Wersja z 23:07, 21 lis 2018 edytuj Grzes1966 (dyskusja \| edycje) Redaktorzy 90 902 edycje drobne merytoryczne, kat. ← poprzednia edycja		Wersja z 10:37, 22 lis 2018 edytuj anuluj edycję Jurek281 (dyskusja \| edycje) Redaktorzy 32 235 edycji drobne redakcyjne następna edycja →
Linia 2: == Życiorys == Był zawodowym oficerem piechoty [[Armia Austro-Węgier\|c. i k. Armii]]. W latach 1912–1913 ~~wziął~~brał udział w mobilizacji sił zbrojnych Monarchii Austro-Węgierskiej, wprowadzonej w związku z [[Wojny bałkańskie\|wojną na Bałkanach]]. Na stopień [[podpułkownik]]a został mianowany ze starszeństwem z dniem 1 listopada 1916 roku. Jego oddziałem macierzystym był [[77 Pułk Piechoty Austro-Węgier\|Pułk Piechoty Nr 77]]{{odn\|Lista starszeństwa c. i k. Armii\|1918\|s=103, 714}}. 23 listopada 1918 roku został przydzielony do dyspozycji pułkownika [[Franciszek Latinik\|Franciszka Latinika]], komendanta Okręgu Śląskiego z siedzibą w Cieszynie{{odn\|Rozkazy DOGen. Kraków\|loc=Nr 13 z 23 listopada 1918 roku}}. Decyzją Dowództwa Okręgu Generalnego w Krakowie został wyznaczony na dowódcę 7 pułku piechoty Ziemi Cieszyńskiej, który przemianowano 8 lutego 1919 na [[10 Pułk Piechoty (II RP)\|10 pułk piechoty]]{{odn\|Wysocki\|1997\|s=122}}. Dowódcą pułku był od 6 grudnia 1918 do 27 stycznia 1919. W późniejszym okresie był krótko dowódcą powiatu wojskowego w [[Cieszyn]]ie. Rozkazem z 8 lutego 1919 powierzono mu dowodzenie [[11 Pułk Piechoty (II RP)\|11 pułkiem piechoty]] stacjonującym w [[Wadowice\|Wadowicach]]{{odn\|Wysocki\|1997\|s=122}}. Odszedł z tego stanowiska i dekretem L.1927 z 14 lutego 1920 wyznaczony został do dyspozycji dowództwa [[Front Litewsko-Białoruski \|frontu litewsko-białoruskiego]]{{odn\|Dz. Pers. MSWojsk.\|loc=Nr 7 z 28 lutego 1920 roku, s. 129}}.

Edward Reymann: Różnice pomiędzy wersjami