Świadkowie Jehowy w Polsce: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja nieprzejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
poprawa linków
W Krakowie zbór powstał wraz z przyjazdem Franciszka Puchały w 1918
Linia 41:
Mimo że już wtedy w Warszawie było wiele osób, które interesowały się studiowaniem Biblii, w urządzaniu ich spotkań przeszkadzała [[ochrana|carska policja]], we wszystkim dopatrująca się sposobności do przygotowań zbrojnego powstania{{odn|Rocznik Świadków Jehowy|1994|s=177}}. Podczas wizyty Russell zasugerował złożenie do władz wniosku o prawną rejestrację wyznania. W roku 1911 zbór w Warszawie liczył około 25 osób, w [[Pabianice|Pabianicach]] – 20, w [[Raszyn (województwo mazowieckie)|Raszynie]] – około 8. Pojawiły się też osoby zainteresowane w Łodzi. 15 sierpnia tego samego roku zostało [[Chrzest#Świadkowie Jehowy|ochrzczonych]] 15 osób{{r|Strażnica1911}}.
 
W 1911 roku wysłany do Polski przez C.T. Russella Hipolit Oleszyński odwiedził zbory w Warszawie, Łodzi, Pabianicach, Krakowie i innych miastach. W roku 1912 (przez 8 miesięcy) oraz w 1913 (przez 18 miesięcy) Oleszyński ponownie odwiedzał zbory, a także wygłaszał przemówienia publiczne gdziekolwiek było możliwe uzyskanie jednorazowego zezwolenia na takie wykłady. Zezwoleń jednak udzielano niechętnie<ref>{{Cytuj stronę | url = http://wydawnictwostraz.org/brat-oleszyski.html | tytuł = In Memoriam – na 80. rocznicę śmierci | data = 2010 | opublikowany = wydawnictwostraz.org | data dostępu = 2015-08-13}}</ref>. W tym czasie Bente i Oleszyński przygotowali dwa wnioski do Sekretarza Spraw Religijnych, dotyczące legalizacji działalności Badaczy Pisma Świętego, jednak mimo poniesionych znacznych nakładów finansowych zostały one załatwione odmownie{{r|Strażnica1911}}.
 
20 maja 1913 roku dzięki pomocy pewnego urzędnika pracującego w wojskowości udało się zalegalizować zbór warszawski oraz uzyskać prawną podstawę działalności Badaczy Pisma Świętego<ref name="Palka">{{Cytuj książkę | autor = Damian Pałka | tytuł = Warunki dialogu Kościoła katolickiego z Żydami w II Rzeczypospolitej | wydawca = Uniwersytet im. Adama Mickiewicza | data = 2005 | seria = Poznańskie Studia Teologiczne | strony = 147–150 | tom = 18}}</ref>. Stało się to na mocy [[reskrypt]]u nr 2167/5, wydanego przez [[Gieorgij Skałon|Gieorgija Skałona]] [[generał-gubernator|generała-gubernatora]] Warszawy na Wincentego Kina{{r|Tyloch}}. Reskrypt ten umożliwił działalność na większą skalę. Potwierdzał on istnienie zboru warszawskiego od 1905 roku. Akta urzędowe i sądowe, powołujące się na ten dokument, nawiązują równocześnie do 17 października 1906 roku, kiedy to car wydał [[ukaz]] tolerancyjny, zatwierdzający prawo tworzenia zborów mniejszościowych wyznań (''Rosyjski Zbiór Praw'' poz. 1728){{u|uwaga12}}. Tym samym 20 maja 1913 roku uzyskano status wyznania uznanego przez państwo{{odn|Wolfram Slupina|2010|s=270, 271}}.