Jar of Flies: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m →Muzyka: drobne merytoryczne |
m ilustracje, źródła/przypisy |
||
Linia 49:
== Analiza ==
=== Muzyka ===
[[Plik:Alice in Chains dolls.jpg|mały|left|Marionetki użyte w teledysku do utworu „[[I Stay Away]]” mieszczą się w muzeum [[Rock and Roll Hall of Fame]]]]
''Jar of Flies'', ze względu na dominację instrumentów akustycznych, częstokrotnie uznawany jest za kontynuację brzmienia zapoczątkowanego na [[EP|minialbumie]] ''[[Sap (album)|Sap]]'' z 1992{{r|a}}{{odn|Anderson|2007|s=96, 219}}. Płyta pokazuje szeroki zakres możliwości zespołu, oferując szereg utworów o akustycznej teksturze{{odn|Anderson|2007|s=96}}, zawierającej elementy [[AOR]]{{r|bl}}, [[Blues rock|blues rocka]]{{r|bl}}, [[folk rock]]a{{r|aq}}, [[Rock alternatywny|rocka alternatywnego]]{{r|f}} i [[Rock|rocka klasycznego]]{{r|we}}. Cantrell w większości utworów zastosował niski sposób [[Strojenie instrumentów muzycznych|strojenia]] [[E (dźwięk)|E]] obniżonego o pół [[Tonacja|tonu]] w dół według schematu Eb-Ab-Db-Gb-Eb („No Excuses”){{r|ee}}, choć w niektórych przypadkach („[[I Stay Away]]”) nastrojony jest do alternatywnego i bardziej otwartego [[D (dźwięk)|D]] (Db-Ab-Db-Gb-Bb-Eb){{r|ay}}. W utworze „Rotten Apple” muzyk skorzystał z [[akord]]u Em7{{r|ay}}.
Steve Huey z serwisu [[AllMusic]] podkreślił, że „nastrój jest wciąż beznadziejnie ponury, ale wzruszający; intrygujący ton rodzi poczucie akceptacji, która rzeczywiście jest kojąca. Rozwiązania Jerry’ego Cantrella stają się coraz bardziej szczegółowe i ułożone; podczas gdy jest kilka hałaśliwych momentów, większość ''Jar of Flies'' skąpana jest w czystej, migoczącej atmosferze, której źródło jest trudne do zdefiniowana”{{r|f}}. Paul Evans z „[[Rolling Stone|Rolling Stone’a]]” przyznał, że partie wokalu Staleya w „Rotten Apple” i „Swing on This”, które autor przyrównał do działalności zespołów [[Styx]] i [[Kansas (zespół muzyczny)|Kansas]], w połączeniu z pracą gitar Cantrella, przywołują na myśl twórczość [[Black Sabbath]], wywołując przy tym [[Patos (estetyka)|patos]] i [[Gniew (emocja)|gniew]]{{r|st}}. [[Greg Kot]] w wydanej w 2004 książce ''[[Rolling Stone Album Guide#Czwarta edycja|Rolling Stone Album Guide]]'' napisał: „''Jar of Flies'' może być zaprojektowany jako przerwa między wielkimi albumami, jednak ten minialbum z siedmioma utworami brzmi jak odpowiedź Alice na ''[[Led Zeppelin III]]'' – inspirowane [[Tempo (muzyka)|tempem]]. Głos Staleya płynie z gitarami akustycznymi, [[Harmonijka ustna|harmonijką ustną]] i [[Chordofony smyczkowe|smyczkami]], a melodie należą do najbardziej trwałych”{{r|j}}. Grzegorz Kszczotek podsumował materiał na łamach „[[Tylko Rock]]a”: „Ta krótka płyta jest chyba jakąś reakcją na inność anglosaskiej kultury muzycznej, ale też nie brak tu folk rockowych wątków, nierozerwalnie kojarzących się z [[Ruch hippisowski|hippisowskim]] [[Zachodnie Wybrzeże|zachodnim wybrzeżem Stanów Zjednoczonych]]. Podobieństwo harmonii wokalnych do [[Crosby, Stills and Nash]] nie jest chyba czystym przypadkiem…”{{r|aq}}.
[[Plik:AiCBoston02.jpg|mały|Jerry Cantrell i Layne Staley, główni autorzy materiału na ''Jar of Flies'']]
Tom Sinclair z „[[Entertainment Weekly]]” „No Excuses” porównał do klasycznego rocka lat 70., natomiast „Swing on This” opisał jako „postmodernistyczne [[boogie-woogie]]”. Zdaniem autora podwojone harmonie w „I Stay Away” przypominają połączenie [[The Beatles]] z duetem [[Simon & Garfunkel]]{{r|we}}. Diana Darzin na łamach „[[Kerrang!]]” napisała: „«[[Nutshell]]» cechuje się nieposkromionym, rytmicznym i marzycielskim klimatem o odcieniach [[Pink Floyd]], wstawiającym się w osiągnięcie apogeum smugi dźwięku”{{r|ke}}. [[Muzyka instrumentalna|Instrumentalny]] „Whale & Wasp” Cantrell skomentował w następujący sposób: „Był to kolejny numer, który miałem odłożony na później. W rzeczywistości jest to jeden z moich najwcześniejszych utworów muzycznych – miałem prawdopodobnie 18 lub 19 lat gdy go napisałem. Więc gdy zaczęliśmy nagrywać ''Jar of Flies'', musiałem go sobie przypomnieć. Nazwałem go «Whale & Wasp» ponieważ brzmiał on dla mnie jak rozmowa pomiędzy wielorybem a osą”{{r|de}}. Grzegorz Kszczotek „Don’t Follow” przyrównał do dokonań [[Bruce Springsteen|Bruce’a Springsteena]], a zamykający „Swing on This” opisał jako „skoczne, pobrzmiewające [[jazz]]em granie i zadziorny śpiew w konwencji [[boogie]]. Nawet [[solo]] gitary trzyma się czystego brzmienia staromodnego [[blues]]a”{{r|aq}}.
=== Teksty ===
== Oprawa graficzna ==
Autorem zdjęć jest [[Rocky Schenck]]{{odn|de Sola|2015|s=209}}. Główna fotografia użyta jako okładka minialbumu została wykonana 8 września 1993 w jadalni artysty{{odn|de Sola|2015|s=209}}. Jak wspominał: „Zespół wymyślił nazwę i chciał aby okładka przedstawiała młodego chłopca wpatrującego się w słoik pełen [[Muchowate|much]]. Pamiętam, że poprosili mnie o wykorzystanie «szalonych kolorów» podczas filmowania, więc użyłem wielu różnych kolorowych żeli w świetle, aby móc osiągnąć ostateczny wygląd”{{odn|de Sola|2015|s=209}}. Asystent Schencka odbył kilka podróży do pobliskiej stajni, gdzie za pomocą siatki na motyle złapał kilkaset sztuk much{{odn|de Sola|2015|s=209}}.
Tytuł ''Jar of Flies'' zaczerpnięto z doświadczenia szkolnego wykonywanego na lekcji nauk przyrodniczych przez Cantrella. Będąc w trzeciej klasie, muzyk wykonał doświadczenie polegające na trzymaniu w domu dwóch słoików pełnych much. W jednym znajdowały się muchy dokarmiane, w drugim głodzone. W słoiku gdzie muchy były dożywiane z powodu szybkiego [[Rozmnażanie|rozmnażania]] ginęły na skutek przeludnienia. W słoiku gdzie muchy były niedożywiane, niektóre z nich przeżyły nawet rok{{r|m}}. Staley: „Wydaje mi się, że gdzieś w tym jest jakiś morał. Ewidentnie eksperyment zrobił na Jerrym wielkie wrażenie”{{r|m}}.
== Wydanie ==
{|cellspacing="4" cellpadding="4" style="width: 351px; border: 1px solid #aaa; font-size: 90%; padding: 4px; margin: 0.5em 1.4em 0.8em 0; float: left; left: left; background: #f9f9f9;"
''Jar of Flies'' został opublikowany 25 stycznia 1994 nakładem Columbia{{r|k}}. Promowany był dwoma singlami – „No Excuses” i „I Stay Away”, do których zrealizowano [[teledysk]]i{{r|k}}. „No Excuses” uplasował się na 1. lokacie [[Mainstream Rock Songs|Album Rock Tracks]], stając się pierwszym singlem w dorobku grupy, który odnotował najwyższą lokatę notowania przygotowywanego przez tygodnik „[[Billboard (tygodnik)|Billboard]]”{{r|h}}. W styczniu 1995 „Whale & Wasp” został wydany w formacie [[Promo|singla promocyjnego]]{{odn|Brown|2010}}. Cantrell przyznał na łamach „Guitar World”: „Nie mogliśmy uwierzyć, że poszło tak dobrze. Sukces ''Jar of Flies'' pokazał, że możemy robić co nam się podoba i że innym osobom także będzie się to podobać”{{r|a}}.▼
|-
|„Nigdy tak naprawdę nie planowaliśmy zrobienia muzyki, która byłaby przeznaczona do wydania w tym czasie. Ale wytwórnia to usłyszała i naprawdę polubiła ten materiał. To był raczej ich pomysł, a nie nasz, aby go wydać.”<div style="text-align:right;">— <small>'''Layne Staley'''{{r|m}}
|}
▲''Jar of Flies'' został opublikowany 25 stycznia 1994 nakładem Columbia{{r|k}}. Promowany był dwoma [[Singel (wydawnictwo muzyczne)|singlami]] – „No Excuses” i „I Stay Away”, do których zrealizowano [[teledysk]]i{{r|k}}. „No Excuses” uplasował się na 1. lokacie [[Mainstream Rock Songs|Album Rock Tracks]], stając się pierwszym singlem w dorobku grupy, który odnotował najwyższą lokatę notowania przygotowywanego przez tygodnik „[[Billboard (tygodnik)|Billboard]]”{{r|h}}. W styczniu 1995 „Whale & Wasp” został wydany w formacie [[Promo|singla promocyjnego]]{{odn|Brown|2010}}. Cantrell przyznał na łamach „Guitar World”: „Nie mogliśmy uwierzyć, że poszło tak dobrze. Sukces ''Jar of Flies'' pokazał, że możemy robić co nam się podoba i że innym osobom także będzie się to podobać”{{r|a}}.
W 1995 wyprodukowano limitowaną edycję [[CD-Extra|CD-Plus]]. Dodatkami na płycie były teksty, biografia i [[dyskografia]] zespołu, teledyski do „No Excuses” i „I Stay Away” oraz fragmenty wywiadów z muzykami. Obraz na płycie był fioletowy, a zdjęcia pomarańczowe wykonane w [[negatyw]]ie{{odn|Brown|2010}}. Oprócz limitowanej edycji, ''Jar of Flies'' ukazał się w liczbie 2,5 tys. kopii{{r|bl}} na podwójnym [[Płyta gramofonowa|winylu]] wraz z minialbumem ''Sap'' (na pierwszej i drugiej stronie był ''Jar of Flies'', na trzeciej ''Sap'', a na czwartej znajdowało się [[logo]] Alice in Chains){{r|hi}}. ''Jar of Flies'' i ''Sap'' zostały wydane również na podwójnym [[Płyta kompaktowa|CD]]{{r|aw}}.
== Odbiór ==
Linia 116 ⟶ 120:
| align="center"| {{Ocena|5|4}}{{r|aq}}
|}
Steve Huey z AllMusic recenzując minialbum opisał go jako „mroczny i wspaniały”. Autor podkreślił, że „''Jar of Flies'' jest niską tonacją, boleśnie piękną i udręczoną [[Smutek|smutkiem]]. W pewnym sensie jest to logiczny [[sequel]] ''
Brytyjski „[[Melody Maker]]” napisał: „To jest [[Heavy metal|metal]] transponowany do czasu snu. Prawdziwy rarytas”{{r|ma}}. Mark Cooper na łamach magazynu „[[Q (magazyn)|Q]]” podsumował materiał w następujący sposób: „Nie ma niczego wyzwalającego na ''Jar of Flies''; melodie to seria zabiegów, które nie są zainteresowane ucieczką czy transcendencją, a jedyną radością jest zdolność Alice do stawienia czoła własnym demonom. Delikatnie tkane instrumentalne partie we «Whale & Wasp» i sekcja smyczkowa w «I Stay Away», to krótkie chwile wytchnienia pośród duchowego pustkowia takich kompozycji jak «Rotten Apple», ale w większości przypadków, ta muzyka jest przeciągana ze studni depresji”{{r|yz}}. Paul Evans z „Rolling Stone’a” zauważył, że niektóre kompozycje tematyką przypominają te z albumu ''Dirt'', jednak poprzez akustyczne brzmienie, nabierają zupełnie innego znaczenia{{r|st}}. Według Roba Sheffielda z dwumiesięcznika „[[Spin (magazyn)|Spin]]”, „''Jar of Flies'' oddaje mnóstwo złych nastrojów”. Autor podkreślił przy tym, że „jest to najcieplejszy i najbardziej odprężający album w dorobku zespołu”{{r|s1}}. Jon Pareles z dziennika „The New York Times” zwrócił uwagę na fakt, że mimo zastosowania wielu [[Efekt gitarowy|efektów gitarowych]], brzmienie wcale nie prowadzi do wielkiego [[crescendo]], lecz dryfuje ku ponurej rezygnacji. Recenzent zaznaczył, że schemat budowy utworów oraz sama muzyka, mocno nawiązują do kompozytorów lat 70., takich jak [[James Taylor]] („I Stay Away”) czy [[Neil Young]] („Nutshell”){{r|ny}}.
Linia 123 ⟶ 127:
W pierwszym tygodniu od premiery ''Jar of Flies'' uzyskał sprzedaż na poziomie 141 tys. kopii w Stanach Zjednoczonych{{r|p}}. 12 lutego zadebiutował na 1. pozycji w zestawieniu [[Billboard 200]]{{r|b}}, przechodząc do historii jako pierwszy album wydany w formacie EP, który tego dokonał{{#tag:ref|Wyczyn ten powtórzyła EP-ka ''[[Collision Course]]'' [[Linkin Park]] i rapera [[Jay-Z]], wydana dziesięć lat później{{odn|de Sola|2015|s=210}}.|group="uwaga"}}<ref>{{odn|ref=nie|Anderson|2007|s=219}}; {{odn|ref=nie|Prato|2009|s=405}}; {{odn|ref=nie|de Sola|2015|s=210}}.</ref>. Łącznie notowany był na liście przez 59 tygodni{{r|dd}}. Minialbum uplasował się także na czołowych miejscach [[Lista przebojów|list przebojów]] w wielu krajach, między innymi w [[ARIA Charts|Australii]] (2. lokata){{r|ae}}, [[The Official Finnish Charts|Finlandii]] (3. lokata){{r|as}}, [[RPM (magazyn)|Kanadzie]] (5. lokata){{r|ca}}, [[VG-Lista|Norwegii]] (7. lokata){{r|ao}}, [[Official New Zealand Music Chart|Nowej Zelandii]] (1. lokata){{r|al}} i [[UK Albums Chart|Wielkiej Brytanii]] (4. miejsce){{r|ar}}.
30 maja 1994 ''Jar of Flies'' otrzymał od organizacji [[Music Canada]] [[Certyfikaty sprzedaży w przemyśle muzycznym|certyfikat]] platyny, po przekroczeniu progu 100 tys. sprzedanych egzemplarzy{{r|c}}. 31 sierpnia osiągnął nakład na poziomie 200 tys., otrzymując status 2-krotnej platyny w Kanadzie{{r|c}}. 1 stycznia 1995 minialbum w Wielkiej Brytanii odnotował ilość sprzedanych kopii w liczbie 60 tys., uzyskując certyfikat srebrnej płyty{{r|d}}. 21 stycznia, z wynikiem 1 miliona 400 tys. nośników, ''Jar of Flies'' sklasyfikowany został w rankingu najlepiej sprzedających sie albumów 1994 roku, opublikowanym przez tygodnik
Według danych opublikowanych przez [[Nielsen SoundScan]] w 2008, płyta na terenie Stanów Zjednoczonych sprzedała się w ilości 2 milionów 200 tys. egzemplarzy{{r|at}}.
=== Nagrody i nominacje ===
[[Plik:Alice 10.jpg|mały|„Nutshell” regularnie dedykowany jest pamięci Staleya i [[Mike Starr|Mike’a Starra]] podczas koncertów zespołu{{r|dg}}]]
7 grudnia 1994, podczas 6. ceremonii wręczenia [[Billboard Music Award]], „No Excuses” został wyróżniony nominacją w kategorii Top Rock Song{{r|r}}. 1 marca 1995, w trakcie 37. gali rozdania [[Nagroda Grammy|nagród Grammy]],
=== Zestawienia ===
Linia 224 ⟶ 229:
'''Produkcja'''
* [[Producent muzyczny]]: Alice in Chains
* [[Inżynier dźwięku]]: [[Toby Wright]], asystent: Jonathan Plum
* [[Miksowanie]]: Toby Wright w Scream Studio, Los Angeles, asystent: Liz Sroka (17–22 września 1993)
* [[Mastering]]: Precision Mastering
Linia 431 ⟶ 436:
<ref name="de">{{cytuj pismo |autor = Jeff Kitts |tytuł = Primecuts |czasopismo = Guitar School |strony = 12, 40 |data = maj 1994 |issn = 1058-0220}}</ref>
<ref name="df">{{cytuj pismo |tytuł = Best Selling Records of 1994 |czasopismo = [[Billboard (tygodnik)|Billboard]] |strony = 57 |data = 21 stycznia 1995 |issn = 0006-2510}}</ref>
<ref name="dg">{{cytuj stronę |url = http://www.blabbermouth.net/news/watch-alice-in-chains-dedicate-nutshell-to-vinnie-paul-at-frances-hellfest/ |tytuł = Watch Alice in Chains Dedicate ‘Nutshell’ To Vinnie Paul At France’s Hellfest |opublikowany = [[Blabbermouth.net]] |język = en |zarchiwizowano = 2018-09-11 |archiwum = http://archive.is/blvSj |data dostępu = 2018-09-11}}</ref>
}}
| |||