Pałac Kultury i Nauki: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Wipur (dyskusja | edycje)
m drobne redakcyjne
Wipur (dyskusja | edycje)
m drobne redakcyjne
Linia 70:
Dla zadecydowania o wysokości obiektu architekci rosyjscy i polscy zebrali się w rejonie [[most Śląsko-Dąbrowski|mostu Śląsko-Dąbrowskiego]] na prawym brzegu Wisły. Nad osią przyszłego drapacza chmur latał mały samolot ciągnący za sobą balon. Grupa stojąca koło mostu miała kontakt radiowy z pilotem samolotu. Początkowo balon latał na wysokości 100 metrów, potem coraz wyżej: 110 i 120. Rosjanie z Rudniewem na czele uznali, że 120 m wystarczy dla najwyższego punktu miasta. Polacy z prowadzącym grupę pełnomocnikiem ds. budowy pałacu i zarazem naczelnym architektem Warszawy [[Józef Sigalin|Józefem Sigalinem]]<ref>{{cytuj stronę| url = http://www.pkin.pl/wp-content/uploads/2011/11/Historia_PKiN-2.doc| tytuł = Historia PKiN| data dostępu = 7 lipca 2009}}</ref> zaczęli jednak wołać „Wyżej!” po każdych kolejnych 10 metrach podwyższania wysokości balonu. Ostatecznie wieża główna ustalona została na wysokości 120 m, wieżyczka – 160 m plus iglica – 230 metrów.
 
Budowa gmachu trwała od 2 maja 1952 do [[22 lipca]] 1955, a pracowało przy niej ok. 3500–5000 robotników ze Związku Radzieckiego i 4000 robotników polskich<ref>''[http://www.pkin.pl/historia-palacu/ Historia Pałacu Kultury i Nauki]''.</ref>. Z uwagi na ciężkie warunki mieszkaniowe w odbudowującej się z powojennych zniszczeń Warszawie, budowniczowie ze Związku Radzieckiegoprzybysze zamieszkali na wybudowanym w 1952 specjalnie dla nich [[Osiedle Przyjaźń (Warszawa)|wybudowanym specjalnie dla nich osiedlu]] na warszawskich [[Jelonki (Warszawa)|Jelonkach]]<ref>{{Cytuj książkę | nazwisko = Chmielewski | imię = Lech | tytuł = Przewodnik warszawski. Gawęda o nowej Warszawie | wydawca = Agencja Omnipress i Państwowe Przedsiębiorstwo Wydawnicze „Rzeczpospolita” | miejsce = Warszawa | data = 1987 | strony = 103–104 | isbn = 83-85028-56-0}}</ref>. Składało się ono z drewnianych domków<ref>{{Cytuj książkę | nazwisko = Chmielewski | imię = Lech | tytuł = Przewodnik warszawski. Gawęda o nowej Warszawie | wydawca = Agencja Omnipress i Państwowe Przedsiębiorstwo Wydawnicze „Rzeczpospolita” | miejsce = Warszawa | data = 1987 | strony = 104 | isbn = 83-85028-56-0}}</ref>. Na terenie osiedla znajdowało się również m.in. kino, stołówka, świetlica i basen<ref>Jerzy S. Majewski, ''Koło i Młynów'', Gazeta Wyborcza, [http://warszawa.wyborcza.pl/warszawa/8,34860,4120778.html Spacerownik 2007].</ref>.
{{Osobny artykuł|Osiedle Przyjaźń (Warszawa)}}
W czasie prac zginęło 16 osób; pochowano ich w kwaterze D na [[cmentarz prawosławny w Warszawie|cmentarzu prawosławnym]]<ref>{{Cytuj książkę | nazwisko = Paszkiewicz | imię = Piotr | tytuł = Wolski cmentarz prawosławny w Warszawie. Przewodnik | wydawca = Komisja Opieki nad Zabytkami przy Metropolii Prawosławnej | miejsce = Warszawa | data = 1990 | strony = 14 | nazwisko2 = Sandowicz | imię2 = Michał}}</ref>.