The Doobie Brothers: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Linia 28:
Dzięki dużej liczbie koncertów i półamatorskim nagraniom demo grupa zdobyła sobie pierwszych fanów, a także zainteresowanie wytwórni [[Warner Bros.]] z którą w [[1970]] roku podpisała kontrakt. Realizując swój debiutancki album formacja zrezygnowała z motocyklowego image'u, który dotychczas prezentowała i zmieniła charakter wykonywanej dotychczas muzyki. Na swoim debiutanckim album, zatytułowanym ''The Doobie Brothers'' zaproponowała akustyczne brzmienie i kompozycje nawiązujące do [[country]], co nie stało się zaczynem sukcesu.
 
Udało się to wraz z wydaniem drugiego krążka, pt. ''Toulouse Street''opartego na mocniejszych, rockowych brzmieniach. W nagraniu jego nagraniu uczestniczył nowy basista Tiran Porter i nowydrugi perkusista Michael Hossack (materiał nagrywał też Hartman). Przez kolejnych kilka lat zespół nagrywał kolejne przebojowe albumy. Na nagranej w [[1973]] roku płycie ''The Captain and Me'' znalazły się dwa wielkie przeboje grupy: ''China Groove'' i ''Long Train Runnin'''.
 
Po pewnym czasie Hossacka zastąpił Keith Knudsen, który dokończył z zespołem prace nad krążkiem ''What Were Once Vices Are Now The Habits''. Kompozycja ''Black Water'' stała się pierwszym w historii grupy singlem, który zajmował czołową pozycję na listach przebojów. Niekończące się trasy koncertowe były przyczyna pogarszającego się stanu zdrowia muzyków. Podczas trasy promującej, wydaną w [[1975]] roku, płytę ''Steampede'' Johnston dostał ataku wrzodów żołądka i trafił do szpitala. Nowe brzmienie zostało zaprezentowane na płycie ''Talkin' It to the Streets'', była to mieszanka muzyki [[funky]] i [[jazz]]ującego [[Muzyka pop|popu]]. Krążek pokrył się platyną.
 
Lukę po Johnsonie wypełnili dwaj byli muzycy [[Steely Dan]]: Michael McDonald - wokalista, klawiszowiec i autor tekstów (dołączył w 1976 podczas sesji ''Talkin' It to the Streets'') oraz trzeci gitarzysta - Jeff Baxter (w zespole od [[1974]]). Muzycy ci, zwłaszcza McDonald spowodowali zwrot w twórczości formacji, która odtąd prezentowała o wiele spokojniejsze [[soft rock]]owe, ocierającym się o [[soul]] muzyczne oblicze, a w grze Baxtera były słyszalne także echa [[jazz]]u. W tymtej stylustylistyce utrzymanych było kilka kolejnych wydawnictw zespołu, nam.in. czeleLivin' zOn The Fault Line ([[1977]]), a przede wszystkim wielkimbestsellerowy przebojemalbum ''Minute by Minute'' z [[1978]] roku. Za singlowy utwórsingiel ''What a Fool Believes'' zespół otrzymał nagrodę Grammy za utwór roku. Na tym też albumie pojawił się gościnnie były członek grupy – Tom Johnston.
 
Stres spowodowany sukcesem doprowadzał do konfliktów w zespole. W wyniku jednego z nich odeszli HartmanBaxter (w [[1978]]) i BaxterHartman (w [[1979]])<ref name="BBC">{{cytuj stronę|url = https://www.bbc.co.uk/music/artists/cc675751-7425-470f-8d2d-167ed3ba8759| tytuł = John Hartman - New Songs, Playlists & Latest News - BBC Music| Famous Birthdays| data dostępu = -2018-09-05| autor = | opublikowany = bbc.co.uk| praca = | data = | język = en}}</ref>. Album ''One Step Closer'' z [[1980]] roku, nagrany był z gitarzystą Johnem McFee, i sesyjnymz perkusistą sesyjnym Chetem MacCrackenem i z saksofonistą Corneliusem Bumpusem (dawniej [[Moby Grape]]). Mimo iż krążek nie dorównywał poprzedniemu, płyta osiągnęła status platynowej, a kompozycja ''Real Love'' zostałaposzerzyła kolejnymkolekcję hitemhitów Thegrupy. DoobiePo Brothersnagraniu krążka odszedł Porter, którego zastąpił Willie Weeks, poźniejszy współpracownik, m. in. [[Michael Jackson]], czy [[Quincy Jones|Quincy'ego Jonesa]]<ref name="FB">{{cytuj stronę|url = https://www.famousbirthdays.com/people/tiran-porter.html| tytuł = Tiran Porter - Bio, Facts, Family | Famous Birthdays| data dostępu = -2018-09-05| autor = | opublikowany = famousbirthdays.com| praca = | data = | język = en}}</ref>. Podczas trasy promującej ten materiał MacCracken został zastąpiony przez [[Andy Newmark|Andy'ego Newmarka]]. W [[1981]] roku Patrick Simmons zdecydował się opuścić zespół i rozpocząć solowa karierę. Muzycy postanowili więc tymczasowo zawiesić działalność zespołu i zagrać ostatnia serię koncertów. Występy został zarejestrowane i wydane na płycie ''Farwell Tour'' w [[1983]] roku.
 
PoW pięcioletniej[[1987]] przerwieroku zespół reaktywował się z myślą o wzięciu udziału w cyklukoncercie jedenastumającym koncertówsię charytatywnychodbyć w [[Hollywood Bowl]]. Do składu powrócili Johnston i Simmons. Bilety nazostały występy sprzedały sięsprzedane w rekordowym tempie. OstatniW z1989 koncertówroku odbyłJohnston, sięSimmons, wHartman, Porter, Hossack i drugi perkusista Bobby LaKind (dawny techniczny zespołu), podpisali kontrakt z [[Moskwa|MoskwieCapitol Records]]. Niedługo potem ukazał się album ''Cycles'' (1989). Zapowiadający go singiel ''The Doctor'' nawiązywał domiał charakter zbliżony utworów grupy z lat siedemdziesiątych. Po dwóch latach ukazał się kolejny album, zatytułowany ''Brotherhood'' (1991), a w roku [[2000]] ''Sibling Rivalry'' oraz niezliczone kompilacje i kilka wydawnictw koncertowych.
 
Zespół sprzedał ponad 20 mln płyt. Istnieje do dnia dzisiejszego, z krótką przerwą w latach 1982-1987. Największe przeboje grupy to: ''Listen to the Music'' ([[1972]]), ''Long Train Runnin''' ([[1973]]), ''China Groove'' ([[1973]]), ''Black Water'' ([[1974]]), ''What a Fool Believes'' ([[1979]]), ''Real Love'' ([[1980]]), ''The Doctor'' ([[1989]]).
Linia 101:
*1993 - "Long Train Runnin' (Sure Is Pure remix)"
*1994 - "Listen To The Music (Motiv8 remix)"
 
== Przypisy ==
{{{Przypisy}}
 
== Bibliografia ==