Stefan Bałuk: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Nie podano opisu zmian Znaczniki: Z urządzenia mobilnego Z wersji mobilnej (przeglądarkowej) |
poprawa linków |
||
Linia 42:
Walczył w [[powstanie warszawskie|Powstaniu Warszawskim]] w plutonie „Agaton” [[Batalion „Pięść”|batalionu „Pięść”]] [[Zgrupowanie „Radosław”|Zgrupowania „Radosław”]] na Woli, Starówce i [[Żoliborz]]u. Jego dowódca [[Stanisław Jankowski (architekt)|Stanisław Jankowski]], dowódca plutonu „Agaton” mawiał o nim, że ''„o swoją lajkę i zapas filmów dbał równie jak o stena i magazynki, które dostał w Kampinosie”''{{odn|Jewsiewicki|1989|s=27}}. Dokumentował też życie powstańcze na zdjęciach. Jego laboratorium fotograficzne mieściło się w kamienicy przy [[Ulica Chłodna w Warszawie|ul. Chłodnej]] 20. Uczestniczył w kilku śmiałych wypadach w celu nawiązania łączności, m.in. 13/14 sierpnia przedarł się przez pozycje niemieckie w rejonie Dworca Gdańskiego na [[Żoliborz]], dostarczając [[Rezonator kwarcowy|kwarce]] do radiostacji płk. [[Mieczysław Niedzielski|Niedzielskiemu „Żywicielowi”]], a następnie do [[Grupa Kampinos|Zgrupowania Kampinos]], gdzie wykonał wiele zdjęć{{odn|Jewsiewicki|1989|s=33}}.
27 sierpnia przeszedł kanałami z meldunkiem dowódcy Starego Miasta do gen. [[Tadeusz Komorowski|Tadeusza Bora-Komorowskiego]], za co został odznaczony Orderem Virtuti Militari{{odn|Jewsiewicki|1989|s=34}}. Otrzymał także, dwukrotnie, [[Krzyż Walecznych]]. Powstanie zakończył w stopniu [[porucznik]]a. Po kapitulacji powstania w niewoli niemieckiej – internowany kolejno w [[oflag]]ach [[Łambinowice|Lamsdorf]] oraz [[Borne Sulinowo|Gross-Born]], z którego uciekł 27 stycznia 1945. W lutym 1945 r. powrócił do Warszawy{{odn|Kopf|1994|s=17}}.
Po rozpoczęciu sowieckiej okupacji działał w antykomunistycznym ruchu oporu w szeregach Zrzeszenia [[Zrzeszenie Wolność i Niezawisłość|Wolność i Niezawisłość]], zajmując się tworzeniem dokumentów, jako kierownik Wydziału Legalizacji „Agaton II”. 1 listopada 1945 r. aresztowany przez siły bezpieczeństwa, był przesłuchiwany przez oficera MBP [[Józef Różański|Józefa Różańskiego]], późniejszego dyrektora departamentu śledczego. W 1946 skazany na 2,5 roku więzienia za uczestnictwo w Armii Krajowej. Zwolniony z więzienia na mocy [[amnestia|amnestii]] z 1947 r. Pracował jako taksówkarz, po czym w 1950 rozpoczął pracę fotografika. Od 1952 r. zatrudniony w Dziale Serwisu [[Centralna Agencja Fotograficzna|Centralnej Agencji Fotograficznej]]. Był współautorem pierwszego albumu o Powstaniu Warszawskim „Miasto nieujarzmione”, który ukazał się w 1957 roku. W 1972 r. przeszedł na emeryturę.
Prowadził aktywną działalność kombatancką, mi.in. zainicjował budowę [[Pomnik Armii Krajowej i Polskiego Państwa Podziemnego w Warszawie|pomnika Armii Krajowej i Polskiego Państwa Podziemnego]] (odsłonięty w 1999 r.), a także [[Pomnik Cichociemnych Spadochroniarzy AK w Warszawie|pomnika Cichociemnych Spadochroniarzy AK]] (2013) - oba znajdują się przed [[Kompleks budynków Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej|Sejmem RP]] w Warszawie – oraz utworzenia Klubu Kawalerów Orderu Wojennego Virtuti Militari (2001 r.), którego został prezesem<ref>[http://z.pilatowicz.webpark.pl/wladze.htm Władze klubu Kawalerów Orderu Wojennego Virtuti]</ref>.
| |||