Bitwa pod Wołodarką: Różnice pomiędzy wersjami

|dowódca2 = [[Oka Gorodowikow|Oka Iwanowicz Gorodowikow]]

Po [[Wyprawa kijowska (1920)|zajęciu przez Wojsko Polskie Kijowa]] [[7 maja]] [[1920]] roku stało się jasne, że plany [[Józef Piłsudski|Piłsudskiego]] przewidujące stoczenie decydującej bitwy z [[Armia Czerwona|Armią Czerwoną]] na terenie [[Ukraina|Ukrainy]] legły w gruzach. Bolszewicy unikali bitwy, wycofując się z prawobrzeżnej Ukrainy, oddając tym samym jej stolicę - [[Kijów]]. W tym samym czasie dowództwo Armii Czerwonej nakazało doświadczonej w boju [[1 Armia Konna|1 Armii Konnej]] [[Siemion Budionny|Siemiona Budionnego]] przetransportować swoje siły na Ukrainę oraz rozpocząć ofensywę mającą oskrzydlić wysunięte pozycje wojsk polskich i części kontyngentu dostarczonego przez [[Ukraińska Republika Ludowa|URL]].

Sowieckie natarcie rozpoczęło się ostatecznie [[26 maja]] [[1920]] roku. W czasie gdy [[12 Armia (RFSRRArmia Czerwona)|12 Armia]] dokonywała ataków pozoracyjnych mających związać siły polskie pod Kijowem, grupa operacyjna [[JonaIona Jakir|Jony Jakira]]a po przekroczeniu [[Dniepr]]u, uderzyła na pozycje słabej 7 Dywizji Piechoty, wspieranej przez Dywizję Jazdy, z zamiarem przerwania polskich linii pod [[Biała Cerkiew|Białą Cerkwią]]. Główny atak miała przeprowadzić 1 Armia Konna, która 28 maja zajęła pozycje wyjściowe, a rankiem 29 maja ruszyła do natarcia.

Jednakże pomijając wypoczęte i zaprawione w boju oddziały [[1 Armia Konna|1 Armii Konnej]], rosyjski dowódca [[Front Południowo-Zachodni (radziecki)|frontu południowo-zachodniego]] Komandarmkomandarm [[Aleksandr Jegorow]] miał do dyspozycji tylko [[12 Armia (RFSRR)|12 Armię]], która po porażkach podczas odwrotu z Ukrainy została wzmocniona niedoświadczonymi rekrutami. Spowodowało to obniżenie mobilności wojsk oraz uniemożliwiło ofensywę na całej długości frontu. W dniu [[29 maja]] [[1920]] roku dowódca [[3 Armia (II RP)|3 Armii]] wydał rozkaz rozpoczęcia kontrataku. Nowo sformowana grupa Wasilków [[Stefan Dąb-Biernacki|Stefana Dęba-Biernackiego]] uprzedziła atak [[Grupa Jony Jakira|grupy Jakira]], który mógł zagrozić osłabionej [[7 Dywizja Piechoty (II RP)|7 Dywizji Piechoty]]. Natarcie odniosło zamierzony skutek, a grupę składającą się dotychczas z pojedynczej brygady ([[V Brygada Piechoty Legionów]]) wzmocniono batalionem z elitarnej [[1 Dywizja Piechoty Legionów|1 Dywizji]] (sformowanej z byłej [[I Brygada Legionów Polskich|I Brygady Legionów Polskich]]), dwoma grupami artylerii i dwoma oddziałami kawalerii. Bolszewicy takiego nagromadzenia potencjału wojskowego przez Polaków na tym odcinku frontu nie przewidzieli.