Louis de Funès: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
red.
Znaczniki: Z urządzenia mobilnego Z wersji mobilnej (przeglądarkowej)
Mike89 (dyskusja | edycje)
m Polonocentryzm, linki były wcześniej wymienione w treści.
Linia 23:
W 1942 zdał egzamin wstępny do szkoły teatralnej [[René Simon]]a. Dwa lata później otrzymał rolę w [[spektakl]]u ''L’Amant de paille''. W 1946 zadebiutował na dużym ekranie, występując jako [[statysta]] w [[Film komediowy|komedii]] ''[[Kuszenie Barbizona]]''. Przez blisko dwadzieścia lat odgrywał w filmach role drugo- i trzecioplanowe. Swoją pierwszą ważną kreację, którą zwrócił uwagę [[Krytyka filmowa|krytyków]], stworzył w [[Komediodramat|komediodramacie]] ''[[Czarny rynek w Paryżu]]'' (1956). Sukcesem okazała się także sztuka teatralna ''[[Oscar (sztuka)|Oscar]]'' (1959), w której zagrał rolę wiodącą. W latach 60. i 70., dzięki współpracy między innymi z reżyserem [[Jean Girault|Jeanem Giraultem]], wystąpił w wielu produkcjach, które przeszły do historii francuskiej komedii; wśród nich takie tytuły jak: ''[[Koko (film)|Koko]]'' (1963), ''[[Żandarm z Saint-Tropez]]'' (1964; i kontynuacje z 1965, 1968, 1970, 1979, 1982), trylogia ''[[Fantomas (film 1964)|Fantomas]]'' (1964, 1965, 1967), ''[[Gamoń]]'' (1965), ''[[Sławna restauracja]]'' (1966), ''[[Wielka włóczęga]]'' (1966), ''[[Wielkie wakacje]]'' (1967), ''[[Mały pływak]]'' (1968), ''[[Hibernatus]]'' (1969), ''[[Mania wielkości (film)|Mania wielkości]]'' (1971), ''[[Przygody rabina Jakuba]]'' (1973), ''[[Skrzydełko czy nóżka]]'' (1976), ''[[Panowie, dbajcie o żony]]'' (1978) i ''[[Kapuśniaczek]]'' (1981).
 
Produkcje z udziałem de Funèsa cieszyły się uznaniem we Francji i w wielu krajach europejskich, między innymi w Polsce i w ówczesnym Związku Radzieckim. Mniejszą rozpoznawalność miały w [[Kraje anglosaskie|krajach anglosaskich]], z wyjątkiem komedii ''Przygody rabina Jakuba'', nominowanej do [[Złoty Glob|Złotego Globu]] w kategorii dla [[Złoty Glob za najlepszy film nieanglojęzyczny|najlepszego filmu nieanglojęzycznego]].
 
== Życiorys ==
Linia 137:
2 lutego 1980, podczas uroczystości w sali koncertowej paryskiego Salle Pleyel, w uznaniu za całokształt twórczości, de Funès został nagrodzony [[Cezar Honorowy|honorowym Cezarem]]. Statuetkę wręczył mu amerykański komik [[Jerry Lewis]]<ref>{{odn|ref=nie|Laffin|2002|s=93}}; {{odn|ref=nie|Djemaa|2008|s=91}}; {{odn|ref=nie|Dicale|2009|s=497}}.</ref>. 5&nbsp;marca na ekrany kin wszedł kostiumowy obraz ''[[Skąpiec (film)|Skąpiec]]'', oparty na [[Skąpiec|ekranizacji komedii]] Moliera{{odn|Bonnotte|2003|s=242}}. Prócz głównej roli de Funès został współscenarzystą i zadebiutował jako współreżyser (wraz z Giraultem){{odn|Bonnotte|2003|s=242}}. Aktor wcielił się w rolę chorobliwie skąpego Harpagona, słynącego ze swojej niechęci do dzielenia się z biednymi i kościołem. Aby pomnożyć swój majątek, planuje śluby swoich dzieci z majętnymi małżonkami{{odn|Djemaa|2008|s=147}}. Obraz spotkał się z mieszanymi opiniami, choć sam de Funès podkreślał, że zrobił go wedle własnej interpretacji{{odn|Djemaa|2008|s=147}}.
 
W 1981 jeden z synów polecił mu przeczytanie książki autorstwa [[René Fallet]]a ''La Soupe aux choux'' (1980), która według niego miała „potencjał na dobry film”<ref>{{odn|ref=nie|Bonnotte|2003|s=168}}; {{odn|ref=nie|Dicale|2009|s=498}}.</ref>. Ekranizacja obrazu w reżyserii Giraulta zadebiutowała 2 grudnia. ''[[Kapuśniaczek]]'' spotkał się z przychylnym przyjęciem, gromadząc na projekcjach ponad trzy miliony Francuzów{{r|b}}. W obsadzie znaleźli się: [[Claude Gensac]], [[Jacques Villeret]] i [[Jean Carmet]]{{odn|Bonnotte|2003|s=242}}.
 
6 października 1982 odbyła się premiera szóstej części przygód sierżanta Cruchota – ''[[Żandarm i policjantki]]'' (reż. Jean Girault). Fabuła obrazu przedstawiała losy czterech młodych policjantek, które przybywają do Saint-Tropez w celu odbycia stażu pod opieką grupy żandarmów{{odn|Djemaa|2008|s=157}}. Aktor każdego dnia starannie pracował nad swoimi kwestiami{{odn|Djemaa|2008|s=157}}. W trakcie realizacji zmarł Girault, co było smutnym i przygnębiającym przeżyciem dla de Funèsa{{odn|Djemaa|2008|s=157}}. Film uplasował się na piętnastym miejscu w zestawieniu francuskiego box office’u, co stanowiło najgorszy wynik ze wszystkich części{{odn|Bonnotte|2003|s=168}}. Według Stéphane’a Bonnotte’a ostatnie notowania produkcji aktora były na tyle przeciętne, że de Funès zaczął być „cieniem samego siebie” dla ówczesnej młodzieży{{#tag:ref|Zarówno Girault, jak i de Funès planowali realizację siódmej części przygód sierżanta Cruchota pod tytułem ''Żandarm pod Waterloo'', w której główny bohater miał przenieść się do czasów [[Napoleon Bonaparte|Napoleona Bonapartego]]. Projektu nigdy nie zrealizowano z powodu śmierci reżysera w 1982 i de Funèsa rok później{{odn|Bonnotte|2003|s=102}}.|group="uwaga"}}{{odn|Bonnotte|2003|s=168}}.
 
W grudniu aktor pojechał wraz z rodziną na kilkudniowy odpoczynek w góry, gdzie nabawił się grypy{{odn|Dicale|2009|s=511}}. Po powrocie do swojej posiadłości na [[Zamek Clermont|zamku Clermont]] starał się odzyskać siły, lecz z uwagi na duże osłabienie spowodowane wirusem przez kilka dni leżał w łóżku{{odn|Dicale|2009|s=511}}. 27 stycznia 1983 położył się wcześniej spać, tłumacząc, że jest zmęczony{{r|c}}. Około godziny 19:00 doznał trzeciego zawału serca. Karetka przetransportowała aktora do szpitala uniwersyteckiego w [[Nantes]], gdzie o 20:30 zmarł w wieku 68 lat{{odn|Dicale|2009|s=511}}. Uroczystości pogrzebowe odbyły się 29 stycznia w [[Kościół Saint-Martin w Cellier|kościele św. Marcina]] w [[Le Cellier]]{{odn|Djemaa|2008|s=170}}. Pomimo intymnego charakteru w pogrzebie de Funèsa uczestniczyło blisko trzy tysiące osób, w tym aktorzy: Jacqueline Maillan, [[Jacques François]], [[Jacques Villeret]], [[Jean Carmet]], [[Jean-Claude Brialy]], [[Julien Guiomar]], [[Michel Galabru]] oraz była pierwsza dama Francji [[Anne-Aymone Giscard d’Estaing]]{{odn|Djemaa|2008|s=170}}. Aktor spoczął na tamtejszym cmentarzu{{odn|Djemaa|2008|s=170}}.
 
== Życie prywatne ==