Jemieljan Pugaczow: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m drobne merytoryczne, źródła/przypisy |
m drobne techniczne |
||
Linia 4:
== Życiorys ==
Urodził się w biednej rodzinie kozackiej. Za czyny w czasie [[wojna siedmioletnia|wojny siedmioletniej]] i kampanii tureckich awansował do stopnia chorążego<ref>[[Władysław Serczyk]], ''Katarzyna II''. Ossolineum Wrocław 1983, s.200-201.</ref>. Trzykrotnie aresztowany za pomoc zbiegom kozackim, za każdym razem uciekał z więzienia. W 1773 przybył nad Jaik (dzis. rzeka [[Ural (rzeka)|Ural]]), gdzie zaczął głosić, że jest cudownie uratowanym [[Piotr III Romanow|carem Piotrem III]] i zgromadził wokół siebie uciekających przed represjami za poprzednie rozruchy Kozaków oraz chłopów którzy uznali go za wcielenie cara Piotra III. Wraz z nimi zdobył Gródek Jaicki, a w marcu 1774 z 50-tysięczną armią złożoną także z [[Tatarzy|Tatarów]], [[Baszkirzy|Baszkirów]], [[Kałmucy|Kałmuków]] i robotników uralskich manufaktur przystąpił do oblężenia [[Orenburg]]a. Oblężenie nie przyniosło rezultatu, ale wkrótce oddziały powstańcze opanowały [[Powołże]] i zdobyły Kazań. Wiosną 1774 wyznaczono za jego głowę nagrodę w wysokości 100 000 rubli. Po sierpniowych niepowodzeniach już we wrześniu 1774 roku starszyzna kozacka wydała Jemieljana Pugaczowa wojskom carycy Katarzyny II<ref>
Historię powstania Pugaczowa miał wnikliwie studiować potem [[Włodzimierz Lenin]].
|