Patrick McLoughlin: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Nie podano opisu zmian |
Braniewiak (dyskusja | edycje) lit. |
||
Linia 39:
Karierę polityczną zaczynał od zasiadania w różnych gremiach samorządowych, gdzie trafił po raz pierwszy w 1980 roku. W 1983 kandydował bez powodzenia do Izby Gmin. W 1986 wystartował po raz kolejny, tym razem w [[wybory uzupełniające|wyborach uzupełniających]] w [[Okręg wyborczy West Derbyshire|okręgu West Derbyshire]], gdzie Partia Konserwatywna wygrywała we wszystkich wyborach od 1974 roku. Zwyciężył niewielką większością głosów. W 1987 został tzw. prywatnym sekretarzem parlamentarnym (posłem na bieżąco reprezentującym ministra w parlamencie) [[Angela Rumbold|Angeli Rumbold]], ówczesnej wiceminister edukacji. W 1988 objął podobne stanowisko u boku ministra handlu i przemysłu [[David Young|Davida Younga]].
W latach 1989–1995 był członkiem rządu w randze parlamentarnego podsekretarza stanu, początkowo w resorcie transportu, później zatrudnienia, i wreszcie w Departamencie Handlu i Przemysłu. W 1995 został jednym z [[whip]]ów Partii Konserwatywnej w Izbie Gmin, zaś w 1998 objął stanowisko zastępcy głównego whipa. W 2005 decyzją nowego lidera partii [[David Cameron|Davida Camerona]] został głównym whipem opozycji. Zachował stanowisko głównego whipa również po [[wybory parlamentarne w Wielkiej Brytanii w 2010 roku|wyborach z maja 2010]], w których Partia Konserwatywna zdobyła władzę (w koalicji z [[Liberalni Demokraci|Liberalnymi Demokratami]]). Podczas rekonstrukcji rządu we wrześniu 2012 został awansowany na członka Gabinetu jako trzeci od początku kadencji premiera Camerona szef Departamentu Transportu. Po [[Wybory parlamentarne w Wielkiej Brytanii w 2015 roku|wyborach w 2015]], w których konserwatyści uzyskali samodzielną większość w Izbie Gmin, pozostał na dotychczasowym stanowisku. Od 14 lipca 2016 do 8 stycznia 2018 pełnił
=== Życie prywatne ===
| |||