Alexander Selkirk: Różnice pomiędzy wersjami

Wewnątrz wyspy Szkotowi żyło się łatwiej, głównie ze względu na dostępność pożywienia. Dzikie kozy zapewniły rozbitkowi [[mięso]] i [[mleko]], którego wcześniej mu brakowało. Z kolei dzikie odmiany [[Rzepa|rzepy]], [[Kapusta warzywna głowiasta|kapusty]] i [[Pieprz czarny|czarnego pieprzu]] pozwoliły mu urozmaicić jadłospis. Musiał jednak nieustannie wykorzystaćwykorzystywać swoją wiedzę i spryt, aby rozwiązywać bieżące problemy i przetrwać. Gdy nocami atakowały go wygłodniałe [[szczur]]y, Selkirk złapał i udomowił dzikie koty, by chroniły go przed napastnikami. Nauczył się perfekcyjnie wykorzystywać materiały, które pozostawiono mu z okrętu, a także te znalezione na wyspie. Dla ochrony przed słońcem i deszczem uplótł sobie dwa kapelusze z liści [[Korzennik lekarski|korzennika]], muszkietu używał do polowań na kozy, a nożem patroszył zdobyte mięso. Kiedy skończył mu się proch, nauczył się łapać kozy pieszo. Podczas jednej z takich gonitw spadł z [[klif]]u i nabawił się bolesnego urazu. Doszedł do siebie m.in. dzięki [[Biblia|Biblii]], która w tej trudnej sytuacji dała mu otuchę i wiarę. Nowy nóż stworzył ze znalezionych na plaży metalowych obręczy po [[beczka]]ch. Po wielu miesiącach, kiedy jego ubranie stało się strzępem szmat, uszył nowe z koziej skóry wykorzystując [[Ścięgno|ścięgna]] jako [[Przędza|nici]], a [[Gwóźdź|gwoździ]] jako [[Igła krawiecka|igły do szycia]]. Selkirk wykorzystywał więc wiedzę, którą nabył w dzieciństwie gdy w garbarskim zakładzie obserwował pracę swojego ojca. Jednak gdy zniszczyły mu się buty, zrobienie nowych nie było konieczne, gdyż przez miesiące życia na wyspie stopy rozbitka stały się twarde i odporne na skaleczenia.