Polikarp ze Smyrny: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
m →‎Życiorys: lit., int.
Linia 35:
Polikarp urodził się prawdopodobnie około roku 70{{#tag:ref|Brak pierwotnego źródła do tej informacji. Być może to spekulacja nowożytnych autorów, którzy od prawdopodobnego roku śmierci (155) odejmują 86, sugerując się, że Polikarp podczas męczeństwa mówił o swoim wieku, a nie o okresie służby, np. liturgicznej: „Osiemdziesiąt sześć lat Mu służę, a nic złego mi nie uczynił. Jakże mógłbym lżyć mojego Króla, który mnie zbawił?”.<br />„Żywoty Świętych Pańskich na wszystkie dnie roku: Podług najwiarogodniejszych źródeł wyjętych z dzieł ojców i doktorów Kościoła św” podają, że w czasie męczeństwa Polikarp „liczył wonczas może więcej, niż 100 lat”, a śmierć poniósł w 166{{r|żywot}}. F. Drączkowski podaje, że urodził się „ok. 70 roku”{{r|Drączkowski}}.|group=uwaga|name=uwaga1}} w zamożnej, chrześcijańskiej rodzinie. Według tradycji znał osobiście kilku apostołów i miał być uczniem apostoła [[Jan Ewangelista|Jana Teologa (Ewangelisty)]]. Przez niego został też ok. 100 roku mianowany [[biskup]]em [[Izmir|Smyrny]]. Podczas postoju w Smyrnie konwoju z aresztowanym, wiezionym do Rzymu [[Ignacy Antiocheński|Ignacym Antiocheńskim]], obaj biskupi spotkali się{{r|Drączkowski}}. Ignacy skierował później do Polikarpa [[Listy Ignacego|list]] napisany w [[Troada|Troadzie]]{{r|Drączkowski|Pisma}}.
 
Za panowania papieża [[Anicet (papież)|Aniceta]] ([[154]]/[[155]]–[[165]]) Polikarp przybył do [[Rzym]]u w sprawie ustalenia jednolitej daty świętowania [[Wielkanoc]]y. Chrześcijanie na Wschodzie świętowali w sam dzień 14 [[Nisan]], zaś członkowie gminaygminy w Rzymie obchodzili Paschę w pierwszą niedzielę po 14 Nisan. Biskup i papież nie doszli do porozumienia{{r|Drączkowski}}:
 
{{Cytat|Anicet bowiem nie zdołał skłonić Polikarpa do zarzucenia zwyczaju, jakiego zawsze przestrzegał razem z Janem, uczniem Pańskim, i z innymi apostołami, z którymi obcował. Ani również Polikarp nie przekonał Aniceta, który twierdził, że należy się trzymać zwyczaju prezbiterów, swych poprzedników. Mimo to zachowali między sobą jedność, a w kościele Anicet, w dowód swego szacunku, pozwolił Polikarpowi na sprawowanie Eucharystii. ([[Ireneusz z Lyonu|Ireneusz]], List do papieża Wiktora; por. [[Euzebiusz z Cezarei|Euzebiusz]], ''Historia Kościelna'' (''Historia Ecclesiastica'') V 24,16–17){{r|Drączkowski}}}}
Linia 42:
{{Cytat|Ciało pośrodku nie wyglądało jak palące się zwłoki, lecz raczej jak wypiekany chleb, lub jak złoto lub srebro oczyszczane w piecu. Poczuliśmy też piękny zapach, jakby kadzidła lub jakiejś innej drogocennej wonności. (''List Kościoła Smyrny o męczeństwie św. Polikarpa'', 15,3)}}
 
W związku z tym, że płomienie nie chciały objąć Polikarpa, jeden z wykonujących wyrok podszedł i przebił go mieczem{{r|żywot}} lub sztyletem{{r|Drączkowski}}.
 
Akta jego męczeństwa podają, że stało się to [[22 lutego]] [[156]] r., choć podaje się także rok [[155]] i [[167]]{{#tag:ref|Rok męczeństwa jest dyskutowany; proponuje się lata: 155, 156, 167 i 177{{r|Drączkowski}}.|group=uwaga|name=uwaga2}}.
 
Po męczeńskiej śmierci św. Polikarpa, naoczni jej świadkowie sporządzili opis jego męczeństwa i jako list Kościoła smyrneńskiego przesłali do wiernych w Filomelium (obecnie: [[Akşehir]]) w [[Frygia|Frygii]]. Opis zachował się do czasów współczesnych i jest znany jako „Martyrium Polycarpi”. Jest to najstarszy znany dokument opisujący zabiciaśmierć pojedynczego męczennika{{r|Drączkowski}}.
 
{{osobny artykuł|Męczeństwo Polikarpa|}}