Pałac Kultury i Nauki: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Wycofano ostatnią zmianę treści (wprowadzoną przez 5.173.176.213) i przywrócono wersję 55416028 autorstwa 178.36.1.233
uzupełnienie, , drobne merytoryczne
Linia 33:
}}
[[Plik:Wykopy pod fundamenty Pałacu Kultury i Nauki 1952.jpg|mały|Wykopy pod fundamenty gmachu, 1952]]
[[Plik:Budowa Pałacu Kultury i Nauki widziana z podestu widokowego 1952.jpg|mały|Mieszkańcy Warszawy obserwujący budowę Pałacu Kultury i Nauki ze specjalnegospecjalnej podestuplatformy widokowej, 1953]]
[[Plik:Budowa Pałacu Kultury i Nauki 1954a.jpg|mały|Radzieccy budowniczowie w czasie pracy, 1954]]
[[Plik:Budowa Pałacu Kultury i Nauki 001.jpg|mały|Budowa pałacu w 1954]]
Linia 70:
Dla zadecydowania o wysokości obiektu architekci rosyjscy i polscy zebrali się w rejonie [[most Śląsko-Dąbrowski|mostu Śląsko-Dąbrowskiego]] na prawym brzegu Wisły. Nad osią przyszłego drapacza chmur latał mały samolot ciągnący za sobą balon. Grupa stojąca koło mostu miała kontakt radiowy z pilotem samolotu. Początkowo balon latał na wysokości 100 metrów, potem coraz wyżej: 110 i 120. Rosjanie z Rudniewem na czele uznali, że 120 m wystarczy dla najwyższego punktu miasta. Polacy z prowadzącym grupę pełnomocnikiem ds. budowy pałacu i zarazem naczelnym architektem Warszawy [[Józef Sigalin|Józefem Sigalinem]]<ref>{{cytuj stronę| url = http://www.pkin.pl/wp-content/uploads/2011/11/Historia_PKiN-2.doc| tytuł = Historia PKiN| data dostępu = 7 lipca 2009}}</ref> zaczęli jednak wołać „Wyżej!” po każdych kolejnych 10 metrach podwyższania wysokości balonu. Ostatecznie wieża główna ustalona została na wysokości 120 m, wieżyczka – 160 m plus iglica – 230 metrów.
 
Budowa gmachu trwała od 2 maja 1952 do [[22 lipca]] 1955, a pracowało przy niej od 3500 do 5000 robotników ze Związku Radzieckiego i około 4000 robotników polskich<ref>''[http://www.pkin.pl/historia-palacu/ Historia Pałacu Kultury i Nauki]''.</ref>. Z uwagi na ciężkie warunki mieszkaniowe w odbudowującej się z powojennych zniszczeń Warszawie, przybysze zamieszkali na [[Osiedle Przyjaźń (Warszawa)|wybudowanym specjalnie dla nich osiedlu]] na warszawskich [[Jelonki (Warszawa)|Jelonkach]]<ref>{{Cytuj książkę | nazwisko = Chmielewski | imię = Lech | tytuł = Przewodnik warszawski. Gawęda o nowej Warszawie | wydawca = Agencja Omnipress i Państwowe Przedsiębiorstwo Wydawnicze „Rzeczpospolita” | miejsce = Warszawa | data = 1987 | strony = 103–104 | isbn = 83-85028-56-0}}</ref>. Składało się ono z drewnianych domków<ref>{{Cytuj książkę | nazwisko = Chmielewski | imię = Lech | tytuł = Przewodnik warszawski. Gawęda o nowej Warszawie | wydawca = Agencja Omnipress i Państwowe Przedsiębiorstwo Wydawnicze „Rzeczpospolita” | miejsce = Warszawa | data = 1987 | strony = 104 | isbn = 83-85028-56-0}}</ref>. Na terenie osiedla znajdowało się również kino, stołówka, świetlica i basen<ref>Jerzy S. Majewski, ''Koło i Młynów'', Gazeta Wyborcza, [http://warszawa.wyborcza.pl/warszawa/8,34860,4120778.html Spacerownik 2007].</ref>. W czasie prac zginęło 16 osób; pochowano ich w kwaterze D na [[cmentarz prawosławny w Warszawie|cmentarzu prawosławnym]]<ref>{{Cytuj książkę | nazwisko = Paszkiewicz | imię = Piotr | tytuł = Wolski cmentarz prawosławny w Warszawie. Przewodnik | wydawca = Komisja Opieki nad Zabytkami przy Metropolii Prawosławnej | miejsce = Warszawa | data = 1990 | strony = 14 | nazwisko2 = Sandowicz | imię2 = Michał}}</ref>.
 
Warszawiacy mogli obserwować budowę gmachu ze specjalnej platformy widokowej ustawionej w pobliżu dworca [[Warszawa Śródmieście]]<ref>{{Cytuj pismo | nazwisko = Masłowska | imię = Anna | tytuł = „Naprawdę wielka” – Warszawa w fotografii tygodnika „Świat” (1951–1969) | czasopismo = Kronika Warszawy | wydanie = 1(157) | strony = 93 | data = 2018}}</ref>.
 
Jeszcze przed ukończeniem budowy, dwa dni po śmierci Józefa Stalina, 7 marca 1953, wspólną uchwałą Rady Państwa i Rady Ministrów [[Polska Rzeczpospolita Ludowa|PRL]] nadano budynkowi nazwę ''Pałac Kultury i Nauki imienia Józefa Stalina'', któremu jednocześnie postanowiono wznieść pomnik przed budowlą (pod uchwałą podpisali się ówczesny Prezes Rady Ministrów [[Bolesław Bierut]] i Przewodniczący Rady Państwa [[Aleksander Zawadzki]])<ref>{{Monitor Polski|1953|23|280}}.</ref><ref>{{Cytuj pismo |tytuł = Uchwała Rady Państwa i Rady Ministrów Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej |url = http://www.pbc.rzeszow.pl/publication/3216|czasopismo = [[Nowiny (dziennik rzeszowski)|Nowiny Rzeszowskie]] |strony = 3 |data = nr 59 z 9 marca 1953}}</ref>. Ogłoszono konkurs, który jednak nie przyniósł zadowalających rezultatów – nawet wyróżniający się projekt [[Xawery Dunikowski|Xawerego Dunikowskiego]] wzbudził niesmak partyjnych decydentów. Ostatecznie pomnik nigdy nie powstał.