Ludowe Wojsko Polskie: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m poprawa linków |
Ludowe Wojsko Polskie-ta nazwa nigdy oficjalnie nie istniała. |
||
Linia 36:
[[Plik:Poznan1956001.jpg|mały|Czołgi ludowego Wojska Polskiego tłumią [[Poznański Czerwiec|powstanie poznańskie w 1956 roku]]]]
[[Plik:T-55A Martial law Poland.jpg|mały|Czołgi [[T-55]] ludowego Wojska Polskiego w czasie stanu wojennego 1981-1983 w [[Zbąszyń|Zbąszyniu]]]]
'''
== Nazwa ==
Linia 45:
Nazwa „ludowe Wojsko Polskie” używana była powszechnie od lat 50. XX w. przez władze państwowe i propagandę oraz piśmiennictwo tego okresu w celu podkreślenia związku z panującym w [[państwo|państwie]] [[Ustrój polityczny|ustrojem]]{{refn|grupa=uwaga|Przymiotnik „ludowe” (pisany często wielką literą) dołączono zwyczajowo{{odn|ref=nie|Eisler|2011|s=wstęp}}.}}. Niemniej jednak nie była nazwą oficjalną.
== Początki rozwoju
=== Formowanie jednostek ===
W maju 1943 w [[Sielce nad Oką|Sielcach]] nad [[Oka (dopływ Wołgi)|Oką]] w ZSRR, z inicjatywy [[komunizm|komunistów]] skupionych w [[Związek Patriotów Polskich|Związku Patriotów Polskich]], rozpoczęto formowanie [[1 Warszawska Dywizja Piechoty|1 Polskiej Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki]]. Obok wyszkolenia wojskowego ochotnicy i żołnierze dywizji im. Tadeusza Kościuszki poddawani byli intensywnej [[indoktrynacja|indoktrynacji]] politycznej<ref name="Świat i Polska w XX wieku">{{cytuj książkę|imię=Witold|nazwisko=Pronobis|tytuł=Świat i Polska w XX wieku|wydawca=Editions Spotkania|miejsce=Warszawa|rok=1990|strony = 297}}</ref>, zadania te wykonywali aktywiści ZPP oraz sowieccy komisarze polityczni (tzw. [[Politruk|politrucy]]). Ze względu na duże braki w kadrze oficerskiej będące efektem fizycznej eliminacji polskich oficerów w [[Zbrodnia katyńska|zbrodni katyńskiej]] wystąpiły problemy kadrowe, które uzupełniano oficerami z radzieckiego wojska. W lipcu 1943 67% oficerów dywizji pochodziło z [[Armia Czerwona|Armii Czerwonej]]<ref name="Najnowsza historia Polski 1914-1945">{{cytuj książkę |imię=Wojciech|nazwisko=Roszkowski|tytuł=Najnowsza historia Polski 1914-1945|wydawca=Świat Książki|miejsce=Warszawa|rok=2003|isbn = 83-7311-991-4|strony = 534, 535, 576, 577, 578}}</ref>. Jeszcze na początku 1945 roku na 40 tysięcy oficerów Ludowego Wojska Polskiego było 18 996 oficerów radzieckich, w tym 36 generałów<ref>[[Bohdan Urbankowski]], Czerwona msza, czyli uśmiech Stalina, t. I, Warszawa 1998, s. 480.</ref>. Z armii sowieckiej przejęto m.in. skróty pododdziałów, jednak oficerowie i żołnierze Armii Czerwonej będący w Wojsku Polskim nosili polskie [[Mundur wojskowy|mundury]] i salutowali po polsku.
|