Kevin Ayers: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
nowy artykuł
 
JCRZ (dyskusja | edycje)
m drobne techniczne, WP:SK
Linia 3:
|zdjęcie = KevinAyers1974.jpg
|opis zdjęcia = Kevin Ayers podczas koncertu w [[Hyde Park]]u 29 czerwca 1974
|podpis =
|imię i nazwisko = Kevin Ayers
|pseudonim =
Linia 10:
|data śmierci = 18 lutego 2013
|miejsce śmierci = [[Montolieu]]
|przyczyna śmierci =
|instrument = [[Głos ludzki|Śpiew]], [[gitara]], [[gitara basowa]]
|typ głosu =
|gatunek = [[Scena Canterbury]], [[rock psychodeliczny]], [[psychodelic pop]], [[progressive pop]], [[muzyka eksperymentalna]]
|zawód = [[muzyk]], [[kompozytor]], [[producent muzyczny]]
|aktywność = 1963–2013
|wytwórnia płytowa = [[LO-MAX Records]], [[Island Records]], [[Harvest Records]], [[Sire Records]], [[ABC Records]]
|powiązania = [[The Wild Flowers]], [[Soft Machine]]
|współpracownicy =
|wyróżniony instrument =
|zespół =
|odznaczenia =
|commons =
|wikicytaty =
|www =
}}
Linia 39:
==== Lata 70. ====
Na początku lat 70. Ayers założył zespół The Whole World, w skład którego wchodzili między innymi: [[Mike Oldfield]] ([[gitara]]), [[Lol Coxhill]] ([[saksofon]]) i [[David Bedford]] ([[fortepian]]]). W grze zespołu pojawiły się elementy progresywnego rocka. Zespół wydał jednak tylko jeden album, po czym się rozwiązał{{r|Unterberger}}. Kolejnymi zespołami Ayersa byly: Dekadence (1972), The Soporifics (1974 i 1975) i Kevin Ayers Band (1976){{odn|Weiss|1991|s=37}}. Dla Harvest Ayers nagrał cztery albumy, dobrze przyjęte przez krytykę. Trzeci z nich, ''[[Whatevershebringswesing]]'' z 1972 roku, zawierał utwory autorstwa Roberta Wyatta i Mike'a Oldfielda oraz orkiestrowe aranżacje Davida Bedforda. Na albumie znalazła się dramatyczna, melancholijna piosenka „The Bottom of a Well” oraz chwytliwy, bardziej [[rock and roll]]owy w nastroju „Stranger in Blue Suede Shoes”, który stał się jego sztandarową piosenką, wykonywaną na kolejnych koncertach. Po okresie współpracy z Harvest Ayers podpisał kontrakt z kolejną wytwórnią, [[Island Records]]. Nagrany dla niej album, ''[[The Confessions of Dr Dream and Other Stories]]'' z 1974 roku, zawierający jego własne utwory, zapoczątkował twórczą współpracę z gitarzystą [[Ollie Halsall]]em. W tym samym roku Ayers wystąpił wraz z [[John Cale|Johnem Cale’em]], [[Brian Eno|Brianem Eno]] i [[Nico (piosenkarka)|Nico]] w [[Rainbow Theatre]] w Londynie, realizując [[album koncertowy]], zatytułowany ''June 1st, 1974''{{r|O'Hagan}}.
W połowie lat 70. publiczność jednak zaczęła tracić zainteresowanie progresywnym rockiem na rzecz nadchodzących nowych mód i gatunków, takich jak [[punk]] i [[nowa fala (muzyka)|nowa fala]]. Ayers nie zmienił jednak swego stylu{{r|Unterberger}}. Nękany przez nałóg często zdradzał brak zainteresowania własną karierą{{r|O'Hagan}}.
 
==== Lata 80. i 90. ====