Dar Młodzieży: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
→Historia i rejsy: poprawa artykułu |
→Historia i rejsy: drobne techniczne |
||
Linia 52:
== Historia i rejsy ==
Po wielu dyskusjach w drugiej połowie lat 70 - tych uznano, że Polskiej Marynarce Handlowej potrzebny jest nowy żaglowiec szkolny. Oficjalny apel w sprawie zbiórki pieniędzy na budowę następcy „Daru Pomorza” wystosowała gdańska młodzież w czerwcu 1978 roku<ref name=duda>Daniel Duda, Zbigniew Urbanyi, ''Trzeci w wielkiej sztafecie'', Bydgoszcz: Wydawnictwo Pomorze, 1986, ss.71, 187, 217, 221, 261-283.</ref>. Komendant „Daru Pomorza” [[Tadeusz Olechnowicz]] promował tę ideę w kraju i na świecie zbierając dewizy i oferty darów rzeczowych. Szczególnie owocne były wizyty „Daru Pomorza” w amerykańskich portach Filadelfia i Savannah oraz w Sztokholmie w 1979 roku<ref>''Rejs Kościuszkowski'', „Morze” (nr 10), 1979, s. 20-21.</ref>.
Głównym konstruktorem nowego żaglowca został inżynier Zygmunt Choreń. Doradzali mu doświadczeni kapitanowie „Daru Pomorza” Tadeusz Olechnowicz i Kazimierz Jurkiewicz. Kapitan T. Olechnowicz zaprotestował przeciwko pomysłowi - wzorem „Daru Pomorza” - stworzenia zbiorowych pomieszczeń mieszkalnych ze składanymi na dzień hamakami. Zamiast tego zaproponował kilkuosobowe kubryki ze stałymi kojami. Spór pod hasłem „hamaki czy koje” na długo zelektryzował Wybrzeże. Wygrały koje<ref>Andrzej Sitek, ''"Dar budzi refleksje'', „Namiary”, luty 1979, s. 38-41.</ref>. Nie udało się kpt. Olechnowiczowi przeforsować zmiany nazwy nowej fregaty na „Polska” lub „Dar Pomorza II”. Została pierwotna nazwa trudna do wymówienia dla obcokrajowców i niezupełnie zgodna z faktami. Mimo ofiarności wszystkich generacji Polaków nie starczyło społecznych składek na pokrycie kosztów budowy<ref>Paweł Dzianisz, ''Dysjunkcja-wokół budowy następcy "Daru Pomorza"'', „"Głos Wybrzeża"” (nr 268), 7 grudnia 1980, s. 9.</ref>.
| |||