref>{{Cytuj |autor = Antoni Słonimski |tytuł = Kronika Kulturalna |czasopismo = Wiadomości Literackie |data = 1939 |numer = 10 |s = 6}}</ref>