Okręty podwodne typu 207: Różnice pomiędzy wersjami

| napęd = 2 [[Silnik o zapłonie samoczynnym|silniki wysokoprężnediesel]] o(2 mocyx łącznej440 1200 KM[[wat|kW]]), 1 [[silnik elektryczny|elektryczny]] o mocy 1500 KM (po modernizacji 18001100 KMkW), 1 śruba

| załoga = 18/21

'''Okręty podwodne typu 207''' – wariantwybudowane połowie lat 60. XX wieku w [[Niemcy|Niemczech]] dla [[Norwegia|Norwegii]] małe uniwersalne [[okręt podwodny|okrętówokręty podwodnychpodwodne]] o wyporności na powierzchni ok. 450 ton, stanowiące pochodną jednostek typu ''[[okręty podwodne typu 205|205]]'',. zbudowanychW wkraju [[Niemcy|RFN]]zamawiającego dlaotrzymały marynarkioznaczenie [[Norwegia|Norwegii]], gdzie zostały oznaczone jako typtypu ''Kobben''. Zbudowano 15 jednostek, które służyły w [[Sjøforsvaret|marynarce norweskiej]] w latach 1964-2003. Trzy z nich używane były w latach 1989-2004 przez [[Dania|Danię]] jako typ ''Tumleren'', a cztery wycofane z użytku we flocie norweskiej, w odroku 2002 służązostały wnabyte przez polską [[Marynarka Wojenna|MarynarceMarynarkę WojennejWojenną]], w której zastąpiły jednostki projektu [[RzeczpospolitaOkręty podwodne projektu Polska641|RP641]].

Pod koniec lat 50. XX wieku [[NATO|Sojusz Północnoatlantycki]] zdecydował o potrzebnie wzmocnienia ważnej północnej flanki NATO. Niezbędne było w tym zakresie wyposażenie [[Sjøforsvaret|norweskiej marynarki wojennej]] w ofensywnie efektywną flotę okrętów podwodnych<ref name=Rossler1>Eberhard Rőssler: ''The U-Boat'', s. 317</ref>. W tym czasie bowiem norweska królewska marynarka wojenna była wyposażona w przestarzałe okręty podwodne brytyjskiego [[okręty podwodne typu U|typu ''U'']] oraz niemieckiego [[Okręty podwodne typu VIIC|typu ''VIIC'']] z czasów [[II wojna światowa|II wojny światowej]]. Zdecydowano więc zastąpić te jednostki nowoczesnymi okrętami i przy pokryciu połowy kosztów ich zakupu przez [[Stany Zjednoczone]], wybór padł na opracowywany w tym czasie w [[Niemcy|RFN]] nowy typ okrętów; relatywnie małej jednostki o dobrych właściwościach ofensywnych i operacyjnych<ref name=Rossler1/>. W umowie między rządami Norwegii oraz Niemiec, zdecydowano że 15 okrętów dla marynarki norweskiej zostanie zaprojektowanych i zbudowanych w Republice Federalnej jako wersja rozwojowa jednostek typu ''[[okręty podwodne typu 201|201]]''<ref name=Rossler1/>. 16 stycznia 1961 roku wiec niemieckie biuro konstrukcyjne [[Ingenieurkontor Lübeck]] (IKL) otrzymało kontrakt rozwojowy od marynarki norweskiej<ref name=Rossler2>Eberhard Rőssler: ''The U-Boat'', s. 318</ref>. Proponowana nowa konstrukcja oparta była na projekcie jednostek typu ''[[Okręty podwodne typu 205|205]]'' (ulepszona wersja jednostek typu ''201''), zamiast jednak użycia [[Stal niemagnetyczna|stali niemagnetycznej]] do budowy [[kadłub sztywny|kadłuba sztywnego]], zdecydowano się wykorzystać stal o [[ciągliwość|wysokiej ciągliwości]] [[HY-80]], odpowiednią dla możliwości zanurzania na duże głębokości<ref name=Rossler2/>. Związany z tym wzrost wagi okrętu został skompensowany większą średnicą (4,65m, zamiast 4,55m). W konsekwencji innego rozwiązania instalacji bocznych powierzchni sterowych – zamontowano je za [[śruba okrętowa|śrubą]], nie zaś przed [[pędnik]]iem pod kadłubem<ref name=ntw67>W. Zawadzki, ''Okręty...'', s. 67-68.</ref>, okręty tego typu były tez o 90cm dłuższe niż oryginalne jednostki ''205''<ref name=Rossler2/>. Zmianie uległ również kształt [[Mostek kapitański|mostka]] i [[kiosk okrętu podwodnego|kiosku]] oraz niektóre elementy wyposażenia<ref name=Rossler2/>. W swoich zasadniczych cechach, zwłaszcza w zakresie napędu oraz uzbrojenia, nowa konstrukcja odpowiadała jednak typowi ''205''<ref name=Rossler2/>.

|[[HNoMS Kinn (S316)|Kinn]] || ? lutego 1963 || 30 listopada 1963 || 08 kwietnia 1964 || wycofany ze służby w 1982, zatopiony jako okręt-cel w 1990<ref name=Fontenoy>Paul E. Fontenoy: ''Submarines'', s. 326-327</ref>

Okręty są konstrukcji jednokadłubowej o wyporności na powierzchni 485m³<ref group="uwaga">Podawana wyporność różni się w zależności od źródła.</ref><ref name=GablerTabela>Ulrich Gabler: ''Submarine design'', s. 165</ref>. Z uwagi na niewielkie rozmiary zdecydowano się na konstrukcję jednoprzedziałową – bez podziału na przedziały wodoszczelne<ref name=ntw67 />. W części dziobowej znajdują się miejsca do spania dla załogi oraz 8 [[wyrzutnia torpedowa|wyrzutni torped]]. Bezpośrednio za częścią mieszkalną znajduje się kuchnia okrętowa. W części centralnej są stanowiska sterowania okrętem, dowodzenia i kierowania walką. Nad nią zabudowany jest kiosk, z odkrytym pomostem. W części rufowej znajdują się mechanizmy napędowe i maszynownia oraz ubikacja, umywalnia i chłodnia<ref name=ntw67 />. Główne [[zbiornik balastowy|zbiorniki balastowe]] znajdują się na [[dziób jednostki pływającej|dziobie]] i [[rufa|rufie]]. Dwie pary sterów głębokości znajdują się na kadłubie na dziobie oraz na rufie, w podwodnej części kadłuba. Dziobowe stery głębokości są chowane wewnątrz kadłuba; rufowe osadzone są na stałe. Ostatni zbudowany okręt „Svenner” miał kadłub przedłużony o półtora metra, ze względu na wyposażenie go w dodatkowy peryskop<ref name=ntw67 />. Podstawę układu energetycznego okrętów stanowiły oryginalnie 2 silniki diesla o mocy wyjściowej 440 [[wat|kW]] (600 KM) każdy oraz jeden silnik elektryczny o mocy 1100 kW (1500 KM)<ref name=GablerTabela/>

UzbrojenieJednostki stanowitypu 8''207'' torpedwyposażone zostały w wyrzutniach8 [[wyrzutnia torpedowa|wyrzutni torpedowych]] kalibru 533 mm, –w okrętyktórych nie przenoszą zapasowych torped zprzenoszone uwagibyło nacałe brakuzbrojenie miejscatorpedowe<ref name=ntw67 />. Początkowo stosowano amerykańskie torpedy [[Torpeda Mark 16|Mk&nbsp;16]] z systemem „Navol” używające skoncentrowanego [[Nadtlenek wodoru|nadtlenku wodoru]] jako paliwa<ref>Robert Gannon: ''Hellions of the Deep'', s. 46</ref>, i elektryczne torpedy [[Torpeda Mark 37|Mk 37 Mod 0]]<ref name=ntw69>W. Zawadzki, ''Okręty...'', s. 69.</ref>. Od 1972 wprowadzono nowsze szwedzkie torpedy [[Torpeda Tp 61|Tp 61]] kalibru 533 mm do zwalczania celów nawodnych z układem napędowym opartym o niebezpieczny [[nadtlenek wodoru]] (85-98% high-test-peroxide – HTP) jako utleniacz, a od 1976 amerykańskie torpedy [[Torpeda Mark 37|Mark NT37C]] kalibru 482 mm – napędzane paliwem [[monopropelantOtto II]]em o bardzo wysokiej [[OttoGęstość IIenergii|gęstości energii]], – docelem zwalczania okrętów podwodnych. Do strzelania tymi torpedami potrzebne są wkładki redukcyjne w wyrzutni<ref name=ntw69 />.