Caritas (organizacja): Różnice pomiędzy wersjami

[wersja nieprzejrzana][wersja nieprzejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Zmiana logo na nowe
Linia 62:
| www = http://www.caritas.org/
}}
[[Plik:2014 Ścinawka Dolna, dom opieki Caritas.jpg|mały|240px|Dom opieki CaritasuCaritas w [[Ścinawka Dolna|Ścinawce Dolnej]]]]
[[Plik:Budynek-torunskiego-centrum-caritas.jpg|mały|240px|[[Budynek Toruńskiego Centrum Caritas|Główna siedziba CaritasuCaritas]] [[Diecezja toruńska|diecezji toruńskiej]] w [[Toruń|Toruniu]]]]
[[Plik:DPAG 2008 Lorenz Werthmann.jpg|mały|240px|Założyciel CaritasuCaritas na niemieckim znaczku pocztowym]]
[[Plik:Zaboredukiontzi tolosa.jpg|mały|240px|Kontenery CaritasuCaritas do zbiórki odzieży w Hiszpanii]]
'''Caritas''', ''Caritas Internationalis'' – [[Kościół katolicki|katolicka]] organizacja [[charytatywność|charytatywna]] działająca na całym świecie, w tym również w [[Polska|Polsce]]. Nadzór nad polskim oddziałem pełni [[Konferencja Episkopatu Polski]]. Caritas Catholica powstała w 1926 roku.
 
== Historia CaritasuCaritas w Europie ==
{{dopracować|sekcja|źródła=2013-04}}
Proces centralizacji katolickiego ruchu dobroczynnego przypada na przełom XIX i XX wieku. Pierwszy ''Office central des institutiones charitables'' powstał w 1890 w [[Paryż]]u i był dziełem Ludwika Levebre. Jego zadanie było skromne i polegało na utrzymywaniu kontaktu między poszczególnymi dziełami dobroczynnymi oraz popularyzację działalności charytatywnej w społeczeństwie. W Niemczech centralizacja poszła dalej. W 1897 ks. [[Lorenz Werthmann]] założył związek dzieł dobroczynnych pod nazwą ''Caritasverband''. Siedzibą centrali stał się [[Fryburg Bryzgowijski]]. Za przykładem Niemiec poszła Austria, gdzie w 1900 stworzono ''Zentralstelle der katholischen Vereine fuer freiwillige Wohltaetigkeit''. Z okazji kongresu eucharystycznego w Amsterdamie w 1924 powstał projekt utworzenia międzynarodowej organizacji charytatywnej pod nazwą [[Caritas Catholica]]. Zarząd tej organizacji ukonstytuował się na konferencji w [[Lucerna|Lucernie]] w 1926, na siedzibę związku wybrano [[Bazylea|Bazyleę]]. Polskę reprezentował w nim Związek Poznański w osobach ks. [[Walenty Dymek|Walentego Dymka]] i ks. Janiaka.
 
=== Historia CaritasuCaritas w Polsce ===
Na ziemiach polskich związki towarzystw dobroczynnych powstały również na przełomie stuleci: w 1895 we [[Lwów|Lwowie]] powstał [[Związek Katolickich Towarzystw i Zakładów Dobroczynnych]], który koordynował pracę stowarzyszeń św. Wincentego a’Paulo oraz innych towarzystw i dzieł charytatywnych. W 1907 ks. [[Stanisław Adamski (biskup)|Stanisław Adamski]] wraz z ks. [[Piotr Wawrzyniak|Piotrem Wawrzyniakiem]] zwołał w [[Poznań|Poznaniu]] zebranie organizacyjne Związku Polsko-Katolickich Towarzystw Dobroczynnych. Poznański [[Związek Caritas]] wzorujący się w swej organizacji i formach pracy na niemieckim Caritasverband odegrał pionierską rolę w stosunku do inicjatyw, które po odrodzeniu Polski zostały podjęte we wszystkich diecezjach w Polsce. Na przełomie lat dwudziestych i trzydziestych XX wieku prawie we wszystkich diecezjach w Polsce powstały lokalne związki CaritasuCaritas. W 1937 powstał projekt stworzenia centrali diecezjalnych związków, na przeszkodzie w realizacji tego projektu stanęła [[II wojna światowa]].
 
==== Okres 1945–1989 ====
{{Zobacz kategorię|Członkowie zarządu przymusowego organizacji „Caritas”}}
Po zakończeniu okupacji diecezjalne związki Caritas reaktywowały swoją działalność. 21 września 1949 Rada Ministrów wydała uchwałę o upaństwowieniu szpitali będących własnością kościelną. Szpitale zostały nieodpłatnie przejęte na własność państwa. Po nadużyciach do jakich doszło we wrocławskim oddziale CaritasuCaritas na przełomie 1949 i 1950 roku władze państwowe wykorzystując sytuację przystąpiły do likwidacji tej organizacji<ref name="Szot">{{Cytuj pismo | autor = Adam Szot | tytuł = Rok 1950 – czas porozumienia, czy przełomu? Z dziejów Kościoła na Białostocczyźnie | czasopismo = Studia Teologiczne | strony = 415 | data = 28/2010}}</ref>. 25 stycznia 1950 władze państwowe ustanowiły nowe, komisaryczne zarządy we wszystkich siedzibach związków diecezjalnych. Celem specjalnych komisji była likwidacja CaritasuCaritas i przejęcie jego majątku. Centrala ogólnopolskiego związku Caritas otrzymała nowe władze tzw. zarząd przymusowy w osobach: ks. [[Antoni Lemparty]], poseł Frankowski, [[Andrzej Micewski]], ks. [[Stanisław Skurski]], Michał Wojciechowski, [[Stanisław Roztworowski]], [[Damian Kopaczyński]], [[ks. Ludwik Zalewski]].
 
Wyprzedzając działania władz poszczególni biskupi przystąpili do likwidacji diecezjalnych oddziałów CaritasuCaritas w podległych sobie diecezjach{{r|Szot}}. Działalność charytatywna Kościoła w Polsce została sprowadzona ponownie do poziomu parafii. W 1980 przewodniczącym Komisji Charytatywnej Episkopatu Polski został mianowany biskup [[Czesław Domin]]. Z tą chwilą siedziba Komisji znalazła się w Katowicach. W okresie stanu wojennego w [[Katowice|Katowicach]] koordynowano rozdział pomocy materialnej (żywność, ubrania, sprzęt medyczny i lekarstwa) przychodzącej z całego świata. W wielu diecezjach polskich powstały komitety pomocy internowanym.
 
== Caritas Polska ==
[[Plik:Christmas candle.JPG|mały|240px|Świeca CaritasuCaritas]]
Caritas Polska jest instytucją charytatywną Konferencji Episkopatu Polski. Została reaktywowana 10 października 1990 roku<ref name="C2009"> {{cytuj stronę | url = http://www.jedenprocent.caritas.pl/raport.pdf | tytuł = Raport Roczny Caritas w Polsce 2009 | data dostępu = 2011-03-10}}</ref>. Działa w oparciu o ustawę z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła katolickiego<ref>Ustawa z dnia 17 maja 1989 roku o stosunku Państwa do Kościoła katolickiego ({{Dziennik Ustaw|1989|29|154}} z późn. zmianami)</ref>. Odwołuje się do tradycji pracy charytatywnej Caritas sprzed 1950. Dekret abp. Sapiehy z 25 sierpnia 1945 roku erygował Krajową Centralę „Caritas”. Posiada własną osobowość prawną i działa w oparciu o przepisy prawa kościelnego i państwowego. Od 2004 roku posiada status organizacji pożytku publicznego (nr KRS 0000198645){{r|C2009}}. Caritas Polska koordynuje pracę 44 Caritasów diecezjalnych i archidiecezjalnych w Polsce. Współpracuje na arenie międzynarodowej z '''Caritas Internationalis''' i '''Caritas Europa'''. Udziela pomocy doraźnej i długofalowej, materialnej i finansowej osobom bezrobotnym, bezdomnym, chorym, starszym, dzieciom z rodzin ubogich, a także imigrantom i uchodźcom. Caritas udziela również pomocy humanitarnej ofiarom wojen, kataklizmów i nieszczęść naturalnych poza granicami Polski.