14 Wielkopolska Dywizja Piechoty: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Linia 214:
Dowódca oddziału wydzielonego „Sobota”, ppłk Stanisław Tomiak, zdecydował się bronić wyznaczonego odcinka dwoma batalionami, głównie przeprawy w Sobocie, zachowując jeden batalion w odwodzie. Pododcinek „Sobota” obsadził 3/58 pp, pododcinek „Wola Kalkowa” obsadził II/58 pp. Odwód stanowiła pozostałość 58 pp. Artyleria rozmieszczona w rejonie Kościuszek przygotowana była do bezpośredniego wsparcia pododcinka „Sobota” jedną baterią, na całym odcinku dwiema bateriami{{odn|Rezmer|1992|s=328}}.
15 września Z powodu przemęczenia żołnierzy gen. Wład postanowił rozpocząć marsz na wschód dopiero o zmroku. 57 pp miał maszerować w dwóch kolumnach po osi Błędów–Litynek–Emilianów, osiągnąć las Emilianów i przygotować się do działania w stronę Bzury. 55 pp miał maszerować po osi Chąśno–Karnków–Wicie–dwór Jeziorko–Szwarocin do rejonu Erminów–Bronisławy–Szwarocin. W czasie marszu dowódca 3 batalionu 57 pp podjął wiedzę, ze już po południu Niemcy zajęli las Emilianów. Meldunek o obecności Niemców w lesie Emilianów natychmiast przekazano do dowództwa pułku i dywizji. Około 23.00 ubezpieczenia 57 pp dotarły do szosy Jeziorko—Gągolin. Tu zastępujący dowódcę pułku, mjr Leszek Lubicz-Nycz rozkazał uderzyć na Niemców znajdujących się w lesie i pobliskich miejscowościach{{odn|Rezmer|1992|s=350}}. Około 24.00 II/57 pp uchwycił Emilianów, III/57 pp Jeziorko i maszerował do dworu Złota. Niemcy znajdowali się w Bronisławach i trzymali skraj lasu Emilianów{{odn|Rezmer|1992|s=351}}.
Nad ranem 17 września 14 DP wyruszyła do rejonu koncentracji pod [[Iłów|Iłowem]] i [[Stare Budy (powiat sochaczewski)|Budami Starymi]]. Dywizja próbowała przejść przez [[Bzura|Bzurę]] do [[Puszcza Kampinoska|Puszczy Kampinoskiej]], lecz nie mogła tego dokonać. 18 września próbowała zorganizować obronę [[Biała Góra (województwo mazowieckie)|Białej Góry]]. Po śmierci dowódcy dywizja jako całość przestała istnieć. Oddziały na własną rękę próbowały przejść Bzurę i ukryć się w Puszczy Kampinoskiej. Udało się to tylko nielicznym. 19 września pod [[Palmiry|Palmirami]] zebrały się resztki dywizji. Następnie przebiły się do [[Warszawa|Warszawy]]. Tam wzmocniły [[15 Wielkopolska Dywizja Piechoty|15 DP]] i [[25 Dywizja Piechoty (II RP)|25 DP]] i walczyły w obronie stolicy do kapitulacji 28 września.
| |||