Frank Parker (tenisista): Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Kamil10276 (dyskusja | edycje) infobox |
Andrzei111 (dyskusja | edycje) m Poprawiam linki wewnętrzne i wykonuję drobne zmiany typograficzne i techniczne. przy użyciu AWB |
||
Linia 1:
{{Inne znaczenia}}
{{Tenisista infobox
|nazwa = Frank Parker
Linia 31 ⟶ 32:
|www =
}}
'''Frank Andrew Parker''', pierwotnie Franciszek Andrzej Pajkowski (ur. [[31 stycznia]] [[1916]] w [[Milwaukee]], [[Wisconsin]], zm. [[24 lipca]] [[1997]])
▲'''Frank Andrew Parker''', pierwotnie Franciszek Andrzej Pajkowski (ur. [[31 stycznia]] [[1916]] w [[Milwaukee]], [[Wisconsin]], zm. [[24 lipca]] [[1997]]) - [[tenis]]ista [[Stany Zjednoczone|amerykański]] pochodzenia polskiego, zwycięzca [[US Open|mistrzostw USA]] i [[French Open|mistrzostw Francji]] w grze pojedynczej, zdobywca [[Puchar Davisa|Pucharu Davisa]].
== Kariera tenisowa ==
Syn polskich emigrantów, pierwsze związki z tenisem nawiązał jako chłopiec do podawania piłek w klubie w Milwaukee, w którym następnie trenował od 11. roku życia. Odniósł kilka zwycięstw w mistrzostwach USA w kategoriach juniorskich. Dla ułatwienia dalszej kariery przybrał nazwisko amerykańskie. Praworęczny, w odróżnieniu od kilku współczesnych sobie rywali nie dysponował potężnymi, kończącymi uderzeniami. Wypracował sobie natomiast eleganckie, regularne zagrania z głębi kortu, szczególnie po stronie bekhendowej. Ten styl gry umożliwiał mu sukcesy na kortach ziemnych, ale wygrywał także na trawie.
W [[1933]] awansował do pierwszej dziesiątki rankingu amerykańskiego (sklasyfikowany na 8. miejscu). Pozostawał w niej przez siedemnaście lat do [[1949]], co stanowiło rekord poprawiony dopiero w 1988 przez [[Jimmy Connors|
Mniej szczęśliwa niż trawa Forest Hills była dla Parkera trawa wimbledońska, gdzie jedynie raz - w [[1937]] - osiągnął półfinał singla (pokonał m.in. Niemca [[Henner Henkel|Hennera Henkela]], odpadł z [[Don Budge|Donem Budge]]). Skuteczniej grał na paryskiej mączce kortów im. Rolanda Garrosa - wygrał międzynarodowe mistrzostwa Francji w [[1948]] (w finale z [[Jaroslav Drobný (tenisista)|Jaroslavem Drobným]]) i w [[1949]] (w finale z [[Budge Patty]]m). Był trzecim amerykańskim triumfatorem tego turnieju w krótkim czasie, po Donie Budge i [[Don McNeill|Donie McNeillu]]. Parker wygrywał również mistrzostwa USA na kortach ziemnych, łącznie pięć razy. Po raz pierwszy triumfował w tej imprezie w [[1933]], ponownie w [[1939]], w finale w 1941 pokonał [[Bobby Riggs]]a 6:3, 7:5, 6:8, 4:6, 6:3, w [[1946]] Billa Talberta 6:4, 6:4, 6:2, w [[1947]] [[Ted Schroeder|Teda Schroedera]] 8:6, 6:2, 6:4. Serię 24 z rzędu wygranych meczów w mistrzostwach USA na kortach ziemnych przerwał Parkerowi Pancho Gonzalez w finale w 1949 (1:6, 6:3, 6:8, 3:6).
Linia 47:
Parker powrócił do ekipy pucharowej w 1946, ale grał jedynie w rundach eliminacyjnych z Filipinami, Meksykiem i Szwecją, pokonując m.in. [[Torsten Johansson|Torstena Johanssona]] i [[Lennart Bergelin|Lennarta Bergelina]]. W finale, ponownie z Australijczykami, ale tym razem zwycięskim dla USA, w grze pojedynczej w ekipie amerykańskiej wystąpili Kramer i Schroeder. Ten sam zespół skutecznie bronił trofeum w 1947. Parker wystąpił ponownie w finale w [[1948]] i po raz drugi przyczynił się do zwycięstwa, zdobywając w finale, znów z Australią, dwa punkty singlowe. Łącznie rozegrał w Pucharze Davisa czternaście singlowych pojedynków, z których wygrał dwanaście (w deblu nie grał).
Po porażce w półfinale mistrzostw USA w 1949 Frank Parker został tenisistą profesjonalnym. Występował w meczach pokazowych z Pancho Gonzalezem, Jackiem Kramerem, [[Pancho Segura|Pancho Segurą]], ale nie odgrywając pierwszoplanowej roli. Po [[1952]] skoncentrował się na pracy zawodowej w biznesie, był m.in. dyrektorem sprzedaży fabryki opakowań papierowych w [[Chicago]]. Grywał też nadal w tenisa, by w [[1968]] w wieku 52 lat zapisać się w historii jako najstarszy uczestnik mistrzostw USA, już pod nazwą US Open. Jak sam wspominał, chciał symbolicznie wziąć udział w rozgrywkach nowej epoki tenisa, ery
W [[1973]] przeszedł poważną operację kręgosłupa. Powrócił jeszcze do tenisa, biorąc udział w meczach pokazowych. W [[lata 80. XX wieku|latach 80.]] był dyrektorem centrum sportowego w Chicago. W [[1966]] został wpisany do [[Międzynarodowa Tenisowa Galeria Sławy|Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy]].
Linia 73:
* [[Bud Collins]], ''Tennis Encyclopedia'', Visible Ink Press, Detroit 1997
* [[Martin Hedges]], ''The Concise Dictionary of Tennis'', Mayflower Books Inc, Nowy Jork 1978
* [[Kordian Tarasiewicz]], ''Opowieści tenisowe z myszką'', Wydawnictwo
== Linki zewnętrzne ==
| |||