Mariah Carey: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m MalarzBOT: korekta wielkości nagłówków |
|||
Linia 41:
Kiedy przyjaźń Carey ze Starr rosła, zainterosowanie Brendą, pomagało Mariah w branży muzycznej. W grudniu 1988 roku, Carey towarzyszyła Starr w drodze do sali nagraniowej, gdzie wręczyła taśmę demo szefowi [[Columbia Records]], [[Tommy Mottoli|Tommy'iemu Mottoli]], który przesłuchał ją w drodze powrotnej do domu<ref name=":8">Nickson, s. 25</ref><ref>Nickson, s. 26</ref>.
Po przesłuchaniu pierwszych dwóch utworów, zainteresował się nią; później, po poszukiwaniach Carey przez dwa tygodnie, natychmiast podpisał z nią kontrakt płytowy i zaczął odwzorowywać jej debiut komercyjny. Podczas gdy, Carey utrzymywała, że chce kontynuować pracę z [[Ben Margulies|Benem Marguliesem]], Mottola zwerbował do projektu ówczesnych największych producentów muzycznych w branży, [[Ric Wake|Ric'a Wake'a]] , [[Narada Michael Walden|Naradę Michaela Waldena]] i [[Rhett Lawrence|Rhetta Lawrence'a]]<ref name=":8" />. Mottola i pracownicy Columbia planowali wprowadzić na rynek Carey jako główną artystkę popową, rywalizującą z [[Whitney Houston]] i [[Madonna (piosenkarka)|Madonną]]<ref>Nickson, s. 28–29</ref>. Po ukończeniu debiutanckiego albumu piosenkarki o tytule ''[[Mariah Carey (album)|Mariah Carey]]'', Columbia Records wydała ponad milion dolarów na jego promocję<ref>Nickson, s. 33</ref>. Mimo słabego początku, album ostatecznie osiągnął szczyt listy [[Billboard 200]], po ekspozycji piosenkarki, w czasie trwania ceremonii rozdania nagród [[Nagroda Grammy|Grammy]] w 1991 roku<ref>Nickson, s. 45</ref>. Mariah Carey była na szczycie list przebojów przez jedenaście kolejnych tygodni<ref>{{Cytuj |autor = David Landis |tytuł = Bathgate' Wait |czasopismo = [[USA Today]] |data = 1991-05-13 |data dostępu = 2017-12-17 |opublikowany = usatoday.com |archiwum = https://web.archive.org/web/20120724230951/https://pqasb.pqarchiver.com/USAToday/access/56149786.html?dids=56149786:56149786&FMT=ABS&FMTS=ABS:FT&type=current&date=May+13%2C+1991&author=David+Landis&pub=USA+TODAY+(pre-1997+Fulltext)&desc=`BATHGATE%27+WAIT&pqatl=google |język = en}}</ref> i zdobyła dwie nagrody Grammy w kategorii ''Najlepszy nowy artysta'' i ''Najlepsze popowo-wokalny występ'' za singiel „[[Vision of Love]]”<ref>{{Cytuj|tytuł=Mariah Carey|data dostępu=2017-10-01|opublikowany=grammy.com|url=https://www.grammy.com/grammys/artists/mariah-carey|język=en}}</ref>. Oprócz „Vision of Love”, na albumie znalazły się jeszcze trzy inne sukcesywne single, które osiągnęły wysokie pozycje na liście [[Hot 100|Billboard Hot 100]]: „[[Love Takes Time|Love Takes Time”]], „[[Someday (singel Mariah Carey)|Someday”]] i „[[I Don't Wanna Cry|I Don't Wanna Cry”]]<ref>{{Cytuj|tytuł=Mariah Carey (Chart History)|data dostępu=2017-10-01|opublikowany=billboard.com|url=
Carey zaczęła nagrywać swój drugi album studyjny, zatytułowany ''[[Emotions]]'' w 1991 roku<ref>Nickson, s. 50–51</ref><ref name=":10">Nickson, s. 52</ref>. Opisała to jako hołd dla gatunku [[Motown Records|Motown]] [[soul]]. Stwierdziła, że czuła potrzebę, aby oddać hołd rodzaju muzyki, które wpłynął na nią jako dziecko<ref name=":10" />. W projekcie, Carey współpracowała z [[Walter Afanansieff|Walterem Afanasieff'em]], a także [[Robert Clivillés|Robertem Clivillés]] i [[David Cole|Davidem Cole]], z tanecznej grupy [[C+C Music Factory|C + C Music Factory]]<ref>Nickson, s. 53</ref>. Relacja Carey z Marguliesem pogorszyła się w stosunku do kontraktu osobistego, który podpisał z Mariah przed podpisaniem umowy z wytwórnią. Zgodził się wówczas na podzielenie połowy zarobków. Gdy jednak nadszedł czas, aby napisać muzykę do ''Emotions'', urzędnicy [[Sony Music|Sony]] wyraźnie wskazali, iż wynagrodzenie otrzymają jedynie współtwórcy albumu. Margulies później złożył pozew przeciwko Sony, który ostatecznie doprowadził do ich rozstania<ref name=":10" />. Album ''Emotions'' został wydany w dniu 17 września 1991 roku i został przyjęty przez krytyków jako bardziej dojrzały album, niż jego poprzednik<ref>Nickson, s. 58</ref>. Chociaż uznano, że ulepszono piosenki, produkcję i nowy dźwięk głosu Carey, płyta została krytykowana za materiał, słabszy niż jej debiut<ref>Nickson, s. 59</ref>. Album sprzedał się w nakładzie ponad 8 milionów egzemplarzy<ref name=":9" />.
| |||