Leprozorium: Różnice pomiędzy wersjami

[[Plik:Spinalonga.jpeg|mały|[[Kreta]], leprozorium zamknięte w 1957]]

 

Pierwsze leprozoria powstały w basenie Morza Śródziemnego w IV wieku i 200 lat później były już rozpowszechnione w całej [[Europa|Europie]]. Największa ich liczba funkcjonowała w średniowieczu, kiedy [[trąd]] był najbardziej rozpowszechniony. Umieszczenie w nich chorych było wtedy obowiązkowe i stanowiło swego rodzaju rytuał. Osoby podejrzane o zarażenie zgłaszane były do specjalnych komisji (powoływanych przez rady miast), których zadaniem było stwierdzenie choroby. Jeżeli osoba została uznana za chorą, odsyłano ją do leprozorium wraz z poświadczającym chorobę dokumentem. Zapobiegało to szukaniu schronienia w domach dla trędowatych przez [[żebractwo|żebraków]] i włóczęgów.

Po specjalnej mszy, podczas której choremu odczytywano listę zakazów, których zmuszony był przestrzegać, trędowatego odprowadzano do leprozorium, gdzie otrzymywał osobisty zestaw przedmiotów (ubrania, łyżki itp.). Od tej pory wychodzić mógł jedynie w specjalnych ubraniach, kołatką lub dzwoneczkiem dając znać o swojej obecności. Przed ucieczką przestrzegała umieszczona przy wyjściu z leprozorium szubienica. Nie wolno mu było pojawiać się w miejscach publicznych, w tym także w kościołach. Chorzy, odtrąceni i odizolowani, zakładali w leprozoriach swego rodzaju bractwa oparte na zasadach równości i wspólnej własności.

 

 

== Linki zewnętrzne ==