== Stanowisko mocarstw zachodnich i „Białej Rosji” ==
Ofensywa polska na [[Kijów]] wywołała mieszane wrażenia we [[Francja|Francji]]<ref>{{refn|grupa=uwaga|„Natomiast wyprawa kijowska jako operacja prowadząca do poparcia organizacji samodzielnej Ukrainy Ludowej, a wiec do oderwania części ziem należących prawne do dawnej Rosji, była przeciwna polityce francuskiej, która trwała w wierze w odbudowę Rosji, jednoczącej ziemie etnograficznie zupełnie jej obce. Interes Francji wymagał, aby Rosja była wielka i silna. Natomiast interes Polski wymagał, aby Rosję Sowiecką pobić, a wywalczony pokój trwale zabezpieczyć. Względy strategiczne Polski szły w parze ze względami politycznymi Polski, ale mijały się z ówczesnymi poglądami politycznymi Francji która wierzyła w odbudowę Wielkiej Rosji. Radykalna Francja roku 1920 była nam jawnie nieprzychylna, Francja umiarkowana życzyła nam granic i – spokojnego sąsiada od Wschodu. Cała Francja nie wierzyła w żywotność polityczną Ukrainy. Te różnice poglądów znalazły swój wyraz w stosunkach dyplomatycznych między obydwoma państwami.” [[Tadeusz Kutrzeba]]: ''Wyprawa kijowska'', Warszawa 1937, Wyd. [[Gebethner i Wolff]], s. 314.</ref>}}, ze względu na to, że Piłsudski według francuskich kół rządzących mógł poprowadzić ofensywę z lepszym skutkiem militarnym razem z Denikinem. Gen. [[Anton Denikin]] był jednak przeciwny zarówno istnieniu państwa ukraińskiego, jak i suwerenności Polski na wschód od linii [[Bug]]u. Wielomiesięczne rokowania polsko-rosyjskie w [[Taganrog]]u prowadzone przez misję z gen. [[Aleksander Karnicki|Aleksandrem Karnickim]] skierowaną do kwatery Denikina przez [[Naczelnik Państwa|Naczelnika Państwa]] zakończyły się fiaskiem wobec nieustępliwości strony rosyjskiej w kwestii [[samostanowienie narodów|samostanowienia narodów]] wchodzących przed 1917 r. w skład [[Imperium Rosyjskie]]go oraz granic polsko-rosyjskich. W tej sytuacji [[Rzeczpospolita Polska]] nie miała interesu państwowego w sukcesie [[Biali (Rosja)|Białych]] Rosjan i w konsekwencji uchyliła się od wsparcia Denikina (pomimo nacisków [[Francja|Francji]] i [[Wielka Brytania|Wielkiej Brytanii]] w tej sprawie). Równolegle były prowadzone w [[Mikaszewicze|Mikaszewiczach]]<ref>{{refn|grupa=uwaga|Stronę polską reprezentował m.in. [[Ignacy Boerner]], stronę sowiecką – [[Julian Marchlewski]].</ref>}} rokowania polsko-bolszewickie, gdzie warunki strony polskiej były analogiczne do warunków stawianych Denikinowi. Rozmowy te z uwagi na kategoryczne żądanie Polski uznania przez [[Rosyjska Federacyjna Socjalistyczna Republika Radziecka|RFSRR]] niepodległości [[Ukraińska Republika Ludowa|Ukrainy]] i nieatakowanie wojsk [[Symon Petlura|Petlury]] przez [[Armia Czerwona|Armię Czerwoną]] również zakończyły się bezowocnie.
