Dowód osobisty w Polsce: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
WP:SK, uporządkowanie informacji. 2007 rok już minął |
Pilot Pirx (dyskusja | edycje) m →II Rzeczpospolita: uzupełnienie |
||
Linia 10:
Dowód miał formę arkusza kartonu złożonego na pół i zawierał dane osobowe, fotografię, zawód, wyznanie, informację o alfabetyzmie i rysopis. Z czasem dowody rozrosły się do 16-stronicowej książeczki w kartonowej okładce, z czego 11 stron przeznaczono na poświadczenia meldunków<ref name="onet0203">{{Cytuj stronę | url = http://wiadomosci.onet.pl/kraj/historia-dowodu-osobistego-w-polsce/sd95s | tytuł = Historia dowodu osobistego w Polsce | autor = Anna Baczyńska | data = 2015-03-02 | opublikowany = Grupa Onet.pl SA | język = pl | data dostępu = 2015-03-07}}</ref>.
Możliwość uzyskania w Polsce dowodu osobistego jako krajowego dokumentu tożsamości wprowadzono rozporządzeniem [[Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej|Prezydenta RP]] z 16 marca 1928 roku<ref>[http://isap.sejm.gov.pl/DetailsServlet?id=WDU19280320309 Dz.U. z 1928 r. Nr 32, poz. 309]. Zgodnie z art. 24 za podrabianie dokumentu lub podanie fałszywych danych przy jego wyrabianiu, używanie cudzych dokumentów lub użyczenie ich w tym celu groziła kara więzienia do roku albo/oraz grzywna do 10 tys. zł. Na równi z dokonaniem traktowane było usiłowanie, podżeganie i pomocnictwo.</ref>. Wystawiany był przez [[urząd gminy]] na żądanie zainteresowanym osobom za opłatą 60 groszy i nie był obowiązkowy (art. 18). Dowód miał formę karty z szaroniebieskiego, sztywnego papieru złożonego na pół{{r|onet0203}}.
=== II wojna światowa i PRL ===
| |||