Osobisty numer identyfikacyjny: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m drobne techniczne |
źródła/przypisy |
||
Linia 1:
{{Inne znaczenia|numeru identyfikacyjnego|[[Pin (ujednoznacznienie)|inne znaczenia tego słowa]]}}
'''Osobisty numer identyfikacyjny''' ({{ang.|Personal Identification Number – PIN}}) – hasło służące do [[Uwierzytelnianie|uwierzytelniania]]<ref>{{Cytuj stronę |url = http://www.wsb.edu.pl/download.php?id=1180&source=pr |tytuł = Technika informatyczna. Zabezpieczenia w systemach informatycznych. Terminologia |opublikowany = [[Polski Komitet Normalizacyjny]] |data = marzec 2002 |strony = 11 |data dostępu = 2018-12-23}}</ref>.
Używany jest on najczęściej do:
* wypłaty gotówki w [[bankomat|bankomacie]] lub dokonania płatności w placówce handlowej/usługowej za pomocą magnetycznej lub mikroprocesorowej [[karta płatnicza|karty płatniczej]],
* umożliwienia dostępu do terminalu [[Telefonia komórkowa|telefonii komórkowej]] ([[GSM]], [[3G]], [[4G]] itd.).
Typowy PIN składa się z czterech [[cyfra|cyfr]] z zakresu 0000–9999. Według normy [[ISO 9564]] długość kodu PIN powinna mieścić się między 4 a 12 znakami, jednak jednocześnie nie zaleca użycia kodów dłuższych niż 6 znaków, ze względu na zbyt dużą trudność w ich zapamiętaniu.
Linia 8 ⟶ 10:
Zwykle przyjmuje się, że trzecia błędna próba wprowadzenia kodu PIN przy [[Uwierzytelnianie|uwierzytelnianiu]] powoduje zablokowanie nośnika, uniemożliwiając wykonanie jakiejkolwiek operacji. W przypadku telefonu komórkowego blokowana jest [[karta SIM|kartę SIM]], jednak można ją łatwo odblokować poprzez wprowadzenie odpowiedniego kodu [[PUK]]. Jeśli jednak kod PUK zostanie wprowadzony dziesięć razy błędnie, karta SIM zostaje trwale zablokowana (unieważniona). Możliwe jest jedynie wybranie z telefonu [[112 (numer alarmowy)|numeru 112]].
Przy transakcjach kartami płatniczymi „podpisanie” transakcji PIN-em jest traktowane przez instytucje finansowe na równi z podpisem własnoręcznym. Wbrew powszechnemu mniemaniu, PIN nie jest zapisany nigdzie na karcie z paskiem magnetycznym, lecz może być zapisany na karcie mikroprocesorowej. W takim przypadku sam chip weryfikuje czy podany kod jest prawidłowy – jest to tzw. ''offline PIN verification''. Ta opcja jest stosowana w sytuacjach, gdy w danej chwili nie można bezpośrednio sprawdzić prawidłowości PIN-u, czyli [[terminal POS]] nie może połączyć się z serwerem banku, który wydał kartę. Taka sytuacja ma miejsce np. przy płatnościach kartą w samolocie.
Przy podawaniu PIN-u obecnie wprowadzone regulacje nakazują operatorom korzystanie z bezpiecznego i certyfikowanego środowiska, jakim są klawiatury szyfrujące ([[PIN Pad|PIN pad]]) bankomatów i niektórych [[terminal POS|terminali płatniczych]]. Sieci kart płatniczych, takie jak [[Visa]] i [[American Express]], dopuszczają jednak używanie przy transakcjach, zamiast PIN-u, tradycyjnego podpisu. Mimo tego, w przypadku niektórych kart, jak np. [[Maestro]] ([[MasterCard]]), uwierzytelnianie transakcji PIN-em jest obligatoryjne.
Linia 16 ⟶ 18:
* kod [[PIN2]], [[PUK]], [[PUK2]]
== Przypisy ==
{{Przypisy}}
[[Kategoria:Uwierzytelnienie]]
| |||