George H.W. Bush: Różnice pomiędzy wersjami

Po wyjściu na jaw [[afera Watergate|afery Watergate]], [[Gerald Ford]] rozważał zaproponowanie Bushowi wiceprezydentury, jednak ostatecznie powierzył mu szefowanie misji łącznikowej w [[Chińska Republika Ludowa|Chińskiej Republice Ludowej]]{{r|Pastusiak986}}. Urząd ten piastował w latach 1974–1975 i realizował koncepcję polityczną [[Henry Kissinger|Henry’ego Kissingera]]{{r|Pastusiak986}}. Po powrocie do kraju, w 1976 roku został mianowany dyrektorem [[Centralna Agencja Wywiadowcza|Centralnej Agencji Wywiadowczej]]{{r|Pastusiak986}}. Przeprowadził gruntowną reorganizację CIA, dzięki czemu wzrosło zaufanie społeczne do tej instytucji, mocno osłabione po aferze Watergate{{r|Pastusiak986}}. W 1977 roku został zdymisjonowany przez nowego prezydenta [[Jimmy Carter|Jimmy’ego Cartera]]{{r|Pastusiak986}}.

 

W 1980 roku Bush aspirował do uzyskania nominacji przed [[Wybory prezydenckie w Stanach Zjednoczonych w 1980 roku|wyborami prezydenckimi]]{{r|Pastusiak986}}. Jednakże widząc brak większych szans, szef kampanii republikańskiej [[James Baker]] wycofał go z wyścigu{{r|Pastusiak987}}. Jednakże [[Ronald Reagan]] zaproponował mu stanowisko wiceprezydenta{{r|Pastusiak987}}. Bush przyjął ofertę i po zwycięskich wyborach został zaprzysiężony 20 stycznia 1981 roku{{r|Pastusiak987}}. Jako wiceprezydent popierał politykę proizraelską i sprzeciwiał się ratyfikacji układu [[Strategic Arms Limitation Treaty (II)|SALT II]]{{r|Pastusiak987}}. Ponadto postulował zrównoważony budżet – uważał, że [[deficyt budżetowy]] powinien być rozwiązany przez wzrost [[inflacja|inflacji]], a nie przez podwyższenie [[podatek|podatków]]{{r|Pastusiak987}}.

 

1 sierpnia 1990 roku otrzymał informację, że [[Agresja Iraku na Kuwejt|Irak dokonał inwazji na Kuwejt]] i ogłosił jego [[aneksja|aneksję]]{{r|Pastusiak1008}}. Stwierdził wówczas, że interesy amerykańskie i innych krajów są zagrożone, dlatego zaczął budować międzynarodową koalicję poparcia interwencji zbrojnej w [[Irak]]u{{r|Pastusiak1008}}. Bush publicznie ostro skrytykował agresję na [[Kuwejt]], zamroził wszystkie aktywa irackie w bankach amerykańskich i zakazał jakichkolwiek kontaktów handlowych z Irakiem{{r|Pastusiak1008}}. Odbył także rozmowy telefoniczne z liderami państw arabskich, [[Premierzy Wielkiej Brytanii|premier Wielkiej Brytanii]] [[Margaret Thatcher]] i [[Premierzy Włoch|premierem Włoch]] [[Giulio Andreotti|Giuliem Andreottim]]{{r|Pastusiak1008}}. 6 sierpnia sekretarz obrony Dick Cheney i generał [[Norman Schwarzkopf]] udali się do [[Arabia Saudyjska|Arabii Saudyjskiej]], gdzie [[Emirowie Kuwejtu|emir Kuwejtu]] [[Dżabir as-Sabah]] uzyskał [[azyl]]{{r|Pastusiak1008}}. Bush postanowił wysłać tam wojska, dla obrony tego kraju przed agresorem{{r|Pastusiak1009}}. Ponieważ sankcje i żądania wycofania się wojsk [[Saddam Husajn|Saddama Husajna]] z Kuwejtu na forum ONZ nie skutkowały, Bush zwiększył liczebność kontyngentu w Arabii Saudyjskiej, a także rozpoczął konsultacje międzynarodowe{{r|Pastusiak1008}}. Ich celem było uchwalenie rezolucji [[Rada Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych|Rady Bezpieczeństwa ONZ]], upoważniającej do interwencji zbrojnej, jeśli wojska irackie nie wycofają się do 15 stycznia 1991 roku{{r|Pastusiak1008}}. Rezolucję podpisano 29 listopada{{r|Pastusiak1008}}. 9 stycznia 1991 roku doszło do spotkania sekretarza stanu USA Jamesa Bakera i [[Minister spraw zagranicznych Iraku|ministra spraw zagranicznych Iraku]] [[Tarik Aziz|Tarika Aziza]], jednak nie przyniosło ono pokojowego rozwiązania{{r|Pastusiak1009}}. Trzy dni później Kongres przegłosował uchwałę, upoważniającą Busha do wykonania rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ{{r|Pastusiak1009}}. [[United States Air Force|Lotnictwo amerykańskie]] rozpoczęło atak na Irak 17 stycznia{{r|Pastusiak1009}}. W odpowiedzi Irak zaatakował [[Izrael]] rakietami [[R-11]]{{r|Pastusiak1009}}. Bush uzyskał zapewnienie [[Premierzy Izraela|izraelskiego premiera]] [[Icchak Rabin|Icchaka Szamira]], by nie angażował się w [[I wojna w Zatoce Perskiej|wojnę w Zatoce Perskiej]]{{r|Pastusiak1009}}. 24 lutego rozpoczęła się operacja lądowa w Iraku, o kryptonimie „[[operacja Pustynna Burza|Pustynna Burza]]”{{r|Pastusiak1009}}. W ciągu trzech dni wojska amerykańskie otoczyły oddziały irackie i zmusiły do kapitulacji{{r|Pastusiak1009}}. 27 lutego Bush ogłosił zawieszenie broni i wezwał obywateli Iraku do obalenia Saddama Husajna{{r|Pastusiak1009}}. Dzięki temu zwycięstwu notowania Busha osiągnęły poziom 92% poparcia{{r|Pastusiak1010}}.

 

W dziedzinie polityki wewnętrznej Bush musiał uporać się ze skutkami kryzysu gospodarczego w latach 1990–1992{{r|Pastusiak1011}}. Wskaźnik [[Produkt krajowy brutto|PKB]] w czasie jego prezydentury wynosił średnio ok. 0,9%, podczas gdy w czasie drugiej kadencji Reagana – 3,2%{{r|Pastusiak1011}}. Stopa [[bezrobocie|bezrobocia]] w 1990 roku wynosiła 6,8%, a dług publiczny – 3,2 biliona [[dolar amerykański|dolarów]]{{r|statista|Pastusiak1012}}. Pomimo że w kampanii wyborczej w 1988 roku obiecał nie podnosić podatków, w październiku 1990 roku zaproponował ich podwyższenie, w celu rozwiązania problemu deficytu budżetowego{{r|Pastusiak1011}}. Spowodowało to spadek jego poparcia o 20%{{r|Pastusiak1011}}. Ponadto jego program podatkowy stawiał na uprzywilejowanej pozycji osoby zamożne, gdyż tej grupie obniżył podatki, podwyższając je osobom mniej majętnym{{r|Pastusiak1012}}. By poprawić spadające notowania poparcia opinii publicznej, w grudniu 1991 roku przygotował plan obniżki podatków{{r|Pastusiak1016}}.