MIM-104 Patriot: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
AndrzeiBOT (dyskusja | edycje) m Poprawiam linki wewnętrzne oraz wykonuję drobne zmiany typograficzne i techniczne. |
|||
Linia 28:
|pojazdy =
|pozostałe =
|uzytkownicy = [[Stany Zjednoczone|USA]], [[Holandia]], [[Japonia]], [[Niemcy]], [[Izrael]], [[Arabia Saudyjska]], [[Kuwejt]], [[Tajwan]], [[Grecja]], [[Hiszpania]], [[Zjednoczone Emiraty Arabskie|ZEA]]
}}
'''MIM-104 Patriot''' – [[Stany Zjednoczone|amerykański]] rakietowy system ziemia-powietrze na mobilnej platformie samochodowej. MIM-104 opracowany został jako system obrony teatru działań, którego zadaniem jest zapewnienie ochrony przeciwlotniczej i przeciwrakietowej w terminalnej fazie wrogiego ataku. System przeznaczony jest do zwalczania załogowych i bezzałogowych statków powietrznych, w tym samolotów i helikopterów, a także atmosferycznych pocisków rakietowych. W ograniczonym zakresie służy także do zwalczania taktycznych [[Rakietowy pocisk balistyczny|pocisków balistycznych]] krótkiego i średniego zasięgu. Mobilność systemu zapewnia łatwy transport zarówno drogowy, jak też powietrzny.
Linia 55:
Może pracować automatycznie lub po przygotowaniu danych, czekać na komendę operatora. W skład radaru AN/MPQ-53 wchodzi, [[Nadajnik radiowy|nadajnik]], [[Radioodbiornik|odbiornik]], [[antena]] matrycowo-fazowana, urządzenia identyfikacyjne „swój-obcy”, urządzenia analizujące i kontrolne. Radiolokator może jednocześnie śledzić do 120 celów i naprowadzać na nie 9 pocisków<ref name=republika/>.
Radar ten jest połączony ze stanowiskiem AN/MSQ-104 przez kabel koncentryczny. AN/MPQ-53 jest używany dla rakiet Patriot PAC-2. Dla PAC-3 jest radar AN/MPQ-65 Set. Wyrzutnia rakiet M-901 składa się z czterech pojemników z pociskami PAC-2 lub ośmioma bądź szesnastoma PAC-3 i jest umieszczana na naczepie ciężarówki M-813. Wyrzutnia w gotowości bojowej zawsze ustawiona jest pod kątem 38°. M-901 jest połączony ze stanowiskiem dowodzenia drogą radiową (pasmo [[
Po starcie rakiety, [[Automatyczny pilot|autopilot]] naprowadza ją na wstępnie zaprogramowaną [[Tor ruchu|trajektorię]], później radar przechwytuje pocisk i następnie śledzi jego cel. Komputer porównuje obecne położenia celu i rakiety, oblicza optymalną trajektorię lotu pocisku i wypracowuje komendy sterowania, które zakodowuje i wysyła. Zakodowany sygnał zawiera też informację o wstępnym kierunku anteny radiolokatora poszukującego znajdującego się na rakiecie ''Patriot''. Po uchwyceniu echa wiązki odbitej od celu, układ nadawczy pocisku przesyła odpowiednie sygnały w kierunku radaru. Sygnały te przekazywane są do komputera, który porównuje dane uzyskane z układu poszukującego rakiety, z informacjami pochodzącymi od radiolokatora.
Linia 261:
==== Analiza udziału systemu w wojnie ====
Według informacji podawanych przez [[United States Army|US Army]], współczynnik sukcesu w działaniach zestawów Patriot PAC-1 i 2 wynosił 80[[Procent|%]] w przypadku obrony Arabii Saudyjskiej i 50% w obronie Izraela. Armia zrewidowała następnie te współczynniki, odpowiednio do 70 i 40%. Tymczasem, jak pokazały wyniki dziesięciomiesięcznego dochodzenia podkomisji [[Kongres Stanów Zjednoczonych|Kongresu USA]], pociski systemu Patriot trafiły zaledwie kilka irackich Scudów. Świadectwa 7 kwietnia 1992 r. przed komisją [[Profesor]]a Theodore Postola (Wydział Technologii i Narodowej Polityki Obronnej [[Massachusetts Institute of Technology]]) oraz jego pisemny raport, spowodowały powstanie wielu wątpliwości co do skuteczności systemów Patriot w trakcie wojny w zatoce. Po przeanalizowaniu materiałów video z izraelskiego teatru obrony antybalistycznej, prof. Postol stwierdził że Patrioty miały tu bardzo niski – bliski zeru – wskaźnik skuteczności. Na każdych 8 losowo wybranych taśm video z zapisem akcji bojowej, najwyżej zaledwie jedna przedstawiała skuteczne zniszczenie celu<ref name="cdi.org">{{cytuj stronę| url = http://www.cdi.org/issues/bmd/Patriot.html| tytuł = ''The Patriot Missile. Performance in the Gulf War Reviewed''|autor = Alexander Simon| język = en |archiwum=http://web.archive.org/web/19970328193438/http://www.cdi.org/issues/bmd/Patriot.html|zarchiwizowano=1997-03-28}}</ref>. Reuven Pedatzur (analityk wojskowy izraelskiego dziennika [[
Obydwa raporty wskazywały na jeszcze jeden ważny aspekt zagadnienia. System Patriot powstał oryginalnie jako broń przeciwlotnicza, nie zaś antyrakietowa. Mimo wielu modyfikacji do tamtego czasu, pociski PAC-1 i PAC-2 wciąż posiadały zbliżeniową głowicę odłamkową. Więc nawet w przypadku udanego trafienia i wybuchu takiej głowicy w pobliżu przechwytywanego pocisku balistycznego – pocisk ten – ciężko uszkodzony, poszatkowany odłamkami i sfragmentowany, jednak swobodnie spadał na ziemię, w tym jego głowica z zapalnikiem uderzeniowym, która normalnie eksplodowała w momencie kontaktu z ziemią – co jak wskazywało wielu analityków jest nie do zaakceptowania. Może się bowiem w przyszłości zdarzyć, że taka eksplodująca „gdzie popadnie” zestrzelona głowica, będzie głowicą atomową lub inną masowego rażenia, a skutki jej wybuchu mogą być równie straszliwe, jak na skutek bezpośredniego trafienia w cel.<ref name="cdi.org"/> Raporty wskazywały także, że przeciwlotnicze przeznaczenie Patriotów odbijało się również w tym, że na skutek nieporównywalnie większej szybkości pocisku balistycznego od samolotu i nie zrównoważenia tej różnicy przez przeciwlotniczą w istocie naturę pocisku PAC-1 i PAC-2, te ostatnie wybuchały w okolicach ogona rakiety balistycznej, nie zaś w pobliżu jego znajdującej się na czubie głowicy. Jak stwierdził Major General Jay M. Garner – Asystent Szefa Sztabu do Spraw Operacji i Planowania do członków Komisji Kongresu, iracki wariant Scuda, przeciwko któremu walczyły Patrioty w Izraelu i Arabii Saudyjskiej, był znacznie szybszym celem niż pierwotnie oczekiwano. Głowice spadające z prędkością ponad 5000 mph (8300 km/h) o połowę mniejsze niż oryginalne głowice radzieckie, zaskoczyły obronę, gdyż posiadane systemy Patriot PAC-1 i PAC-2, nie były w stanie skutecznie przechwytywać tak szybkich i samoistnie rozpadających się celów, bowiem nie były do takich warunków walki skonstruowane<ref>{{cytuj stronę | url = http://www.fas.org/spp/starwars/congress/1992_h/h920407g.htm| tytuł = PATRIOT PERFORMANCE IN DESERT STORM |autor = maj.gen. Jay M. Garner| język = en}}</ref>.
| |||