M551 Sheridan: Różnice pomiędzy wersjami

Pod koniec lat 60. XX wieku, dowództwo armii amerykańskiej doszło do wniosku, że dotychczas używane czołgi lekkie [[M41 Walker Bulldog]] nie spełniają wymogów stawianych przez współczesne pole walki. Uznano, że ich uzbrojenie jest nieskuteczne w starciu z ówczesnymi [[czołg podstawowy|czołgami podstawowymi]]. Najprostsze rozwiązanie, polegające na zastosowaniu [[armata|armaty]] większego [[Kaliber broni|kalibru]], było nie do przyjęcia. Pociągało ono za sobą wzrost masy pojazdu. Pogrzebałoby to nadzieje wojskowych na zastosowanie nowego czołgu w roli pojazdu powietrznodesantowego, zrzucanego na [[spadochron]]ach. Postanowiono więc zastosować nowatorski system artyleryjski, rozwijany od roku [[1959]]. Głównym elementem systemu była armatowyrzutnia, zdolna do strzelania konwencjonalną amunicją, a także do wystrzeliwania [[Przeciwpancerny pocisk kierowany|przeciwpancernych pocisków kierowanych]] [[MGM-51 Shillelagh]]. Przy wystrzale powodował on nieznaczny [[odrzut broni|odrzut]], dlatego działo mogło być umieszczone na bardzo lekkim podwoziu. Dodatkowo kierowany pocisk rakietowy zapewniał dużą skuteczność w zwalczaniu czołgów podstawowych. Posiadał dużą przebijalność pancerza, a także celność na większych odległościach. Wadą był wysoki koszt takiego rodzaju uzbrojenia. Z tego powodu zdecydowano, że [[nabój]] z pociskiem odłamkowo-burzącym będzie miał bardziej konwencjonalną konstrukcję. W trakcie prób okazało się, że nowy system sprawia wiele problemów. Podstawowy związany był z zastosowaniem [[Łuska (nabój)|łusek]] spalających się przy strzale. Ich niedopalone resztki czasami powodowały przedwczesne odpalenie następnego pocisku. Problem ten został później częściowo rozwiązany przez zastosowanie [[Przedmuchiwacz|przedmuchiwacza lufy]]. W maju [[1966]] czołg został standaryzowany i przyjęty do uzbrojenia. Otrzymał imię po generale wojsk Unii z okresu amerykańskiej [[Wojna secesyjna|wojny secesyjnej]].