Ludowe Wojsko Polskie: Różnice pomiędzy wersjami

1 maja 1950 Rokossowski wydał rozkaz nr 26<ref name="Najnowsza historia Polski 1945-1980">{{cytuj książkę|imię=Wojciech|nazwisko=Roszkowski|tytuł=Najnowsza historia Polski 1945-1980|wydawca=Świat Książki|miejsce=Warszawa|rok=2003|isbn = 83-7311-992-2|strony = 209}}</ref>, zatwierdzający rozpoczętą w listopadzie 1949 [[czystka|czystkę]]<ref name="Najnowsza historia Polski 1945-1980" /> w korpusie oficerskim WP. Akcją usuwania niewygodnych dla ZSRR oficerów polskich i tzw. „elementu [[walka klas|klasowo obcego]]” (ocenianego na ok. 18% korpusu oficerskiego), kierował gen. [[Stanisław Zawadzki (1900–1984)|Stanisław Zawadzki]], pod nadzorem radzieckiego ''[[attaché]]'' wojskowego gen. I. Kozaka. Całą operację nadzorował również płk [[Anatol Fejgin]], ówczesny szef Departamentu [[Ministerstwo Bezpieczeństwa Publicznego|Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego]]. Między innymi zwolniono z WP „zasłużonego” w walkach z podziemiem niepodległościowym gen. [[Gustaw Paszkiewicz|Gustawa Paszkiewicza]]. Uniknął represji gen. [[Izydor Modelski]], który przeczuwając niebezpieczeństwo odmówił powrotu do kraju. Czystce równolegle towarzyszyły aresztowania oficerów [[II Rzeczpospolita|przedwojennych]], którzy po 1945 zgłosili się do służby w LWP. Organizowano również [[proces pokazowy|procesy pokazowe]], w 1951 odbyła się sprawa 4 generałów WP, tzw. [[proces generałów]]. W tzw. „procesach odpryskowych” (1950-1953), związanych z procesem wytoczonym generałom, osądzono łącznie 86<ref name="Historia 1939 – 1997/98. Polska i świat" /> oficerów polskich – w sumie zapadło 40 [[kara śmierci|wyroków śmierci]], z czego wykonano 20<ref name="Historia 1939 – 1997/98. Polska i świat">. {{cytuj książkę|imię=Andrzej|nazwisko=Garlicki|tytuł=Historia 1939 – 1997/98. Polska i świat|wydawca=Wydawnictwo Naukowe „Scholar”|miejsce=Warszawa|rok=1998|isbn = 83-87367-23-0|strony = 241}}</ref> (m.in. skazano na śmierć 3 polskich [[komandor]]ów, zasłużonych w [[obrona Wybrzeża w kampanii wrześniowej 1939|obronie wybrzeża]] w 1939, w procesach pokazowych dotyczących tzw. [[spisek komandorów|spisku komandorów]]). Do 1954 wydalono z armii 9 tys. oficerów<ref name="Polska. Losy Państwa i narodu 1939-1989" />, w większości przedwojennych i pochodzących z [[Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie|PSZ]]. Sprawy informacji i „bezpieczeństwa” zostały wyłączone z II oddziału Sztabu i przekazane [[Główny Zarząd Informacji|Głównemu Zarządowi Informacji]] (będącego wówczas pod nadzorem radzieckiego kontrwywiadu wojskowego III Zarządu Głównego [[Ministerstwo Bezpieczeństwa Państwowego ZSRR|Ministerstwa Bezpieczeństwa Państwowego ZSRR]] pod kierownictwem gen. Korolewa, następnie gen. Jedynowa, ów zarząd zastąpił osławiony [[Smiersz]]<ref>„Tajny Front Zimnej Wony – Leszek Pawlikowicz”, ''Długie Ramię Moskwy – Sławomir Cenckiewicz'', Towarzysz Generał – film Grzegorza Brauna i Roberta Kaczmarka.</ref>), pod dowództwem płk. [[Dmitrij Wozniesienski|D. Wozniesienskiego]] (zięcia gen. [[Karol Świerczewski|Karola Świerczewskiego]]) oraz płka. Antoniego Skulbaszewskiego.

 

 

Ideologizacja LWP była wyraźna zwłaszcza w programach szkoleniowych, K. Rokossowski zatwierdził 1 czerwca 1951 „Wytyczne Organizacyjno-Metodyczne dla Szkół Oficerskich WP”, gdzie podkreślano, iż szkoły oficerskie były średnimi uczelniami wojskowymi, których celem było wychowanie podchorążych „na pełnowartościowych obywateli oddanych Polsce Ludowej i sprawie budowy socjalizmu”{{odn|Kowalski|2001|s=170, 171, 174, 294-305, 438, 440, 443-452, 453}}. W naborze i dalszej karierze oficerów WP zaczęło zatem dominować kryterium polityczne, zwłaszcza że w wytycznych podkreślano, że „wyszkolenie będzie przebiegało w duchu najgłębszej przyjaźni i sojuszniczej wierności w stosunku do ZSRR, miłości i przywiązania do wodza postępowej ludzkości [[Józef Stalin|Józefa Stalina]], w duchu braterstwa broni z Armią Radziecką”{{odn|Kowalski|2001|s=170, 171, 174, 294-305, 438, 440, 443-452, 453}}. Rzemiosło wojskowe miało być opanowane przez polskich podchorążych poprzez „naukę doświadczeń bojowych Armii Radzieckiej i wpajanie zasad Stalinowskiej Nauki Wojennej”{{odn|Kowalski|2001|s=170, 171, 174, 294-305, 438, 440, 443-452, 453}}.