'''Dąb Chrobry''' – [[dąb szypułkowy]], najstarszyjeden dąbz najstarszych dębów w [[Polska|Polsce]]. Rośnie w pobliżu [[rezerwat przyrody|rezerwatu przyrody]] ''[[Rezerwat przyrody Buczyna Szprotawska|Buczyna Szprotawska]]'' w [[Bory Dolnośląskie|Borach Dolnośląskich]] w okolicy [[Piotrowice (powiat polkowicki)|Piotrowic]] ([[województwo dolnośląskie]]), jednak pod względem administracyjnym znajduje się w granicach [[województwo lubuskie|województwa lubuskiego]]. Za [[pomnik przyrody]] został uznany 24 marca 1966 roku, na podstawie decyzji nr 86/66 Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej (PWRN) w Zielonej Górze pod numerem rejestru - 8. Już przed [[II wojna światowa|II wojną światową]] był chroniony. Wówczas nazywał się Wielkim Dębem (niem. Grosse Eiche) lub Grubym Dębem (Dicke Eiche). W 1906 roku znany badacz przyrody Dolnego Śląska - Theodor Schube w swojej książce ''Waldbuch von Schlesien'' (Księga Lasów Śląska) określił obwód tego dębu na 8,61 m<ref>Schube T. 1906. Waldbuch von Schlesien. Nachweis der beachtenswerten und zu schützenden Bäume und Sträucher Schlesiens nebst einer Charakteristik seiner wichtigsten Holzgewächse. Verlag von Wilh. Gottl. Korn, Breslau</ref>. Wiek drzewa w 1992 wyliczono na 727 lat, co oznacza, że wykiełkował około 1265 roku (w 2015 miał 750 lat)<ref name="pacyniak">{{Cytuj książkę | autor = Cezary Pacyniak | tytuł = Najstarsze drzewa w Polsce | wydawca = Wydawnictwo PTTK Kraj | miejsce = Warszawa | data = 1992 | strony = 89 | isbn = 83-7005-199-5}}</ref>.
Chrobry ma silnie rozwiniętą [[korona drzewa|koronę]] i grube konary, przechodzące w gałęzie o bujnym ulistnieniu. Pień i niektóre konary są w środku puste. Rozpiętość korony wynosi ok. 16 m, wysokość 26 m, a obwód pnia 10,04 m, [[pierśnica]] 320 cm<ref name=drzewapolski>Krzysztof Borkowski, Robert Tomusiak, Paweł Zarzyński. ''Drzewa Polski''. 2016. s.154-157</ref>. Objętość drzewa to ok. 90 m³ i jest największa wśród dębów polskich (trzeci dąb pod względem objętości drewna znajdujący się w [[Europa Środkowa|środkowej Europie]]).
