Front zachodni (II wojna światowa): Różnice pomiędzy wersjami

 

== Uzbrojenie wykorzystywane na froncie zachodnim ==

Od zakończenia [[Kampania wrześniowa|działań w Polsce]] Niemcy znacznie rozbudowali swoje siły pancerne<ref name="Horne">Alistair Horne: ''To Lose a Battle, France 1940'', Boston: Little Brown and Co., 1969. {{ISBN|978-0-141-03065-4}}.</ref>. O ich zwycięstwie nad alianckimi czołgami zadecydowała użyta taktyka wykorzystująca w pełni potencjał broni pancernej. Najczęściej spotykanym w owym czasie niemieckim czołgiem był [[Panzerkampfwagen II|PzKpfw II]], o niskiej sile ognia (działo kal. 20mm) i cienkim opancerzeniu. W służbie czynnej był też [[Panzerkampfwagen I|PzKpfw I]], który w ogóle nie posiadał działa{{r|Horne}}. Najsilniejszymi niemieckimi czołgami tamtego okresu były [[Panzerkampfwagen III|PzKpfw III]] i [[Panzerkampfwagen IV|PzKpfw IV]], jedyne, które mogły nawiązać równą walkę z francuskimi siłami pancernymi. Francuzi posiadali w 1940 dobre czołgi, w dodatku mieli ich więcej niż strona niemiecka, ale w przeciwieństwie do Wehrmachtu nie umieli ich sensownie wykorzystać – przydzielano je dywizjom piechoty podczas gdy Niemcy formowali z nich dywizje pancerne. Najlepszy francuski czołg, [[Somua S-35]], przewyższał PzKpfw II pod wszystkimi względami{{r|Horne}}. Francuzi mieli ich jednak tylko 500. Znacznie słabsze siły pancerne mieli Brytyjczycy, wykorzystujący przestarzałe konstrukcje, takie jak [[Vickers E]]{{r|Horne}}, zaś czołgi nowocześniejsze (np. [[Cruiser Mk I]]) w chwili niemieckiego uderzenia nie były jeszcze gotowe do walki<ref>Wysłane do obrony Calais czołgi 1 Dywizji Pancernej nie miały należycie skalibrowanych celowników, w większości nie było radiostacji.</ref>.