Władysław Anders: Różnice pomiędzy wersjami

 

Był oskarżany o udział w domniemanym zamachu na [[Władysław Sikorski|gen. Sikorskiego]]<ref>[http://web.archive.org/web/20110828125917/http://general.tvn.pl:80/22686,news,,oskarzenia,kontrowersje_detal.html Oskarżenia – Kontrowersje – Film „Generał – zamach na Gibraltarze” – zagadka śmierci gen. Sikorskiego].</ref>. Po śmierci Sikorskiego – kandydat sił antypiłsudczykowskich na Naczelnego Wodza<ref>Jan Ciechanowski „Powstanie Warszawskie” Bellona S.A. s. 564 {{ISBN|978-83-7549-074-9}}.</ref>. W czasie kryzysu politycznego po śmierci gen. Sikorskiego sprzeciwia się planom powołania na stanowisko premiera Mikołajczyka. W liście do prezydenta Raczkiewicza stwierdza „Wierzymy (...), że nastąpi nareszcie rozdział dowodzenia wojskiem od kierownictwa polityką(...). Melduję jednocześnie, że aż do zdecydowania tego inaczej przez Pana Prezydenta będę wykonywał wyłącznie jego rozkazy.” Oświadczenie to wzbudza ostrą reakcję Ministra Obrony Narodowej gen. Mariana Kukiela, który pisze do prezydenta Raczkiewicza by ten zwrócił uwagę Andersowi „na niedopuszczalność wkraczania w atrybucje Głowy Państwa. Wyłamywanie się z ram hierarchii państwowej i subordynacji wojskowej i zakłócanie powszechnej żałoby w tak ciężkiej chwili.”<ref>{{Cytuj|autor = Eugeniusz Duraczyński |tytuł = Między Londynem a Warszawą. Lipiec 1943 – lipiec 1944 |data = 1986 |isbn = 83-06-01406-5 |miejsce = Warszawa |wydawca = Państwowy Instytut Wydawniczy |s = 60 |oclc = 830222429}}</ref>. W „Orle Białym” – piśmie Armii Polskiej na Wschodzie, którą dowodził Anders, nie zamieszczono żadnych materiałów biograficznych dotyczących nowego premiera Mikołajczyka ani żadnych pośmiertnych materiałów dotyczących Naczelnego Wodza gen. Sikorskiego. Wzbudziło to wzburzenie Ministra Obrony Narodowej gen. Kukiela, który w piśmie do nowego Naczelnego Wodza gen. Sosnkowskiego prosił „by zechciał powściągnąć te wyskoki politycznego wojskowego organu prasowego przez odpowiednie pouczenie Dowódcy Armii.”<ref>{{Cytuj|autor = Eugeniusz Duraczyński |tytuł = Między Londynem a Warszawą. Lipiec 1943 – lipiec 1944 |data = 1986 |isbn = 83-06-01406-5 |miejsce = Warszawa |wydawca = Państwowy Instytut Wydawniczy |s = 65 |oclc = 830222429}}</ref>. Do apogeum konfliktu doszło 13 lipca 1944, kiedy to Rada Ministrów uchwaliła jednogłośnie wniosek do Prezydenta, w którym stwierdzano: „Wobec powtarzających się coraz częściej wystąpień politycznych dowództwa Armii Polskiej we Włoszech, jaskrawie szkodliwych dla interesów Państwa Rada Ministrów zwraca się do Pana Prezydenta RP o spowodowanie Naczelnego Wodza do niezwłocznego zbadania wszystkich zarzutów podniesionych przeciwko generałowi Andersowi i wyciągnięcie wszystkich konsekwencji oraz do natychmiastowego zahamowania akcji politycznej dowództwa Armii Polskiej we Włoszech.” Podczas tego posiedzenia Rządu jego członek Jan Kwapiński domagał się odwołania gen. Andersa ze stanowiska i postawienia go przed sądem<ref>{{Cytuj|autor = Eugeniusz Duraczyński |tytuł = Między Londynem a Warszawą. Lipiec 1943 – lipiec 1944 |data = 1986 |isbn = 83-06-01406-5 |miejsce = Warszawa |wydawca = Państwowy Instytut Wydawniczy |s = 147 |oclc = 830222429}}</ref>.

 

Zdecydowany przeciwnik wywołania powstania w Warszawie w sierpniu 1944. 2 sierpnia szef sztabu Naczelnego Wodza - generał Kopański zwrócił się do Andersa z propozycją aby w II Korpusie przygotowano zmniejszoną kompanię komandosów w celu zrzucenia jej do walki o Warszawę. 2 dni później Anders odmówił spełnienia tej propozycji motywując to brakiem odpowiednich ludzi. Napisał: "Osobiście uważam decyzję Armii Krajowej za nieszczęście"<ref>Andrzej Leon Sowa „Kto wydał wyrok na miasto. Plany operacyjne ZWZ-AK (1940 – 1944) i sposoby ich realizacji.“ Wydawnictwo Literackie 2016, {{ISBN|978-83-08-06095-7}}, str. 447</ref>. 23 sierpnia 1944 roku w liście skierowanym do generała Kukiela Anders pisał: "Żołnierze nie rozumieją celowości powstania w Warszawie. Nikt nie miał u nas złudzeń, żeby bolszewicy pomimo ciągłych zapowiedzi pomogli stolicy. W warunkach tych stolica, pomimo bezprzykładnych w historii bohaterstw, z góry jest skazana na zagładę. Wywołanie powstania uważamy za ciężką zbrodnię i pytamy się, kto ponosi za to odpowiedzialność."<ref>[[Andrzej Leon Sowa]] ''Kto wydał wyrok na miasto. Plany operacyjne ZWZ-AK (1940 – 1944) i sposoby ich realizacji'' Wydawnictwo Literackie 2016, {{ISBN|978-83-08-06095-7}}, str. 677</ref>.