Albrecht z Brunszwiku-Wolfenbüttel: Różnice pomiędzy wersjami

'''Albrecht z Brunszwiku-Wolfenbüttel''' lub '''Albert von Braunschweig-Lueneburg''', [[język niemiecki|niem.]] ''Albrecht von Braunschweig-Wolfenbüttel'' (ur. [[4 maja]] [[1725]] w [[Brunszwik]]u, zm. [[30 września]] [[1745]] w [[Bitwa pod Soor|pod Soor]]) – książę Braunschweigz Brunszwiku-Wolfenbüttel-Lüneburg-Bevern, pruski generał.

Albrecht z Brunszwiku-Wolfenbüttel był synem [[Ferdynand Albrecht II z Brunszwiku-Lüneburga|Ferdynanda Albrechta II z Brunszwiku-Lüneburga]] oraz [[Antonina Amalia z Brunszwiku-Wolfenbüttel|Antoniny Amalii Braunschweigz Brunszwiku-Blankenburg]], a zatem po obu rodzicach potomkiem niemieckiego rodu królewskiego – [[Welfowie|Welfów]]. Jego matka była siostrą [[Szarlota Krystyna z Brunszwiku-Wolfenbüttel|Szarloty Krystyny]] (żony zmarłego za młodu carewicza [[Aleksy Romanow (1690–1718)|Aleksego]]) i równocześnie siostrą austriackiej cesarzowej [[Elżbieta Krystyna z Brunszwiku-Wolfenbüttel|Elżbiety Krystyny]] – żony [[Karol VI Habsburg|Karola VI Habsburga]]. Tak więc Albrecht był przez swoją matkę kuzynem cara [[Piotr II Romanow|Piotra II Romanowa]] i przez [[Elżbieta Krystyna z Brunszwiku-Wolfenbüttel|siostrę ojca]] kuzynem cesarzowej [[Maria Teresa Habsburg|Marii Teresy Austriackiej]].

Jako pośledni syn księcia brunszwickiego Albrecht nie mając większych szans na sukcesję rodzinnych włości jeszcze jako nastolatek rozpoczął karierę wojskową. Jego wyśmienite powiązania rodzinne ułatwiły mu awansy oraz błyskotliwą choć krótką karierę. W roku 1738 objął stanowisko kapitana w regimencie grenadierów gwardii brunszwickiej dowodzonym wówczas przez jego starszego brata [[Ferdynand, książę Brunszwiku-Wolfenbüttel|Ferdynanda]]. U jego boku wziął udział w walkach przeciw [[VII wojna austriacko-turecka|Turkom]] na [[Bałkany|Bałkanach]]. W październiku 1743 roku został mianowany kapitanem konnej gwardii królewskiej w [[Dania|Danii]], a w 1744 uzyskał zezwolenie, by przyłączyć się na ochotnika do angielskiej armii generała [[George Wade|Wade’a]] walczącej w Niderlandach. Tam awansował szybko do rangi podpułkownika. W styczniu 1745 opuścił służbę duńską, by przejść oficjalnie do armii pruskiej. Tutaj objął dowództwo 39 regimentu [[Fizylierzy (XVII wiek)|fizylierów]] w randze generała-majora idąc w ślad za swoim starszym bracie [[Ferdynand, książę Brunszwiku-Wolfenbüttel|Ferdynandzie]]. Pułk ten stacjonowany był wówczas w [[Chojna|Neustadt in der NeumarkChojnie]]. 4 czerwca 1745 na czele tegoż regimentu wziął udział w zwycięskiej bitwie pod [[Bitwa pod Dobromierzem|Hohenfriedebergiem]], a następnie [[Bitwa pod Soor|pod Soor]]<ref>Balthasar König, Anton: ''Biographisches Lexikon aller Helden und Militairpersonen.'' Tom 1, s. 221.</ref>, gdzie poległ trafiony trzema kulami 30 września 1745.