Pancho Segura: Różnice pomiędzy wersjami

W 1947 Segura zdecydował się na podpisanie kontraktu zawodowego z promotorem Jackiem Harrisem. Jak wynika ze wspomnień [[Bobby Riggs]]a, Ekwadorczyk zastąpił w rozgrywkach zawodowych [[Ted Schroeder|Teda Schroedera]], który opóźnił swoje przejście na status profesjonalny. Segura rozpoczął karierę zawodową od serii pojedynków (tzw. touru) z Australijczykiem [[Dinny Pails]]em, rozgrywanych w tle głównych meczów, które toczyli najwięksi gwiazdorzy – [[Jack Kramer]] i Bobby Riggs. Rychło zdobył wielką popularność, głównie ze względu na nietypowy styl gry i szeroki uśmiech, który towarzyszył mu na korcie (często rzucał żarty w stronę publiczności). Waleczny, dysponujący dobrą pracą nóg, słynął ze skutecznych lobów, a jego oburęczny forhend był uważany za jedno z najlepszych uderzeń w historii tenisa (m.in. w opinii Jacka Kramera). Jako amator był raczej lekceważony na kortach trawiastych (swoje oba występy na [[Wimbledon]]ie w pierwszych latach powojennych kończył dość wcześnie – w 1946, rozstawiony z "czwórką"„czwórką”, uległ w III rundzie Amerykaninowi [[Tom Brown (tenisista)|Tomowi Brownowi]], a rok potem już w I rundzie przegrał z [[Jaroslav Drobny|Drobnym]]<ref>[http://www.wimbledon.com/en_GB/scores/draws/archive/players/b0c1c985-f833-498a-804c-541c6904653d/index.html Wimbledon Archive, wyniki Segury] (dostęp: 22 listopada 2017).</ref>), jako tenisista profesjonalny liczył się także na szybkich nawierzchniach, głównie dzięki poprawieniu gry wolejowej.

Pozostając w cieniu bardziej znanych graczy w tourach, Segura wyspecjalizował się w rozgrywkach zawodowców o charakterze turniejowym. W latach 1950–1952 trzy raz z rzędu wygrał mistrzostwa USA zawodowców, pokonując w finałach kolejno [[Frank Kovacs|Franka Kovacsa]] i dwukrotnie [[Ricardo González|Pancho Gonzáleza]]. Był jeszcze cztery razy w finałach tej imprezy, w 1955, 1956 i 1957 ulegając Gonzalesowi, a w 1962 [[Butch Buchholz|Butchowi Buchholzowi]]. Cztery razy został mistrzem USA zawodowców w deblu, w 1948 i 1955 partnerując Kramerowi, a w 1954 i 1958 Gonzalesowi. Był ponadto w finałach mistrzostw profesjonalistów na Wembley w 1951 (przegrał z Gonzalesem), 1957 (porażka z [[Ken Rosewall|Kenem Rosewallem]]), 1959 (porażka z [[Malcolm Anderson|Malem Andersonem]]) i 1960 (ponownie porażka z Rosewallem). W sezonie 1949–1950 zdecydowanie wygrał serię pojedynków z [[Frank Parker (tenisista)|Frankiem Parkerem]], rozgrywaną obok pojedynków Kramera i Gonzalesa. Do głównego touru Segura został dopuszczony w sezonie 1950/1951, ale uległ Kramerowi w serii pojedynków 28:64, chociaż na inaugurację w nowojorskiej Madison Square Garden wygrał nadspodziewanie wysoko 6:1, 6:2, 6:1. W 1953 rywalizował z powodzeniem z [[Ken McGregor|Kenem McGregorem]] (wygrał serię 74:25), ale ponownie w cieniu pojedynków Kramera, tym razem z [[Frank Sedgman|Frankiem Sedgmanem]]. Rok później uczestniczył w rywalizacji z Gonzalesem, Sedgmanem i weteranem [[Don Budge|Budge'm]], którą na swoją korzyść rozstrzygnął Gonzales (Segura był drugi, przegrał 21:30 z Gonzalesem, z Sedgmanem osiągnął wynik 23:22). W 1956 pokonał w tourze [[Rex Hartwig|Hartwiga]] 56:22, w 1957 pokonał Pailsa 51:8, w 1958 uległ [[Tony Trabert|Trabertowi]] 31:34.